Kızının lezbiyen olduğunu öğrenen ve ilk başta kabullenmekte gerçekten çok zorlanan bir annenin hikâyesi, bizim hikâyemiz bu...
Onedio editörünün notu: Bu içerik kullanıcı tarafından hazırlanmıştır ve imla kontrolü ile görsel desteği dışında herhangi bir müdahalede bulunulmamıştır.
Çok geleneksel bir Türk kadını olmasam da üniversiteden mezun olduktan sonra yuvamı kurmayı, çoluk çocuğa karışmayı hep çok istedim. Şansım da yaver gitti. Üniversite son sınıfta kütüphanede çalışırken tanıştığım şu anki eşimle işimizi gücümüzü elimize aldıktan sonra evlendik.
Anne-baba olanlar beni ve eşimi çok iyi anlayacaktır. Çocuğunuz olduktan sonra, tabii ki erkek ya da kız fark etmez, attığınız her adımı en doğru şekilde değerlendirmeye çalışıyorsunuz. Yetiştirdiğiniz bir insan sonuçta; onu hayatının her alanında 'o' yapacak bütün adımlar ister istemez sizden kaynaklanıyor.
Dedim ya, anne-babaları anlar beni diye... Kızımı olabildiğince en iyi şartlarda büyütmeye, kaynaklarımızın tamamını eğitimi, sağlığı ve geleceği için kullanmaya çalıştık. Başarılı olup olmamak önemli değil tabii ki, asıl mesele bir aile olmayı başardık. Kızım büyürken her zaman 'normal' olmaya çalıştık. Siz ne anlarsınız normal kavramından bilmiyorum ama hem toplumsal cinsiyet hem de etik değerler açısından üzerine titredik.
Çok içine kapanmasa da ergenlik belirtilerini dibine kadar yaşayan kızım biraz isyankardı, ailedeki kadınlara -özellikle teyzelerine ve halasına- karşı çok sertti. İfade edemediği bir şeyler olduğunun farkındaydım ama benden uzaklaşmasını istemediğim için tam olarak derdinin ne olduğunu sormadım. Anlatacağı günü bekledim. Ve o gün geldiğinde hiç ama hiç beklemediğim bir şeyle karşılaştım.
Henüz çok küçükken keşfettiği yönelimini yıllarca içinde saklamış, yakın arkadaşı olduğunu düşündüğüm kızım hayatındaki en önemli şeyi benden gizlemişti. Ama bunun farkına tabii ki çok sonra varacaktım; çünkü ilk söylediğim şey 'Saçmalama' oldu. Evet, kızımın bir arayış içinde olduğunu ve ergenlikten kaynaklanan duygu değişikliklerinden ötürü böyle hissettiğini düşündüm; bunu da açık bir şekilde ona söyledim.
Henüz o aşamada yaptığımın çok kötü olduğunu bilmesem de önce bir hata varmışcasına kusuru kendimde ve eşimde aradım. Mutlaka bir yerlerde yanlış yapmıştık, bu da o yanlışların bedeliydi. Eğitimli, beyaz yakalı, medeni bir kadın olarak bunu hata, kısır, yanlış, bedel gibi kelimelerle tanımlıyordum. Şimdi utanıyorum ama böyle...
Bu nedenle terapiye gitmeye ve bir uzmandan yardım almaya karar verdim. Kafamdaki sorulara net cevaplar bulamasam bile en azından kendimi suçlamayı bırakabilirdim. Tabii bu süreçte kızımı yalnız bıraktığım için de kendimi çok kötü hissediyordum. Belgeseller izledim, eşcinsellerin kendi hikâyelerini anlattığı blog'ları okudum, bir şekilde içerik anlamında kendimi olabildiğince doldurmaya çalıştım. Terapinin ardından cesaret bulduğum ilk an günlük hayat dışında hiçbir konuda sohbet etmediğim kızımla konuşmak için harekete geçtim.
5-6 yaşlarındayken bile yaşıtı ya da kendinden büyük kız çocuklarını farklı bir şekilde gördüğünü söyledi. Ortaokulda en yakın arkadaşına bir şeyler hissettiğini, üstünü kapatmaya çalıştığını ama yine de başaramayarak asi bir hale büründüğünü anlattı. Erkekleri sordum, öyle ya, daha geçen sene biriyle görüşüyordu; hatta bir kez tesadüfen kahve bile içmiştik. Kendini zorladığını, 'normal'i kafasında oturtmaya çalıştığını ve bu süreçte de kaybolduğunu açık bir şekilde döktü. Yıkıldım, çok üzüldüm, kahroldum. Toplumun dayattığı 'normal' kalıplarına sığmaya çalışırken kızımı kaybedecekmişim neredeyse...
Neden daha erken açılmadığını da sordum elbette, cevabı biliyordum ama yine de bir şeyler için geç kalmış olmayı istemiyordum. Korkmuştu. Hem toplum baskısından hem de onu sevmeyeceğimden, istemeyeceğimden çok korkmuştu. Kızıma kendimi ne kadar yanlış ifade etmişim, şimdi anlıyordum... Olgunlukla, sabırla ve gözlerinin içinden belli olan sevgisiyle elimi tuttu ve 'Ben yine de senin kızınım, bu gerçeği değiştiremeyiz. Ne olmuş yani bir kadına aşık oluyorsam, ne fark eder ki senin için? Annemsin sen, hep de öyle kalacaksın' dedi. Evet, o benim kızım, ne olursa olsun...
Onu desteklediğimi, birlikte konuşabileceğimizi, babasının da aynı şekilde kendisini anlayacağını söyledim aradan geçen yıllarda ama hayal kırıklığı yaratacağını ve babasıyla arasının açılacağını düşündüğü için saklıyor. Ama çok yakında onu ikna edeceğim, biliyorum...
helal olsun. duyarlı bir anne. araştırmış, kızına duyduğu sevgisi toplumun yargılarını aşmış. ben de çocukken kadınlara ilgi duyardım. ama erkeklerden hoşlanırdım. lisede bir kıza aşık oldum. baya kendimle mücadele ettim değildir vs. diye. sonradan kabullendim. şimdilerde biseksüel olarak tanımlıyorum kendimi. umarım böyle aileler çoğalır. intihar oranı aile ve toplum tarafından reddedilmekten mütevellit lgbt+ bireylerde yüksek maalesef.
gelsin duyar kasanlar?
saçmalık kendiniz uydurmuş gibisiniz