Her neslin kendine özgü güzellik ve moda anlayışı vardır. Bugün bizler eski zamanlardaki moda trendlerini okuyunca çok şaşırıyoruz ve bazen de saçma buluyoruz fakat belki de gelecek nesiller de günümüzün trendlerini saçma bulacak. Ancak, tüm bu trendlerin ortak bir özelliği var: görünüşümüzü güzelleştirmek. Bunu yapmak da çoğu zaman fedakarlık gerektiriyor. Sizler için güzelliğin sadece bizim neslimizde değil, her nesilde fedakarlık gerektirdiğini kanıtlayan gerçekleri listeledik.
Fırfır yakalar on altıncı ve on yedinci yüzyıllarda çok revaçtaydı. Neredeyse tüm soylular, kadınlar ve hatta çocuklar fırfır yaka giyerdi. Bir efsane der ki: bu yaka, boynundaki kusurları gizlemek isteyen İspanyol bir kadın sayesinde bulunmuş. Fırfır yakaların popüleritesi 1560’larda İngiltere’de nişasta üretimi mümkün olduğunda arttı çünkü bu yakalarda nişasta ana malzemelerden biriydi. Bu durum bir çok tartışamaya neden oldu: Sokakta insanlar aç gezerken nişastayı bunun için kullanmak etik miydi gerçekten? Ancak, insanlar bu yakaları takmaya devam ettiler ve bu tür yaka takmak sosyal konumun ve zenginliğin bir göstergesi haline geldi.
On dördüncü ve on beşinci yüzyıllarda, Avrupalı moda tutkunları, parmak kısmı çok uzun olan bu ayakkabıları moda trendlerinin zirvesi olarak görüyorlardı. Ancak, rahipler onlarla aynı fikirde değillerdi. Kilise bu tür ayakkabıların anlamsız şekillerinden dolayı günahkar olduğu kanaatindeydi. Ayakkabıların uç kısmı şeklini koruması için yosun ve at kılı ile dolduruluyordu. Kısa bir süre sonra bu trend şövalyelere kadar ulaştı. On dördüncü ve on beşinci yüzyıllarda şövalyelerin askeri üniformaları sabaton adı verilen uzun uçlu ayakkabıları içeriyordu.
On altıncı yüzyılda, dönemin güzellik anlayışını tanımlayan kadın İngiltere Kraliçesi Elizabeth’in ta kendisiydi. İnsanlar onun sadece giyim tarzını değil, saçını ve makyajını da taklit etmeye çalışırdı. Kraliçe, Rönesans’ın ideal güzellik anlayışına tam uyuyordu: açık renk saçlar, soluk yüz rengi, parlak gözler ve kırmızı dudaklar. Yüzünün rengi, güneş altında çalışmak zorunda olmadığını vurgulayarak asil kökenini ve zenginliğini simgeliyordu. O dönemin kadınları da bembeyaz bir tene sahip olmak için her şeyi yapmaya hazırlardı. İçerisinde kurşun, sirke, kükürt ve cıva gibi maddeler bulunan karışımlar hazırlayıp bunu ciltlerine sürüyorlardı. Bu zararlı maddeler bir süre sonra cildin gri ve kırışık görünmesine sebep oldu ve bunu çözmek içinse yüzlerine çiğ yumurta akı sürdüler. Dudakları ve gözleri taklit edebilmek adına cıva sülfür, güzelavrat otu özü gibi maddeler kullandılar. Ayrıca, Elizabeth’in dişlerini taklit etmek için, çoğu kadın kendi dişlerini karartırdı.
Bugün takma kirpik takmak istediğimizde onları her yerde bulabiliyoruz ama hiç bu fikrin ilk nerden çıktığını duymuş muydunuz? İlk takma kirpik oyuncu Seena Owen için yapılmış ve yapımında gerçek insan kılı kullanılmış. 1916’da, Owen’ın bir prenses rolünde olduğu Hoşgörüsüzlük adlı filmde, filmin yönetmeni David Griffith karakterin gözlerinin dikkat çekmesini istemiş. Bunun üzerine, kuaför, kılı bez ve yapıştırıcı yardımıyla oyuncunun göz kapaklarına yapıştırmış. Owen’ın filmdeki partnerinin dediğine göre, Owen’ın gözleri takma kirpikler yüzünden şişmiş.
1920’lere kadar, kadınlar için üretilen mayolar çok uzundu ve kalın, çoğunlukla yün, kumaştan yapıldıkları için geniş ve rahatsız ediciydi. Neyse ki, mayoların tarzı, kadınların özgürleşmesiyle birlikte farklılaştı. Artık kadınlar pantolon ve tunikten oluşan iki parça halinde mayolar giyebiliyordu. Ancak, bu mayoların tuhaf versiyonları vardı. 1929 yılında Washington’da ladin ağacından yapılmış yeni tarz mayolar satışa sunuldu. Bu mayolar ucuz ve yapımı kolay olmasının yanı sıra şık ve moderndiler. Fakat gerçek şu ki bu mayoların üretildiği bölge, ormancılık endüstrisi ile biliniyordu ve bir noktada ustalar kumaş yerine ağaç kaplama kullanmaya karar verdiler.
1920’lerde kadınlar, vücutlarının daha önce hiç görünmeyen kısmı olan dizlerine dikkat çekmek için diz makyajı yapıyorlardı. Her şey o bölgeye biraz allık sürmekle başladı ama sonradan bu trend ilerledi; artık kadınlar dizlerine ayrıntılı desenler ve hatta resimler çiziyorlardı. Ancak, bu sanatı sadece kızlar dans ederken görmek mümkündü çünkü günlük hayatta dizlerinin üzerinde etek giyemiyorlardı. Herkesin bu trende ayak uyduramadığını da belirtmek de fayda var. Daha çok geleneksel toplumsal kısıtlamalardan kurtulmuş kadınlar bu trende katılabiliyordu.
Adet dönemleri bir kadının hayatındaki en zor zamanlardandır fakat eskiden bu dönemler çok daha zor geçermiş. Kadınlar uzun bir süre boyunca adet kanamaları için çeşitli kumaş türlerini kullanmışlar fakat bu rahatsız edici bir yöntemmiş. Yirminci yüzyılların başında bu duruma çözüm olması amacıyla adet kemeri icat edilmiş. Önünde ve arkasındaki küçük klipsler sayesinde kemerin pedleri sabit tutması planlanmış ancak bu tür kemerleri kullanan bazı kadınların dediğine göre bu aksesuar da oldukça rahatsız ediciymiş.
1930’larda birçok Amerikalı kadın un, yem ve patates taşımak için kullanılan çuvallardan elbiseler yapmaya başladı. Kısa bir süre sonra bunu fark eden üreticiler, kumaşların üzerine güneş ve çiçek resimleri gibi desenler ekleyerek kumaşları daha çekici hale getirmeye karar verdiler. Kadınlar, üreticilerin logolarını kumaştan çıkarmak için birkaç yöntem bile buldular.
1951’de çekilen bu ünlü fotoğrafta, Marilyn Monroe’nun üzerindeki elbise bir patates çuvalından yapılmıştır.