Yvonne ilginç bir hastadır, çünkü doktor O’Sullivan, onun hastalığını daha öncesinde yaptığı hiçbir çalışma doğrultusunda açıklayamamaktadır. Bir süpermarkette rafları düzenleyen Yvonne'un gözüne, bir iş arkadaşı yanlışlıkla cam temizleyici sprey sıkmıştır ve derhal gözlerini yıkayan ve iş yerini terk edip eve giden Yvonne, gözlerinde hissettiği acının geçmesini beklemiştir. Ancak ertesi gün uyandığında etrafı daha da bulanık görmeye başladığını fark eden Yvonne paniğe kapılmıştır ve olaydan 24 saat sonra görme duyusunu tamamen yitirmiştir.
Göz doktorlarının hastalığa dair herhangi bir kaynak gösterememesinin üzerine Yvonne, doktor O’Sullivan'ın bulunduğu nöroloji kliniğine sevk edilir. Burada yapılan muayeneler sırasında, Yvonne'un bakışlarının doktorlar ve eşi arasında gidip gelmekte olduğu ve bir doktorun oftalmoskopu yüzüne doğru yaklaştırması üzerine gözlerini kırptığı görülür. Şüphesiz ki hastanın gözleri etraftaki şeylere tepki veriyordur ancak Yvonne yine de tamamen karanlıkta olduğunu iddia etmeye devam ediyordur.
Kim bilir, Yvonne belki de çalıştığı yere dava açmak için hasta gibi davranıyordur... O’Sullivan, en son yazdığı 'Her Şey Kafanızın İçinde' isimli kitapta olayı, 'Yvonne'u çok sevmiştim, onun adına üzülmüştüm ancak gerçekten kör olduğunu düşünmüyordum.' cümlesiyle açıklar.
Beyin, gözlerden gelen bilgiyi işleyemeden, genç kadının bilinçdışı bu bilgileri yok ediyordu.
O’Sullivan bugüne kadar belden aşağısı tutmayan, ellerinde şiddetli kramplar olan, idrar torbasını ancak sonda yardımıyla boşaltabilen pek çok insanı tedavi etti. Üstelik bu hastalarda hiçbir fizyolojik soruna rastlanmamıştı ve sorun bedenlerinde değil, kafalarındaydı.
Ona gelen hastalar, kendilerini rahatsız eden epilepsi nöbetlerinden yakınıyorlardı ancak yapılan nörolojik testlerde beyinlerinde epilesi hastalığına rastlanmıyordu; yani problem tamamen ruhsaldı. O’Sullivan, bu konuda şunları söylüyor:
'Tıp dünyasında kimse ruhsal kaynaklı problemlerden bahsetmiyor, tıp dergilerinde ya da tıp konferanslarında bu konuya değinilmiyor. Bu, fazlasıyla göz ardı edilen bir alan.'
'Genellikle verdikleri ilk tepki, 'Bunu bilerek yaptığımı mı düşünüyorsunuz?', ya da 'Yani hastalığım sizce gerçek değil mi?' oluyor. Daha sonra ise, 'Yani eğer isteseydim hastalığı iyileştirebilir miydim?' diye soruyorlar. İnsanlar bu hastalıkları kendi iradeleri dahilinde yarattıklarını düşünüyorlar.'
O’Sullivan, kendimizi kötü hissettiğimiz zaman yataktan çıkacak gücü bulamayışımızı, ya da bir arkadaşımızın gıda zehirlenmesinden muzdarip olduğunu duyduğumuz zaman mide bulantısı hissedişimizi örnek gösteriyor. Yapılan çalışmalara göre belirli şikayetlerle doktora giden insanların %30'unda, jinekoloğa giden kadınların da %50'sinde fiziksel hiçbir problem tespit edilemiyor. Bu da problemlerin psikosomatik olabileceği düşüncesini akıllara getiriyor. Bununla beraber psikosomatik rahatsızlıklar pek çok insan için geçici olsa da, O’Sullivan, bu rahatsızlıkları aylar, yıllar, hatta bir ömür boyu hisseden kronik hastalar üzerinde çalışıyor.
'Bu insanlar çok büyük rahatsızlıklar yaşıyorlar. Hatta pek çoğu, gerçekten fiziksel kaynaklı rahatsızlığı bulunan hastalardan daha zor süreçler geçiriyorlar.'
Bir başka örnek de Londra'da avukatlık yapan Camilla isimli kadın. Camilla'ya ilk olarak epilepsi tanısı koyulur ancak daha sonra doktor O’Sullivan, hastaya sorunun psikolojik kaynaklı olduğunu anlatır. Camilla yaşadığı bu nöbetlerin oldukça küçük düşürücü olduğunu düşünmektedir ve sokaklarda nöbet geçirdiğinde insanların cep telefonlarıyla onu videoya almasından ve ardından gülerek uzaklaşmasından yakınmaktadır.
Bu sebeple O’Sullivan, teşhisin ardından hastalarını genellikle, hastalılğa sebep olan stresin ve yaşanan travmatik olayların üstesinden gelebilmeleri için psikiyatristlere ya da bilişsel davranışçı terapistlere yönlendirdiğini belirtiyor.
Psikosomatik hastalıkların tümü net bir olaya bağlanamıyor olsa da, yürütülen psikiyatrik tedaviler, hastaların yaşadıkları problemlerin kaynağı konusunda fikir sahibi olmalarını sağlıyor. Örneğin Camilla, gördüğü tedavinin ardından, yaşadığı nöbetlerin oğlunun genç yaştaki ölümüne bağlı olabileceğini fark etti ve ardından iyileşmeye başladı. Yvonne ise bir süre sonra mesleki hayatın, çocuklarının ve baskıcı eşinin üzerine çok fazla yük bindirerek strese sebep olduğunun farkına vardı ve görme duyusunu zamanla geri kazandı.
O’Sullivan, doktorların teşhis koyarken genellikle psikolojik etmenleri göz ardı ettiklerini, hastayı gereksiz yere ilaçlara ve riskli ameliyatlara yönlendirdiklerini belirtiyor. O’Sullivan'a göre bunu yapmalarının sebebi, doktorlar için hastalığın fizyolojik kaynağını gözden kaçırmanın, psikolojik kaynağını gözden kaçırmaya göre daha büyük başarısızlık hissi yaratması. Ona göre doktorlar tam olarak bundan korkuyorlar ancak, psikolojik kaynaklı hastalıklar da insan sağlığına en az diğer hastalıklar kadar zarar veriyor.
'Örneğin insanlara epilepsi teşhisi konduğunda, birkaç yıl boyunca çok güçlü yan etkileri olan ilaçlar kullanıyorlar ve en sonunda ilaçların hiçbir işe yaramadığını fark ediyorlar. Geçen tüm bu süre içerisinde hastalık, hastanın yaşamının bir parçası haline geliyor ve etraflarındaki herkes sahip oldukları bu hastalığı kabulleniyor. Tam da bu sebeple, insanlar genellikle koyulan yeni teşhisi kabul etmekte güçlük çekiyorlar. Netice olarak da hem doktorun, hem de hastanın inancı sebebiyle hastalık kanıksanmış oluyor. İnsanlar, sahip olmadıkları bir hastalık için ihtiyaçları olmayan bir tedavi görüyorlar ve esas ihtiyaçları olan tedaviden mahrum kalıyorlar...'
Henüz meslek hayatının ilk yıllarındayken Yvonne ile karşılaşması, Dr. O’Sullivan'ın psikosomatik rahatsızlıklar konusunda farkındalık geliştirmesini sağlamış. Başarılı doktora göre bu konudaki eğitim tıp fakültesindeyken başlamalı ve bu tür hastalıklar için yeni tedavi yöntemleri geliştirilmeli.
O’Sullivan, şu an için yazdığı yeni kitabın bu konu üzerinde bir nebze olsun farkındalık yaratabileceği inancını taşıyor ve hastaların da günbegün koyulan teşhisleri daha fazla anlayışla karşılamaya başladıklarını belirtiyor.
Kanserin kendi vücudumuzun imha şekli olduğunu okumuştum.Gerçek bir umutsuzluğa kapıldıysanız hemen yardım alın.Asıl büyük problem içinde olduğumuz durumun ne kadar ağır ve katlanılmaz olduğunu o an anlayamamamız,çünkü insan oğlu adaptasyona açıktır ve olabildiğince kabullenir ve bu baskının farkında değildir, o yüzden bir şeyler yolunda gitmiyorsa bir dönüp bakmak lazım.
ah şu önyargılar...ne yazık ki hala bir çok insan ruh sağlığının da en az vücut sağlığı kadar önemli olduğunun farkında değil psikolojik rahatsızlıklar toplumda hala küçümseniyor yada dışlanıyor umarım bu gibi çalışmalar daha da çok artar ve insanlar bir an önce bilinçlenir
now my brain which the hell