Çünkü mecbursunuz. Anneniz, varsa kardeşiniz için güçlü olmaya çalışırsınız. Kendinizi ne kadar zorlarsanız zorlayın, arada gelen ağlama krizlerini ise durduramazsınız.
'Ölüm hayatın bir parçası' gibi. Fakat bunu kabullenemezsiniz. 'Neden ben?' diye haykırmak istersiniz, haykıramazsınız. Sessizce dinlersiniz, bir yandan da hareketlerini izleyerek. Kimisi gelir sizi teselli etmeye çalışır fakat on dakika sonra onu başka bir konu hakkında gülerken görürsünüz. Öfkeniz iyice kabarır. Varsa kardeşinizin, annenizin ikazı ile sakinleşirsiniz.
Bunun ardındaki yapaylığı sezersiniz ve rahatsız olursunuz. Ama bir yandan da arkadaşlarınızı kırmak istemediğiniz için, sineye çekersiniz.
Çünkü, yapılan tüm sohbetler size anlamsız ve çocukça gelir. Kimi zaman 'Gerçekten bunu mu konuşacağız?!' diye bağırmak istersiniz fakat yine vicdanınız buna engel olur. Arkadaşlarınızı kırmaktansa, size çocukça gelen bir sohbeti dinlemeye devam edersiniz.
Ya da gelse bile, kimse muhabbetini açmaz ki sizin moraliniz bozulmasın. Ama sizin aklınızdan zaten hiç çıkmamıştır. Zira, dışarı çıktığınızda ve babası ile oynayan bir çocuk gördüğünüzde dahi içiniz cız eder.
Sıra size gelir. Babanızın ne iş yaptığını sorunca sınıfta derin bir sessizlik oluşur. Kimse konuşamaz. Çatallı bir ses tonuyla 'Babam vefat etti.' dersiniz. Öğretmen de soruyu sorduğu için üzülür ve sıvama umuduyla kısa öğütler verir. Siz de hem öğretmenlerden, hem eğitim sisteminden tiksinerek dinlersiniz.
Bu sahte babalık figürü birkaç ay içinde geçer gider. Fakat bunu fark ettiğinizde içten içe yine ağlarsınız. Bir babaya ne kadar muhtaç olduğunuzu gördüğünüz için.
İnsanlara telefonla konuşmayı sevmediğinizi anlatmaya çalışırsınız ama anlayamazlar. Kimisi abarttığınızı düşünür. Bu travmayı uzun yıllar üstünüzden atamazsınız.
Uyurken hala nefes alıp almadığını kontrol edersiniz. Bir yandan kendinize 'Ne yapıyorum ben ya?' diye sorarsınız, ama diğer yandan da bunu yapmaktan kendinizi alıkoyamazsınız.
Ya çok şakacı bir insan ya da çok ciddi bir insana dönüşürsünüz.
Çoğu zaman 'Acaba o yaşasaydı bana ne akıl verirdi?' diye kendinize sorarsınız. Acaba hangi siyasi partiye oy verirdi? Acaba ülkenin şimdiki durumu hakkında ne düşünürdü? Bunları bilememek sizi kahreder. Bu yüzden anne ve babalarını olmadık şeyler için tersleyen gençler gördüğünüz zaman sinirlenirsiniz. Çünkü kıymetini bilmiyorlardır.
Zira, sizden başka sizi koruyacak kimse kalmamıştır.
Kendi başınıza yaşamayı, kendi başınıza sorumluluk üstlenmeyi, bir işe girişirken yalnızca kendinize güvenmeyi öğrenirsiniz. Sizi koruyacak, kollayacak kimsenin olmaması çok daha temkinli bir insan olmanıza yol açar ve bu da sizi hem arkadaş çevrenizde hem de iş çevrenizde fikir sorulan, akıl danışılan birisi yapar.
Fakat ne yaparsanız yapın, ne kadar başarılı olursanız olun; babanızı yalnızca bir saat bile görebilmek için hepsini bir köşeye atmaya gönüllüsünüzdür.
Ama olmaz ne yazık ki. Artık yapabileceğiniz yegane şey başarılı ve iyi bir insan olarak onu gururlandırmaktır.
babamı 2 sene önce kaybettim. ve şunu öğrendim. asla unutmuyorsun,asla aklından çıkmıyor sadece ölüme alışıyorsun,yokluğuna alışıyorsun ama acı hep içinde,acıya alışıyorsun.
Bu tarz konuların paylaşılmasını doğru bulmuyorum bu çok kişiye özel ve hassas bir konu. İnsanın babasını kaybetmesi o başlıklarda yazdıklarınızla anlatılamaz, yaşamayan anlayamaz. Evet belki ilk zamanlardaki etkisi giderek azalır ama asla unutulmaz. Cüzdanında en sevdiğin resmi durur, her açtığında hızlıca alacağını alır ve hemen kapatırsın. Sokakta çocuğunun elinden tutmuş bir baba görürsün boğazın düğümlenir. Arkadaşının evine gidersin babası hoş geldiniz çocuklar der için burkulur. Babanın seni dolaştırdığı parkın yanından geçerken şöyle bir bakarsın burnun sızlar gözlerin dolar. Annen kardeşin emanettir sana, en ufak hastalıklarında yüreğin ağzına gelir. Belki dünyanın en iyi babası değildir ama seni sevdiğini bilirsin. Gece hastalandığında başında bekleyen odur. En ufak ihtiyacın için kendinden ödün veren odur. Senin istediğin olsun diye yıllarca üzerine tek bir şey almayan odur. Gerekirse senin için canını bile verecek odur. Nasıl unutulur ki?
Şükürler olsun, henüz bu acıyı yaşamadım ama kesin olarak bildiğim bir şey varsa, "insanın yaşı kaç olursa olsun, eğer babası ve annesi hayatta ise hala çocuktur o insan.." Anne veya babadan birinin ölmesi ile başlıyor büyüme faslı.. Zor ama çok zor bir durum.. Allah sabır versin annesini/babasını kaybedenlere..