Ara tatile girerken, öğrencilerime karne hediyesi olarak kitap ayracı verdim. Verirken de; bu hacete ne zamandan beri ihtiyaç duymuşuz, ilk kimin aklına gelmiş düşüncesine karşı koyamayıp biraz araştırdım.
Ara tatile girerken, öğrencilerime karne hediyesi olarak kitap ayracı verdim. Verirken de; bu hacete ne zamandan beri ihtiyaç duymuşuz, ilk kimin aklına gelmiş düşüncesine karşı koyamayıp biraz araştırdım.
Hatta bilinen ve İrlanda’nın başkenti Dublin’de sergilenen MS. 6. yüzyıla ait bir Kıptı Kodeksi’nin kapağına deri bir kayışla tutturulduğunu (2) öğrenince Kıpti yani Mısır’ın eski halkına ait bu kodekslerin taa Dublin’de ne işi varmış merakı ile Chester Beatty Kütüphanesi’nde sanal bir tura karıştım.
Kütüphanenin şimdiye kadar paylaşılmış görselleri arasında 1798 yılına ait el yazması Allah’ın güzel isimlerinden tutun da MS. 6. yüzyıl Mısır parşömenlerine kadar çeşitli ülkelere ait dünya mirası pek çok ürünle karşılaştım. Paylaşılan görselleri didik didik edip bahsi geçen ayracı göremesem de sayfayı kapatırken gördüklerimin etkisi, umarım bir gün Dublin’e yolum düşer de bunları yerinde incelerim duasına dönüştü.Aslında anlatacağım şey bambaşkaydı ama vesile bu ya bir Dublin turu yaptık döndük. Asıl mevzum, ayraçlarımın bir ayraçtan daha fazlası olması. (Bak bak sanırsın 15 yüzyıl sonra Chester Beatty’da sergilenecekler ) Çünkü kişiye özeller ve bir emek silsilesinden geçtiler.
Sevdiğim birine bir kolye almışsam onu kurdeleli mağaza kutusunda vermektense bir cevizin içini oyup içine yerleştirip hadi kır da yiyelim sürprizi ile vermeyi tercih eden bir idealist olarak, daha önce hiç laboratuvar görmemiş öğrencilerimi önlük ve gözlük takarak deney düzeneklerinin başında, birer bilim insanı edalarında fotoğraflarını çektim. Bu fotoğrafları Canva programında ara tatilde yapmalarını beklediğim mesajlar ile bezeyip kartonlara bastırdım ve her birine karnesi ve bir kitap ile birlikte verdim.Evet kabul, ayıraçlarımın bir gün İrlanda’nın herhangi bir yerinde sergilenecek olması gibi ütopik bir beklentim yoktu. Beklediğim tek şey ufacık bir ışıktı ki o da orada, gözlerindeydi. 11 yaşındaydılar ama değer verilmişlik duygusunu hissedecek kadar olmuşlardı. Aranan ışık bulunmuştu. Bu huzur ile Nerede Kalmıştık diyeceğimiz güne kadar vedalaştık. Ufak bir dip not da hala Canva kullanmayan, kullanıyorsa da öğretmenler için uygulama içi detayların ücretsiz olduğunu bilmeyen meslektaşlarıma gelsin. Kullanımı kolay programa telefon ya da bilgisayardan erişmek mümkün. Gerisi hayal gücünüze kalmış.Bize, kendimizi değerli hissettiren insanların yanında olmayı severiz değil mi? Öğrencilerimizde bizden farksız değiller. Yanımızda olma istekleri dersimizi sevmeye, sevdikleri derste bulunma arzuları da başarılı olmalarına doğru evriliyor. Demem o ki; minik dokunuşlar büyük değişimlerin ayak sesleri olmaya gebe. Ara tatilin hepimiz için kendimizi bir adım daha geliştirmek adına nerede kalmıştık diyebileceği bir dinlenceye dönüşmesi dileğiyle.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio