Herkes mutluluktan bahsediyor.
Ama bazen tersinden bakmak daha iyi gelebilir.
Çünkü mutluluk artık bir performans.
Mutsuzluksa… biraz çikolata, biraz sessizlik, biraz da utanılacak kadar dürüst bir hal.
Biz modern insanlar, duygularımızı yönetemeyince yemeyi seçtik.
Bir dilim kek, bir avuç cips, bir tabak makarna...
Sanki her lokmada “iyi olamadım” duygusunu yutuyoruz.
Ve sonra, tıka basa dolu bir mideyle… daha da boş hissediyoruz.
Ama yalnızca açken kıyasla, daha etkili olur.
Yorulduğunda dinlenme.
Buzdolabına yürü. Çünkü duygular sindirilmiyor ama karbonhidratlar sindiriliyor, değil mi?
Sosyal medyada herkesin tabağına bak.
Sen sadece “mutluluk free”.
‘Kendini sev’ klişesini yanlış anla.
Kendini ancak tatlı yerken sev.
Küçük şeylerden keyif alma, küçük şeyleri ye.
Bir kurabiye, bir mazeret, bir bahane.
Negatif insanlardan kopma.
Onlarla kahve iç, dertleş, sonra dertleşmenin acısını tatlıyla bastır.
Geçmişte takıl, geleceğe kaygı duy.
Sonra bu duyguları bir paket cipsle kapat.
Kendini eleştir, ama hiç değiştirme.
“Ben buyum” de, ama dolabındaki dondurmaya ses etme.
Hata yapmaktan kork.
Ama yemeğin tuzunu fazla kaçırmak serbest. O hata sayılmaz.
Mutlu insanları toksik ilan et.
Mutluluk zor iş.
Mutsuzluk daha pratik.
Bir kek, bir kahve, bir iç çekiş kadar yakın.
Ama belki de mesele “yemek” değil.
Belki de biz, doymayı unutalı çok oldu.
💬 Not:
Bu yazıyı okurken bir şeyler atıştırdıysan, yalnız değilsin.
Ve belki de bu, başlamak için güzel bir yer.