Videonun tamamını mutlaka izlemelisiniz!
Videonun tamamını mutlaka izlemelisiniz!
Biz de dikkatimizi çeken bazı soruların cevaplarını derledik.
Sosyopat bireyler merhamet duygusu eksik aynı zamanda insanlara sürekli yalan söyleyip manipüle eden bireylerden oluşurlar. Bir insanın sosyopat olması için 18 yaşından sonra teşhis konulması gerekir. 18 yaşından önce bu teşhis konulamaz.
Kısaca beni diğer insanlardan ayıran özelikleri söylemek gerekirse: Ben yalan söylerken hiçbir suçluluk hissi duymuyorum. İnsanları kandırmayı seviyorum. Çalıp çırpmayı seviyorum ve insanlar arasında ayrımlar yapmayı ve sürekli olarak bunları planlamayı seviyorum. Beni diğer insanlardan ayıran özellikler bu.
5 -6 yaşlarımda annem eve küçük civcivler alırmış. Bizim terasımızda bu civcivler sürekli dolaşırmış. Bir gün annem marketten geldiğinde 3-4 tane civcivi boğarak öldürdüğümü görmüş. Taa o zamanlara dayanıyor bu şiddet zevkim. Fakat gerçekten kendi farkındalığıma varma sürecim 11-12 yaşlarında oldu çünkü çok fazla şehit haberleri, deprem ve sel gibi haberler oluyordu fakat ben insanların kayıplarına hiçbir şekilde tepki vermiyordum. Çünkü onların üzüntüleri, kayıpları hiçbir şekilde ırgalamıyordu. Onların acıları, duydukları bu kötü, negatif hisler beni hiçbir şekilde üzmüyordu ve empati kuramadığımı fark ettim. Daha sonra tabii ki insanlara bu tepkilerimden ve hislerimden bahsettiğimde çevremden çok tepki aldım. “Sen manyak mısın?, Psikopat mısın? Sen normal değilsin. Psikoloğa git” tarzında sürekli olarak önerilerde bulundular bana. Bazen dışlandığım ortamlar oluyordu ve ben de araştırarak kendimin farklı olduğuna kanaat getirebildim.
Ben ilkokul zamanlarında arkadaş ortamlarında çok dışlanan bir insandım çünkü olaylara bakış açımı kimse beğenmiyordu. İnsanlarla sürekli olarak itiş, dalış içerisindeydim. Tabii bunun farkına varan öğretmenlerim de sürekli olarak beni teneffüslerden alıkoyarlardı. Yani ben camdan top oynayan insanları izlerdim. Öğretmene ne kadar yalvarsam da yakarsam da bana izin vermezdi, cezalar verirdi. Beni öğretmenler odasında hapis tutardı. Tabii zamanla nefret oluştu içimde. Sınıftaki insanlara karşı, öğretmenlere karşı. Bu nefret sürekli büyüdü. İzlediğim videolardan kaynaklı olsun, konuştuğum insanlardan olsun, yaptığım eylemlerden olsun... Bu kar topu, bir çığ gibi büyüdü.
Eğer ki bundan sıyrılabileceğimi düşünüyorsam benim için sınır yoktur. Her şeyi yaparım. Planlamalar, vakit harcamalar, gerekiyorsa paramı harcayarak ekipmanlar almak... ki zaten ekipman lazım olduğunda paramı harcayarak almam. Onu satan bir yerden çalarım veya yasa dışı olarak satan biri varsa onu da bir şekilde kandırırım, tehdit ederim. Ve ekipmanları elde ettikten sonra, planımı yaptıktan sonra, amacıma ulaşmak için her şeyi yaparım. Benim için bir sınır yok. Tek sınır, filtrelendirdiğimde yaptığım eylemleri eğer o filtreye takılan bir olgu varsa yani beni yakalayacak bir birey, görebilecek bir kamera ya da benim yalan söylediğimi anlayan bir birey varsa orada ben dururum çünkü eğer ben hapse girersem amaçlarımı gerçekleştiremem. Bu yüzden benim için tek sınır yalan söylediğimin farkına varabilecek bireyler.
Bir kişiyi tanıdıktan sonra o kişiyle ilgili belli başlı gerçekleri biliyorsam ve kişiyle aramda belli başlı benzerlikler varsa veya beğendiğim özelikler varsa nefret etmem ama onun dışında genel olarak insanlardan nefret ediyorum. Hatta şu an virüs dönemindeyiz. İnsanların ölmesini gerçekten seviyorum diyebilirim. Bu kaos benim hayatıma zevk katıyor ama oradaki olay acı çekmesi vs değil, insanların bir şekilde üzülmesi veya insanların bir hastalığa bağlı olarak ölmesi. Ben bunları hak ettiklerini düşünüyorum insanların ve bu hoşuma gidiyor benim.
Bunun cevabı psikopatlarla aramdaki fark. Psikopat bir birey zevk alacağını bilerek cinayet işler ama ben bir şey hissetmediğim için iç güdüsel ve deneysel olarak bakıyorum. O an canım istiyorsa yapıyorum, istemiyorsa yapmıyorum. Aslında beni alıkoyan hiçbir şey yok. Diyelim bir arkadaşımın evindeyim ve baş başayız. O kişiyi bir anda öldürmek istedim, zarar vermek ya da bayıltmak istedim. Ona zarar vermeyi istediysem onu yaparım. Alıkoyan bir şey yok. Bazı şeyler var. Kameralar, o an orada bulunan insanlar ya da beni bir şekilde ele verebilecek ayrıntılar. Beni o eylemi yapmaktan alıkoyan olgular. Onun dışında hiçbir şekilde vicdan, merhamet veya kafamda çözemediğim bir problem yok çünkü o problem bende başlamıyor ki çözeyim.
Bildiğiniz gibi BDSM diye bir tanımlama var cinsellikte. Yani kişilerin birbirine acı çektirmesi, canlarını yakması, köle-sahip fantezisi tarzı şeyler var. Bunlarda her zaman bir limit vardır çünkü partnerinizin canının yandığını hissettiğinizde siz duruyorsunuz. Empati yeteneğiniz olduğu için bir noktada kendinizi frenliyorsunuz ama ben bunu yaptığım zaman nerede duracağımı bilmiyorum. Çünkü karşı taraftaki kişinin ne kadar canının yandığını, ne hissettiğini umursamadığım için limitimi pek çok kez aştığım oluyor. Bu yüzden diğer bireylere göre cinsellikte nerede duracağınızı bilememe gibi bir değişiklik var.
Biliyorsunuz ki ilişkilerde durmanız gereken noktayı belirleyen belli başlı sözcükler veya cümleler vardır. O söylediğinde durmanız gerekiyor. Partneriniz artık limiti aştığınızı, rahatsız olduğunu belirtmek için bu cümleyi kurar. Bu cümleyi kullandığında sizin için hiçbir şey ifade etmiyor çünkü siz o anda ne yapmak istiyorsanız onu yapıyorsunuz. Tabii ben bunu yaptığımda da karşı taraftan fiziksel olarak şiddet geliyor bana karşı. Vurmalar, bir şekilde size karşı küfür ve hareket etmeler… Çünkü o anda o kişinin limitlerini aştığınız için o kişi çok rahatsız oluyor ve siz de buna saygı göstermediğiniz için karşı taraftan öfkeli bir karşılık alabiliyorsunuz.
Beni bu çakma fight club karakteriyle odaya kapatın. Yarım saat sonra bakın nasıl Sordum sarı çiçeğe söylüyor.
bana hiç gerçekçi gelmedi, daha çok netten semptomları araştırıp ben de böyleyim demiş gibi...
O kadar tuhaf ki bilimsel hiçbir şey söylemedi. Sadece hislerini anlattı. Bunları araştırsam bende kesin sosyopat çıkarım o zaman. Alakası bile yok. Çok tuhaf sanki internetten bakmış ve ben böyleyim demiş gibi.