Sadaret Kethüdasının vazifesi olan bu konuya ramazan ayında ekstra dikkat edilirdi. İhtiyaç olunacak un, şeker, tuz ve benzeri temel ihtiyaçların teminine özen gösterilirdi. Sarayda verilecek ziyafetler için çanak çömleğin hazırlanır, gümüşler kalaylanırdı. Çoğu zaman saraydaki tepsi ve kaplar yeterli kalmaz, devlet görevlileri ve esnaftan dahi ziyafette kullanılmak üzere, geri verilmek şartıyla, ekstra kaplar, ve tepsiler temin edilirdi.
Ramazanın beşinci günü Şeyhülislam Efendi, altıncı günü Anadolu ve Rumeli Kazaskerleri, yirminci günü Yeniçeri Ağası ve mühim ocak ağalarına Sadrazam Efendi tarafından iftar verilirdi. Özellikle yeniçeri askerine baklava ve sair tatlılar ikram edilirdi. Bu iftar davetlerinde teşrifat çok sıkı kontrol edilirdi. Öyle ki kimin hangi sofrada kiminle oturacağı ve bu iftarlara kimlerin davet edileceği dahi belirli kurallara bağlıydı.
I.Abdülhamid'in kız kardeşine, Sultan Abdülaziz'in Sadrazam Efendiye ve II.Mahmud'un da Kazasker Efendiye iftara gittikleri bilinmektedir. Devlet görevlilerinin konaklarını iftarlarda herkese açması bir adetti. Tabii olarak bu fevkalade bir masrafa sebebiyet vermekteydi. Bu sebeple olsa gerektir ki bilhassa mali yüklerin görüldüğü son dönemlerde bu ziyafet adetleri azalmıştır.
Bilhassa ramazanın on beşinci günü padişahlar hırka-i saadeti ziyaret ederlerdi. Günler öncesinden başlanan hazırlıklardan sonra teşrifata göre devlet görevlileri de bu ziyarete eşlik ederlerdi.
Normalde sabah namazında işbaşı yapıp 8-9 saat çalışan katipler, ramazan ayında daha geç mesaiye başlarlardı. İş yoğunluğuna göre teravih namazından sonra sahura kadar da kalemlerde çalışılabilirdi.
Eski davulcular sadece tokmağı vurmakla kalmazlar, çeşitli maniler okurlardı. Bu şekilde sahura kalkan insanlar sadece davulun sesini değil, aynı zamanda anlamlı ve edebi sözler de duymuş oluyorlardı.
Evlerde eş dost toplanılıp çeşitli hikayeler anlatılıp sohbetler yapıldığı gibi meydanlarda karagöz-hacivat, meddah ve orta oyunu gibi seyirlik gösteriler de yapılırdı. Bilhassa son dönemlerde tiyatro da seyirlik bir eğlence haline gelmişti. İnsanlar vakitlerini bu gibi çeşitli etkinliklerle geçirirlerdi.
Herkesin bir protokol sırası vardı. Padişah yüksek rütbeli devlet görevlilerini ayakta karşılar, diğer tebrikleri ise oturarak kabul ederdi. Sırf bu işi ve protokolü takip ve kontrol etmek başlıca bir görevdi ve bu işi Teşrifatçı üstlenirdi.
Bayram kutlamasında yeniçerilere maaş dağıtılır, çeşitli tatlılar ikram edilirdi. 17. asrın ortalarından sonra önemini yitiren Divan-ı Hümayun da bayramlarda sembolik ve temsili olarak toplanırdı.