Her göç hikayesi biraz “hüzün” taşır içerisinde. Hüzün… Ne derin bir söz. Üzüntü desen değil. Mutsuzluk, durgunluk desen eksik kalır… Başka dillerde karşılığı kolay bulunan bir söz de değil… Demlenen duygular, içsel derinlik, özlem belki de pişmanlık belki de keşke ya da keşkeler… Bu kadar çok anlam barındıran çok az kelime ile tanıştım şimdiye kadar. Ve hemen her göç hikayesinde vardır bu duygular.
İnsan sadece fiziksel varlığını götürmez giderken yanında. Temelleri onunladır hep. Hayalleri de gider onunla birlikte usul usul. Geride kalanlardan izler, umutlar, pişmanlıklar, tecrübeler, beceriler, düş kırıklıkları hep onunladır. Aslında göç eden, ne kadar uzağa da gitse, geçmişi hep yanı başındadır onun. Yani geçmişinden çok fazla uzağa düşmüş sayılmaz göç eden… İstese de düşemez o kadar uzağa geçmişinden…
Yeni bir heyecandır, bildik bir hüzündür, sabırsız bir bekleyiştir göç. İlk defa görüleceklerdir, uzun zamandır beklenilenlerdir kimi zaman. Belki zorunlu olarak belki de gönüllü olarak çıkılmıştır bu yolculuğa. Bazen ölüm kalım meselesidir göç etmek. Uzun süreli olur bazen, bazen kısa süreli. Aslında süresini gerçekten kim bilebilir ki?
Hatta bazı zamanlar bu hikayeler daha da içini acıtır dinleyenlerin. Akıl ya da ruh çoktan göç etmişken bedenin hala olduğu yerde kalması. Belki de kalmak zorunda olması. Yoksa hapsolması demek mi daha doğru olur? Sanırım hep merak edeceğim ve cevabın hiçbir zaman bulamayacağım hatta kimsenin bulamayacağı bir soru var aklımda… Kim çoğunlukta? Göç edenler mi, yoksa aslında bir yanı göç etmiş ama bedeni hala orada kalanlar mı?
Bu arada sen hangi taraftasın? Gidenlerden mi, kalanlardan mı? Yoksa hem gidip hem kalanlardan mı?
on dört bahar şarkısını dinleyeli belki on dört bahar geçti