27 yaşındaki Jessica Green'in Henry adında tatlı mı tatlı bir oğlu var. O da mahalledeki her çocuk gibi sokağa çıkıp oynuyor ve arkadaşlarıyla sosyalleşiyor. Henry'nin diğer arkadaşlarından tek farkı otizmli olması. İşte tam da bu yüzden Daily Mail'de karşımıza çıkan ve 'mahalle sakinleri ve komşular' olarak altına imza atılmış bu mektupta 3 yaşındaki bir çocuğa 'o şey' diye hitap edilmiş.
Dışarıda oynarken süreki cırtlak sesiyle bağıran ve hiç durmadan çığlık atan (o şeyin) o çocuğun ailesi sorumluluk alıp, Fishers Mahallesindeki diğer sakinlerin sizin çocuğunuzun sürekli olarak bağırmasından bıkıp usandığının farkına varabilir mi?
O (şey) herkesin sinirini bozuyor ve buna hiç gerek yok. Çocuğunuzun böyle olmasına izin vermek bencilliktir.
Öyle bir noktaya geldi ki artık çığlıklar arka sokaktaki evlerden de duyuluyor. Herkes bunu konuşuyor, acaba bu çocuğa iyi bakılıyor mu yoksa çocuk ihmal mi ediliyor yoksa kim çocuğun bu kadar bağırmasına izin verir?
Eğer bu konuda birşey yapıp sürekli bağıran çocuğunuzla ilgili bir çözüm bulmazsanız hakkınızda şikayette bulunacağız. Gerisi size kalmış.
İnsanlar artık bahçelerinde oturup havanın tadını çıkaramıyor çünkü tek duyduğumuz sizin çocuğunuzun haykırmaları.
Bununla geçen yıl da başa çıktık ve çocuğunuzun büyüyeceğini umduk ama görünüşe göre o (şey) bunu hala her gün yapıyor, hem de çok daha yüksek sesle.
Lütfen bu mektubu sizi sosyal hizmetlere ya da belediyeye şikayet etmeden önce dikkate almanız gereken bir şey olarak görün.
Mahalleli ve komşularınız
Çocuk normal. Mahalledekiler otistik.
"O şey" diye çevirdiğiniz "it" zamiri. Cinsiyeti bilinmeyen çocuklar için kullanılmasında bir sorun yok. Kimisi insanlar için kullanmayı doğru bulmuyor ama kullanılıyor. Annenin alınganlığı. Mektupta yazan şeyler doğruysa mahalle sakinleri o konuda da gayet haklı. Çocuğum otistik, o halde bütün gün mahallede çığlık atabilir diye bir mantık mı olur?
Şimdi drama yapmaya gerek yok komşularda kendilerince haklı (ki otizmi olduğunu bilmiyorlarmış ve şey kelimesinin ülkemizdeki manası ile ABD'deki manası aynı değil) Engelli diye bireyin yaptığı her şeyi hoş görmeye kalkışırsak o birey giderek toplum için problem haline gelir. Sorun bi uzman yardımı ile çözülemeyecek bir şey değil. Mahallemizde zihinsel engelli bir birey var. Annesi sağ olsun çocukken oğlunun beğendiği kızlara sarılıp öpmesine, millete vurmasına bol bol güldü. Şu an çocuk yirmi bir yaşında, 1.80 boyunda, 100 kiloya yakın, haliyele çok güçlü ve bu huyunu bırakmadı. Arkadaşımın annesine pazarda sebepsiz yere saldırdı kaç kişi zor aldı kadını elinden. Otobuste minibuste yanına onu zaptedebilecek güçlü bi yakını oturuyor. Herkes için ciddi problem haline geldi yani. Engelli diye bu çocuk tarafından tacize uğramayı, dayak yemeyi hoşmu görmeli yoksa sorunun çözümü için bir şeylermi yapılmalı (tabi artık mümkünse)