Bildiğimiz üzere anneler bebeklerine hamile kaldıkları anda hormonlar tarafından ele geçirilip başka bir insana dönüşüyorlar. Peki ya babalar? Babalarınki o kadar ani olmuyor ama... Zamanla baba olma hissiyatı ve mecburiyetleri onları gerçek birer babaya dönüştürüyor. İşte karşınızda yılların biçimlendirdiği her babanın sahip olduğu, bizi zaman zaman çileden çıkarsa da onları aslında gerçek ve tatlış birer baba yapan 19 ev içi alışkanlık...
Babalar kendilerini böyle küçük işlerle yormak istemezler. Siz mesajlaşma seansınızın en heyecanlı yerindeyken 'Oğlum/kızım kalk da bir şu telefonumu şarja tak' diye tüm motivasyonunuzu mahvedebilirler. Hayır teknoloji gerektiren bir şey de değil; alacaksın kabloyu bir ucunu telefona diğer ucunu da prize takacaksın, bu kadar! İçinde telefon geçiyor diye, azıcık teknolojik çağrışımı var diye, illa bizim mi yapmamız lazım?
Babalar ev içinde sıkılmalarıyla bilinen ebeveyn türümüzdür. Onları gün içinde sık sık amaçsızca bir odadan diğerine yürürken görebilirsiniz. Ne arıyorlar, ne bulmayı umut ediyorlar, hiçbir fikrim yok... Bir de sorunca da kızarlar ya da hiç cevap vermezler. Öyle meczup gibi dolaşıp dururlar.
Ne zaman ki saat 11'i bir kaç dakika geçti, aile babası yatağa gönderme timi iş başında... Gelip televizyonu düğmesinden kapatmak mı dersiniz, ışıkları üzerinize söndürmek mi, sizi uykuya göndermek için her şeyi yaparlar. Hayır eline ne geçecekse?
Yemek hazırlığı sırasında, işlerin neredeyse bittiği noktada mutfağa girip salata yapma iddiasıyla mutfağı birbirine katarlar. İki domates doğramak için 5 bıçak 4 kase kirletirler, yemek sırasınca da salatalarıyla övünüp dururlar. Her lafın sonu 'O diil de salata da çok güzel olmuş. Ellerime sağlık.' sözleriyle biter. Güzel de yaparlar ellerine sağlık ama bu kadar göze sokmaya ne gerek canım!
Gün içerisinde ihtiyaç duydukları her şeyi çocukları aracılığıyla temin etmeye çalışırlar. Evlat olarak kendinizi kah babanızın pantolununu getirirken, kah gözlüğünü ararken, kah terliklerini giydirirken bulursunuz.
Baba için sizin ne izlediğiniz, ne kadar dikkatle ve neden izlediğiniz önemsiz birer detaydır. Babalar düşünür ki 'Ben bütün gün dışarıda şu veledler için çalışıp didiniyorum; eve geldiğimde kumanda hakimiyeti kadarcık bir gücüm de olmayacaksa n'eyleyim ben böyle dünyayı!' Şimdi böyle söyleyince hak da vermedim değil aslında, al baba al, senin olsun kumanda...
Babalar boşuna yanan ışık dedektörü gibidirler; boşuna yanan o ampüllerin titreşimlerini kilometrelerce öteden hissedip gelirler ve ışığı kapatırlar. Ana fikri tasarruf olan, aslında mantıklı da olan bu hareketin çığırından çıktığı anlar da yok değil. Şahsen bir babanın 'Koridorun ışığını açıp ne yapacaksın, zaten dümdüz yol, çarpacak bir şey de yok, yürü git işte!' dediğine şahit olmuşluğum var, ondan böyle diyorum.
Babalar karpuzla ilgili her şeye ayrı bir ilgi duyarlar. Karpuz seçmek, karpuz kesmek, kesik karpuzu dolapta soğutmak, afiyetle yemek. Bunlar hep babaların özel ilgi alanları.
Her halde evrimsel bir şey; kendilerinin ailenin dışarıya açılan gözü olduklarını düşündüklerinden belki de, babalar balkon ve pencerede vakit geçirmeye bayılırlar. Çiçek bakımı, konu komşuyu gözetlemek gibi aktivitelerle de kendilerini balkonda meşgul tutmayı başarırlar. Onların özerk bölgesi gibi bir şeydir balkon.
Yönetimden gelen aidat, toplantı, dış cephe bakımı vs ile ilgili bilgi dökümlerinin olduğu kağıtları bir tek onlar incelerler. Daire başına düşen doğalgaz parasını calculus hesapları sonucunca bulur, kağıtta yazılanla karşılaştırırlar; içleri ancak öyle rahat eder yani.
Birinin sınavı mı var, başka birinin sabah erkenden uçağı mı var, baba nedense saat bile kurmadan o kişiden önce uyanmayı başarıp uyandırma görevini başarıyla icra eder. Enteresan bir uyku yönetimleri vardır.
Kendi aralarında anlaşsalar ancak bu kadar olur... Annenin 'Ne de olsa babası izin vermez' diye düşünüp 'Git babana sor' dediği noktada babanın izin vereceği tutar. Aynı şekilde annenin izin verdiği bir durumda da öfke patlaması yaşayıp kararı veto edebilir. Baba bu, sağı solu belli olmaz.
Açık oturumları çok sever babalar. Hangi görüşe sahip olursa olsun, siyasetle ilgisi ne kadar farklı olursa olsun, sanki kendini baba gibi hissetmenin bir koşuluymuşcasına sürekli tartışma programı izlerler. Sıkılırlar, bunalırlar, karşısında istisnasız her gece uyuyakalırlar ama vazgeçmezler...
Düğün, sünnet, misafirlik gibi herhangi bir aile etkinliğinde herkesten önce hazırlanıp sizi acele ettirmek suretiyle kaosa sebep olurlar. Hatta bu babaların bir de erkenden aşağıya inip, telefon açıp 'Nerede kaldınız? Hadisenize...' diye sıkıştıran versiyonu da vardır. Evden yarım yamalak çıkarsınız mecbur.
Sanki her pazartesi okula gitmiyormuşuz gibi, yani her pazar günü harçlığa ihtiyaç duymayacakmışız gibi, her yanına gidip 'Baba harçlık?' diye elimizi açtığımızda 'Ne harçlığı?! Daha geçen hafta vermedim mi?' diye şaşırırlar. Harçlığın zaten 'haftalık' bir mevhum olduğunu bilmiyorlar belki de, bir türlü kabullenemediler gitti...
Kendileri yazamazlar ama bayram mesajı yollayan yaşıtlarından da geri kalmak istemezler, o yüzden mecbur yazıp yollayacaksınız! Hayır sorun şu ki, o mesajları atan yaşıtları da kendileri yazmıyor ki mesajları, onlar da çocuklarına yazdırıyorlar, böylece bir mecburiyettir devam ediyor. Tam olarak 'Bir deli bir kuyuya taş atmış' meselesi yani, atmayın, taş da mesaj da, biz yazıyoruz onları hep.
Baba dediğin sabırsız olur. Sizi bekleyecek de ne olacak? Zaten biz babaların gözünde sürekli yiyip içip sadece tüketim yapan insan yavruları değil miyiz? O yüzden beklemez baba; sofra kurulduysa ilk ve en başa kurulur, bir güzel yemeğini yer, sonunda toplamaya da karışmaz genelde. Afiyet olsun ne diyelim...
Canım babacıklarımız, özellikle yaş ilerlemeye başladıktan sonra biraz unutkan olmaya başlarlar. Bu unuttukları şeylerin başında da nedense arabanın açık olan camı vardır. Genelde baba eve girdikten sonra bir komşunun uyarısıyla fark edilen bu cam, babanızın size anahtarı uzatıp 'Şu camı kapa da gel' demesi ile huzura kavuşur.
Babalarımız tüm bu enteresan ev içi alışkanlıklarının yanında evleriyle ve aileleriyle öyle bir bütünleşirler ki... Neredeyse içgüdüsel bir dürtüyle ev halkının tamamı eve gelip sağ salim gelip yataklarına girmeden bir türlü uyuyamazlar. Bu durum çocukların üzerinde yer yer bir baskıya dönüşse de, babalarımızın yufka yüreklerinden ileri gelir. Duygulandım vallaha şimdi, canım babalarımız diyip bitirelim madem :)
Bakarız, pantolonumu getir(tüm çocukların en sevdiği laf), televizyon karşısında uyumak ama kumandaya uzandığın gibi uyanmak bu nasıl bir his veya güçtü bilmiyorum. İçeriktekilerin birçoğu tutmuyor Allahtan ama tutan akrabalarım var. Bazıları tutuyor.
Sadece 5-6 tanesi babama tam uyuyor😕