Neden sürekli insanlardan ne kadar nefret ettiğimizi söylüyoruz?
İşin özü, yaşımız ilerledikçe insanların hatalarına tahammülümüz, çılgın fikirlere ayıracak vaktimiz veya eğlenceden keyif alacak enerjimiz kalmıyor. O zaman gelin, bu konuyla ilgili tecrübelerini ve düşüncelerini paylaşan arkadaşımızı bi' dinleyelim.
'Artık çok fazla arkadaşım yok. Arkadaşlarımdan ziyade ailemle vakit geçiriyorum. En yakın arkadaşlarım; kardeşlerim ve iki kuzenim.. Onlar dışında kimseyi umursamıyorum.
Ama eskiden durum farklıydı. Birçok arkadaşım vardı. Öyle ki en yakın arkadaşlarımla aynı anda çocuk sahibi olmak ve onları beraber yetiştirmek gibi hayaller kurardık. Sanki hiç gitmeyecekler, beni hiç bırakmayacaklar ve sonsuza dek en yakın arkadaşlar olacakmışız gibi yaşardık.
Lakin zamanla, herkes hayatın getirdiği yoğun bir tempoya girdi ve işler değişti. Ailemden daha yakın gördüğüm herkes tek tek terk etmeye başladı. Bütün o arkadaşlık bağımız koptu. Elbette sadece etrafımdakileri suçlamıyorum bu durum için... Fakat o terk edilmişliğin verdiği his...
Sonunda anladım ki; insanlar her zaman giderler. Yaşınız ilerledikçe arkadaşlık kurmanız zorlaşıyor çünkü yaşınız ilerledikçe insanlardan ne kadar nefret ettiğinizi fark ediyorsunuz.'
'Gençken herkesle arkadaş olmak isteriz. Diğer insanların hakkımızda ne düşündüğünü kendi düşüncelerimizden daha çok önemseriz. Etrafımızdaki herkesi bizim gibi yapmak için saçmalıklarla dolu bir sürü utanç verici eylemde bulunuruz. O 'popüler' insanların arasında olmak isteriz.
Fakat yaş ilerledikçe, artık bu tarz saçmalıkların bir arada tuttuğu arkadaşlıklara tahammülünüz kalmıyor. Eğer sonunda arkadaşlarınızın sizi yalnız bırakması varsa, varsın olsun! Yalnız vakit geçirmek, sizi yalnız hissettiren biriyle vakit geçirmekten daha iyidir!'
Yaşınız ilerledikçe, yeni arkadaşlıklar kurmak artık yapılacaklar listesinizden çıkar.
'Hala beraber vakit geçirdiğim arkadaşlarım var. Onlarla vakit geçiriyorum ve beraber bir şeyler yapabiliyoruz. Fakat asla sınırı aşmalarına izin vermem. Asla sırlarımı söylemem. Savunmasız hale gelmem!
Artık yeni arkadaşlar edinme dönemim bitti, ailem var ve bununla mutluyum! Belirli bir yaşa geldiğinizde, yeni arkadaşlar edinmek, artık sizi ilgilendiren bir şey olmaktan çıkıyor.'
'Yaklaşık çeyrek asırdır bu evrende yaşayan biri olarak öğrendiğim tek şey; insanların gerçekten kötü olduğu... Çocukken insanlara güvenirsiniz, saflıklarına inanırsınız. Fakat yaşınız ilerledikçe, insanların bencilliklerini, kendilerinden başka kimseyi umursamadıklarını görürsünüz.
Arkadaşlarımın bir bir gittiğini görmek benim için çok zordu. Fakat bu beni daha dayanıklı bir insan haline getirdi. Şimdi anlıyorum ki, eğer buna dayanıklı hale gelmeseydim, bu düzene katlanamazdım.'
'Başka insanları sevmeyi ve önemsemeyi bırakıp, kendinizi sevmeyi ve önemsemeyi öğrendiğinizde işler gerçekten iyiye gitmeye başlıyor. Bu geçişi, gençlikten yetişkinliğe geçmek olarak görebilirsiniz.
Çevrenizde sizden çıkar sağlamaya çalışanlar elbette bu değişimi gördüklerinde hayatınızdan çıkıp gidiyorlar. Çünkü insanların size bir çöp gibi davranmasını bir kez engellediğinizde, artık sizden bir şey elde edemeyeceklerinin farkına varıyorlar.
Yaşınız ilerledikçe, kendinize yol arkadaşı aramaktan ziyade kendinizi geliştirmeye odaklanıyorsunuz.'
Büyüdükçe gerçeklerin farkına variyorsun insanların gerçek yüzünü görüp ne bok olduklarını anlıyorsun tüm mesele bu....
herkesten nefret ediyorum... :D
yaşadıkça hayattan ders alıyorsunuz diyelim biz ona.