Karşı Gelme Bozukluğu (KGB) olarak adlandırılan rahatsızlık, alışılmadık derecede öfkeli ve çevresine kasıtlı olarak zarar veren çocuklarda sıkça görülür. Bu bozukluk, çocuk ya da ergenlik çağındaki bireylerde, asi ve tartışmacı davranış şekilleri ve otorite figürlerine yönelik düşmanca tavırlarla karakterize edilmiş bir davranış bozukluğudur. Detaylar için sizleri şöyle alalım... 👇
Bu bozukluğa sahip olan çocuklar akranlarına nazaran çok daha farklı davranış biçimleri geliştirirler. Örneğin:
Alışılmadık derecede öfkeli olmak,
Sık sık öfke kontrolünü kaybetmek,
Çok çabuk sinirlenmek,
Otorite figürü olan kişilerle tartışmak,
Kurallara uymayı reddetmek,
İnsanları kasıtlı olarak rahatsız etmek,
Hatalarından dolayı başkalarını suçlamak,
Kindar olmak.
KGB'yi farklı kılan ise ne kadar şiddetli olduğu ve ne kadar süredir devam ettiğidir. KGB'ye sahip olan bir çocuk en az altı aylık bir süre zarfında gözle görülür birçok davranış bozukluğu geliştirmeye başlar.
Düzenli olarak hayal kırıklığına uğramak, göz ardı edilen komutlar, argümanlar ve sinir kontrolsüzlüğü zamanla bir çığ gibi büyür; bu olumsuz etkileşimler ebeveyn-çocuk bağına zarar verir, düşmanca davranış kalıplarını güçlendirir.
Anderson'a göre davranışsal sorunları olan çocuklar ebeveynlerin sınırlarını zorluyor. Ebeveynlerini izin vermeleri için zorlayan çocukları aileden de aynı şekilde bir reaksiyon alıyorlar.
Yaygın senaryolara örnek verecek olursak:
Çocuğunuza oyun oynamayı bırakıp yatağa gitmesini söylersiniz. Bunu iki kere tekrarlasanız da sizi görmezden gelir. Üçüncü sorduğunuzda o kadar kızarsınız ki bağırmaya başlarsınız.
Çocuğunuza yatağa gitmesini söylediğinizde hala oyun oynamak istediği için öfke nöbeti geçirir. Uyku öncesi çocuğunuzun bu kadar sinirlenmesini istemezsiniz. Bu nedenle 10 dakika daha serbest bırakıp yatması gerektiğini söylersiniz.
İkinci senaryoda ise çocuğunuz öfke nöbeti geçirerek istediklerini yaptırabileceği kanaatine varır. Bu nedenle ilerleyen zamanlarda tekrar yapma olasılığı daha yüksek olacaktır.
Anderson bu bağlantıyı şu şekilde açıklıyor: DEHB'li çocuklar biyolojik olarak dikkati dağılabilir, dürtüsel hareket ederler ve bir yerde kısıtlı bir zamanda bulunamazlar. Bu nedenle DEHB'li çocuklar ebeveynlerin sınırlarını aşmak isterler. Bunun sonucunda da kötü bir dönüt aldıklarında sinirlenirler ve odaklarını başka yere çekerler.
Tüm ev halkının sağlığı ve mutluluğu için, ebeveyn çocuk ilişkisini güçlendirmek için önemlidir. Eğer önüne geçilmezse çocuğunuz sosyal olarak birçok sıkıntısının ortaya çıktığını görebilirsiniz.
Ebeveyn eğitim programları, ebeveynler ve çocukları da kapsayan açık oturumlar bu tedavi sürecine katkı sağlayabilir.
Ebeveyn-Çocuk Etkileşim Terapisi (PCIT)
Ebeveyn Yönetimi Eğitimi (PMT)
Pozitif Ebeveynlik Programı (Triple P)