Niyetler bizi birbirimizden ayıran ya da birbirimize bağlayan ve bizi biz yapan en önemli görünmez özelliklerimizdir…
Mesela, niyeti kadar severiz karşımızdaki insanı ve yine niyeti kadar kendimize yaklaşmasına izin verirken, olumsuz niyeti kadar da uzaklaşmasını isteriz.
Peki bu niyetlerimizin kendine ait bir çekim yasasına hizmet ettiğini farkında mıyız?
- Cevap veriyorum, çok az kişi.
Farkındalık zaten kolay bir şey değil ve temeli kendine çeki düzen vermekten geçiyor. Bu işin içerisine nefs terbiyesinden tutun da düşünce temizliğine kadar pek çok alan giriyor. Ama ne yapıyoruz, beynimizi çalıştırıp düşünmek yerine, “Ah işte, her şeyde beni bulur, insanlardan darbe yemekten bir hal oldum.” diye hayıflanmak daha kolayımıza gelir.
Bunun bir sınav olduğunu idrak etmek yerine, neden olumsuzu çağırıyoruz?
- Oysa yaratılışımız gereği hiçbirimiz acınmayı sevmeyiz!
Hayatın bir sınav olduğunu ve bu sınavında kendi içerisinde bölümleri olduğunu bilen insan asla kolaycı olmaz. Böyle bir kişinin hayatındaki “ilk niyeti” öğrenciliği kabul etmek olur. Ve öğrencilikle iyi, kötü, parlak, vasat, olumlu, olumsuz, başarılı, başarısız ve orta karar olmak üzere her şekilde öğrenciliğin varlığını kabul etmiş olur. Pürüzsüz ve meşakkatsiz bir yaşam olamayacağı gibi harika bir öğrencilikte yoktur.
Bu kesinlikle ilaç niteliğinde bir olumlama olup güzel enerji veya yaratandan şifa olarak ruhumuza dönmez mi?
Niyetlerimize çeki düzen verip şüphecilikten uzaklaştığımızda, çekim alanımız bizimle aynı frekansta insanları etrafımıza toplar.
Bu yüzdendir ki aynı frekanstaki kuşlar birbirine rastlar!
Hepimiz bu konuyu biraz düşünsek mi?
Sonuçta niyetimiz ne ise elimize geçenin o olduğu kaçınılmaz bir gerçek!
Severek takip ediyorum canım kalemine yüreğine sağlık