Güzel ülkemde ve güzel dünyada her gün gündem değişiyor. Bir yandan anlamsız ve cani saldırılar, iğrençlikler; diğer yandan hala korkutan pandemi, aşıların yetersizliği ve hala etkin bir COVID-19 tedavisinin olmaması, şampiyonun son haftaya kalması; of, of, of…
İşten çıkınca hemen arabaya bin ve eve dön, çünkü on-line dersler devam. Sakın ders yok diye sevinme, yani kitap okuma, araştırma yapacağım diye sevinme; her an bir mesaj ve haydi on-line toplantı, görüşme. Artık çalışkanlığın veya çok çalışmanın (veya -mış gibi yapmanın) en net göstergesi, gecenin geç saatinde on-line görüşmeler, ve onu da saati gösterecek şekilde resimlendirip sosyal medyada paylaşma…
Muhtemelen bizlerin yayın sayısı arttı, veya ürettiğimiz ürün sayısı, bunu yakında veriler gösterecek (bu arada benim gerçekten arttı, ama tahminim pandemiden değil), bu kadar toplantı, çalışma, görüşme sonucunda muhtemelen patent sayımız da artar, proje sayımızda; bunu gerçekten çok istiyorum, en azından bu şerrin hayrı olur diye düşünüyorum.
Düşünsenize sarılma yok, tokalaşma yok, ikinci görüştüğümüz ile öpüşme yok, ne kadar alışkanlıklarımıza ters davranışlar. Ama şu bir gerçek, bu şartların bizlerde sağladığı sıkıntılar epigenetik, yani değiştirilebilir; birçok psikolog zaten bunları her gün söylüyor.
Ama dayanın değerli arkadaşlar, bitecek az kaldı. En azından virüs sıkılacak ve diyecek ki sizler iflah olmazsınız. Ama bu sıkıntılar biter, yenileri başlar, gelen gideni aratır, orasını biz bilemeyiz. Bu yüzden artık her zaman en kötü senaryoya hazırlıklı olacağımızdan şüphem yok. Ben kesin çözüm istiyorum, dış faktörler nasıl olursa olsun, ben hep güzel ve olumlu düşünmek istiyorum, beni her zaman üst düzey motive edecek, zihnimi dinç tutacak, sürekli çalıştıracak bir şey istiyorum; galiba benim çözümüm
Beyin Viagra’sı…
Son kismi samimi buldum