Günümüzde iş şartları oldukça zor, yine de geçmişteki bazı iğrenç meslekler ile yarışamazlar. Bugün tarihin görüp geçirdiği en iğrenç 15 mesleği sizin için topladık. Kendinizi hazırlasanız iyi olur.
Günümüzde iş şartları oldukça zor, yine de geçmişteki bazı iğrenç meslekler ile yarışamazlar. Bugün tarihin görüp geçirdiği en iğrenç 15 mesleği sizin için topladık. Kendinizi hazırlasanız iyi olur.
Düşük maaşlardan uzun çalışma saatlerine kadar birçok sorun var. Buna rağmen tarihte de birçok iğrenç meslek bulunuyor ki bunlardan bazıları şükür dedirtecek kadar. En sonuncusu ise en iğrenci.
VII. Henry döneminde uygulanmaya başlanan ve 1901'dekaldırılan ‘kralın tuvalet bakıcısı’ görevi çok iğrençti. Tuvalet bakıcısı önce kralı tuvalete götürür ve sonra kalçaları arasındakini temizlerdi. İlginç olan ise bu işin oldukça yüksek görülmesiydi.
Asillerin oğullarının eğitim alması gerekiyordu ve zamanının gelenekleri eğitim ve dayağın bir arada olması gerektiğini söylüyordu. Eğitmenler, asillerin çocuklarına vuramayacakları için kırbaç çocuğuna vurarlardı. Kralın tuvalet bakıcısı görevi gibi, ‘dövülen çocuk’ rolü de oldukça arzu edilen bir görevdi çünkü asiller ile yakın olabilmeyi sağlıyordu.
Lağım avcıları veya ‘Toshers’, lağım sularında değerli eşyalar ararlardı. ‘Tosh’ kelimesi çöp veya saçmalık anlamına gelen bir argo terimdir ve ‘toshers’ kelimesinden türetilmiştir. Viktorya dönemi Londra'sında bulunanlar bu insanlar, kaybolan herhangi değerli şeyi aramak için lağımlarda gezinerek geçimlerini sağladılar.
19. yüzyıllarda insanlar kitap ciltleri için deriyi kurutmanın en iyi yolunu arıyorlardı. Onların çözümü, yepyeni bir kariyer yolunu ortaya çıkardı. Tabakhanelerin aradığı ‘saf’ köpek dışkısıydı ve bu yüzden bir köpek gübresi toplayıcının işi mümkün olduğunca çok toplamaktı. İnsanlar bunun değerli olduğunu fark ettikten sonra, köpek pisliği için rekabet kızıştı.
Ortaçağ boyunca, yün İngiltere ekonomisinin merkezi oldu. 1300 yılında, İngiltere'de muhtemelen 15 milyon koyun vardı ki insan sayısının üç katıydı. İlk dokumadan sonra, yünün temizlenmesi ve yağdan arındırılması gerekiyordu.
Bir yün temizleyicinin işi, kir ve yağı temizlemek ve yünü beyazlatmak için ayakları ile yünü tepmesiydi. Temizlik için mükemmel sıvı ise insan idrarıydı.
Günah yeme uygulaması en çok Galler'de ve İngiltere'nin Galler sınır bölgesinde yaygındı. Ancak Avrupa'nın çeşitli yerlerinde benzer gelenekler bulunmaktaydı. Günah yemek, genellikle yakın zamanda ölen bir kişinin göğsüne yerleştirilen bir ekmek parçasını yemeyi içeriyordu. Bunu yaparak, günah yiyici ölen kişinin günahlarını üzerine alırdı. Bu da ölen kişinin ruhunu rahatlatırdı.
1665'te veba, sadece Londra'da 69 bin ölüme neden oldu. Hükümet direktifleriyse kurbanların gece toplanmasını ve gömülmesini gerektiriyordu. Kiliseler de veba taşıyıcılarını işe aldı. Bu insanlar gece boyunca sokakları dolaşıp ölüleri toplar ve onları kilise bahçelerindeki toplu mezarlara bırakırlardı.
Gecelerini çürüyen cesetlerin etrafında geçirerek hayatlarını riske atıyorlardı ve günleri, aynı cesetlerin etrafında kilise bahçesinde geçiyordu çünkü başkalarını enfekte etmemek için orada yaşamaları gerekiyordu.
Kirecin birçok kullanımı vardır. Kırılıp birkaç gün boyunca yaklaşık 800 derecede ısıtıldığında, tabakhaneler ve boyacılar tarafından kullanılan kireçtaşı oluşur. Kireçtaşını suya batırmak, harç ve beyaz badana için faydalı olan sönmüş kireci oluştururdu.
Isının yanı sıra, bir kireç yakıcının işi korkunç derecede tehlikeliydi. Kireçtaşı çok kararsızdır ve suyla şiddetli bir şekilde tepki verir. O kadar tehlikeliydi ki, bazen bir silah olarak bile kullanılırdı.
Petard kelimesi, Fransızca péter kelimesinden türetilmiştir ve osurmak anlamına gelir. Petardlar genellikle zil şeklindeki metal cihazlardı, içleri barutla doluydu ve ahşap bir tabana sabitlenmişti. Taban, kuşatılan bir kaleye veya kapısına bağlanırdı ve patlama maksimum hasar vermeye odaklanırdı.
Gülleciler, bu son derece tehlikeli ve kararsız cihazları çalıştırırdı. Kendi kalelerine zarar verme ihtimalleri, düşmanın kalesine zarar verme ihtimalleri kadar yüksekti.
Modern kanalizasyonlardan önce, artan kent nüfuslarının atıkları bir sorundu. Sadece gece çalışmalarına izin verilen lağım temizleyicileri, ayrıca gece adamları olarak da bilinirlerdi. Çukurlardaki tüm insan atıklarını kazıp çıkarmakla ve onları alıp götürmekle görevlendirilmişlerdi. Ton başına ödeme alırlardı ve tüm gece boyunca bel hizasına veya boğazına kadar insan dışkısı içinde derin çukurlarda çalışırlardı. Bazıları hastalıktan öldü ya da boğuldu.
Sülük toplayıcısı, 19. yüzyıl Avrupa'sında artan talepte olan tıbbi sülükleri sağlamakla meşgul olan bir kişiydi. Bu kişiler, sülükleri toplamak için bulanık sulara girdi ve tıbbın uğruna iğrenç ve tehlikeli koşullara katlandılar.
Antik Romalıların yiyecekleri kusmak için özel odaları olduğuna dair bir efsane var ki ziyafetlerde daha fazla yiyebilmek için kusmak yaygın bir uygulamaydı. Birçok kişi, ziyafeti kesintiye uğratmamak için özel kaplara veya sadece yere kusardı. Elbette, bir kusmuk toplayıcısının tüm bunları temizlemesi gerekiyordu.
19. yüzyılda sanayileşmeyle birlikte, şehirler pislik ve hastalıkların artan merkezleri haline geldi. Bunun sebeplerinden biri de milyonlarca farenin olduğu yerlerdi. Sorun belirli bir hane için çığırından çıktığında, fare avcısı çağırılır ve işleri düzene koymaya çalışırdı. El ve giysilerine fareleri çekmek için anason ve kekik yağlarını sürer, fareleri çıplak elleriyle yakalamaya çalışırlardı. Bu farelerin çoğu öldürülmezdi ve tutulup satılırak düzgün bir kar elde edilirdi.
Viktorya dönemi şehirlerinde geniş çaplı bir çöp toplama ekonomisi vardı. Bu işçiler, kasaplardan, çöp yığınlarından ve hayvan barınaklarından kemikleri toplayıp satarlardı. Kemiklerin bir kısmı sonunda diş fırçası saplarına, çocukların diş kaşıyıcılarına ve diğer kişisel eşyalara dönüştürülürdü. Satılamayanlar sabun yapımında kaynatılır, kalanlar ise gübre olarak öğütülürdü.
Kibritleri üretmek iğrenç bir iş değildi ve kısa odun çubuklarını bir fosfor solüsyonuna batırmaktan ibaretti. İğrençlik, işe başladıktan birkaç yıl sonra ortaya çıkardı. Fosforu solumak, diş etlerinin apse yapmaya başladığı ve kötü kokulu bir akıntı verdiği 'akıntılı çene' adı verilen bir rahatsızlığa neden oluyordu. Sonunda, fosforun emilmesi kadınların çenelerinin ürkütücü bir ışık yaymasına neden oluyordu. Bilinen tek tedavi, çene kemiğini çıkarmak için yapılan korkutucu bir operasyondu.