Neden gidersek tüm sorunların çözüleceğine, şu ankinden çok daha mutlu bir insan olacağımıza inanırız? Neden gittiğimiz zaman, mevcut düzenimizi bozup mutsuz bile olsak 'en azından denedim' demeyi tercih ederiz?
Neden gidersek tüm sorunların çözüleceğine, şu ankinden çok daha mutlu bir insan olacağımıza inanırız? Neden gittiğimiz zaman, mevcut düzenimizi bozup mutsuz bile olsak 'en azından denedim' demeyi tercih ederiz?
İçten içe hep bir şeyler kemirmiştir seni. Elle tutulur bir problemin olmadığı zamanlarda bile, kendini hep huzursuz, diken üstünde, her an kötü bir haber alacakmışsın gibi hissedersin. Gerçek huzurun kimde, nerede olduğunu ve o huzuru ne zaman bulacağını düşünürsün hep.
Hiç gitmediğin bir şehirde yaşayacağın bir evi, kuracağın arkadaşlıkları, seni heyecanlandıracak aşkları, yeniden bir hayat inşa etmenin özlemini duyarsın. Seni nelerin beklediğine dair duyduğun merak asla azalmaz.
İş/eğitim hayatın, arkadaşların, arkadaş sandıkların, mahallenin esnafı, yaşadığın ev, yıllardır değiştirmek istediğin ama hep ertelediğin o sinir bozucu koyu renkteki halın, değiştirmeye cesaret edemediğin ama mevcut halini de hiç beğenmediğin saç rengin… Hepsi her geçen gün daha fazla keyfini kaçırır.
En son ne zaman bir şeyi başardın, en son ne zaman şöyle çocuklar gibi sevinip olduğun yerde havalara zıpladın, peki en son ne zaman aynaya bakıp ”ben harika bir insanım” diye düşündün? Bu soruları düşünüp, cevabını vermekte zorlandığın zaman, aslında kendine olan inancını nasıl da kaybettiğini fark edersin. Herkese motive olması için önerilerde bulunup, insanları cesaretlendiren, onlara pozitif düşünmenin önemini anlatırken aslında kendini nasıl da unuttuğunu fark edersin.
Küçücük ömrüne ne kadar çok insan sığdırdığına inanamazsın. Ne kadar çok insana en zayıf noktalarını bile açmış, onlara hayatının tam ortasında yer vermişsindir. Hepsinin de senden alıp götürdüğü duygular, güzel anlar olmuştur. Hepsi de her geçen gün biraz daha robotlaşmana, biraz daha kendi içine kapanmana sebep olmuştur.
Çok uzakta, herkesin mutlu olduğu, birbirini tanımayan insanların birbirine
gülümsediği, çıkarlardan, oyunlardan, aldatışlardan uzak bir dünya olduğuna inancın tamdır. Aslında hepimizi ayakta tutan da bu “iyiler birgün mutlaka kazanacak” hissidir.
Belki o yemeği o kadar da sevmiyorsun. Sırf yakın arkadaşın “lütfen dene bak seni tanıyorsam bunu çok seveceksin” dediği için, belki onu hayal kırıklığına uğratmamak için, belki de onun gözündeki seni değiştirmemek için yiyordun bunca zamandır.. Belki o nefret ettiğin kovboy filmlerini sırf babanla ortak bir noktanız olsun, birlikte aynı şeye heyecanlanmak için seviyormuş gibi yaptın. Belki hayatındaki düşüncelerin çoğu sana ait değil. Hep öyleymiş gibi yaptın.
Yaşadığın ev, kullandığın araba/hatta toplu taşıma eziyeti, aldığın maaş seni
tatmin etmemeye başlar. Beğendiğin ayakkabıyı alabilmek için başka şeylerden vazgeçmen gerekir. Tüm bunları kafana takarken, birden ne zaman böyle bir insana dönüştüğünü düşünmeye başlarsın. Hayattaki mutluluğu, bindiğin arabayla, satın aldığın ayakkabıyla, evinin ne kadar lüks olduğuyla tanımlayan bir insana ne zaman dönüştüğünü düşünmeye başlarsın.
Oysa yıllardır burada yaşıyorsun. Mahalle bakkalının kızı üniversite sınavlarına hazırlanırken ona önerilerde bulunuyordun. Şimdi o kız mezun oldu,
iş ararken nelere dikkat etmesi gerektiğine dair öneriler veriyorsun. Evin
senin saklandığın kafesindi. Her sorundan, her mutsuzluktan kaçabilirdin evinin
kapısını açtığında. Şimdi ne oldu da kendini buraya ait olmayan bir yabancı,
sürekli vücuda zarar veren bir virüs gibi görmeye başladın?
Her şeyi bırakıp gitmek isteyen insanların çok sık duyduğu bir cümle vardır: “gitmek en kolayı;zor olan kalmak”. Bunu rahatlıkla söyleyebilirler çünkü senin ne kadar uğraştığını, ne kadar çabaladığını bilmezler. Her şeye çözüm bulmaya çalışırken, sorunlardan oluşan bir ip yumağının ortasında kaldığını bilmezler. “Bu geçici bir his, gel bu akşam dışarı çıkalım biraz kafan dağılsın” derler. Aslında tam olarak o kafa dağıtıcı ortamlardan ne kadar da sıkıldığınızı, eve dönünce, çıktığınıza pişman olduğunuzu bilmeden. “Bir kursa falan yazıl, değişiklik olur” derler. İstediğinizin şeyin değişiklik değil değişim olduğunu bilmeden.
" gittiğin yere kendini de götürdüğün müddetçe , aslında hiç bir yere gitmemiş olursun " der kenara çekilirim :))))
”Ben buraya ait değilim” hissi... Ben bu dünyaya ait değilim
Ya gidemeyişimizin sebebi ne ? Cesaretsizlik mi? Geride bırakacaklarımız mı?