Kitap kaplama aslında şimdi de yapılıyor ama 90'lar döneminde birtakım farklılıklar vardı, yeri çok daha başkaydı. Apayrı güzelliği olan o yıllara kısa ama derin bir yolculuk yapalım ve kitap kaplama günlerinin heyecanını biraz olsun yeniden yaşayalım...
Hem öğretmenler öyle istediği için hem de para verip aldığımız için eskimesin diye mutlaka kaplamamız gerekirdi.
Kitapları alırdık almasına ama bir-iki tanesi tükenmiş olurdu, yenileri gelinceye kadar birkaç gün kitapsız idare ederdik artık. Hatta sıra arkadaşımızın kitabını ortaya koyup birlikte takip ederdik.
Maddi durumu iyi olmayanlar içinse ikinci el kitap satan dükkanların yolu görünürdü. Seneye de kullandıkları kitapları buralara satarlardı.
Harita metod mu, çizgili mi, kaç sayfa olduğunu öğrendikten sonra çıkışta defterleri de alırdık(bazılarımız kiloyla satan yerlerden almıştır) ve sıra gelirdi kaplama ritüeline...
Yanına da bandını, etiketini aldıktan sonra evin yolunu tutardık.
Bir yandan çay demlenirken bir yandan da meyve tabağından ara ara atıştırılır ve pür dikkat bu işe yoğunlaşılırdı.
Tek başımıza kaplamaya yeltenirsek ayak parmaklarımızı kullana kullana işin içinden çıkmaya çalışırdık, epey sinir bozucudur. Şimdilerde simetri hastasıysak işte temeli bu düzgün tutma, kaydırmama muhabbetine dayanır.
Bant kesme aparatı olmayınca. 😁
Tam bir hayal kırıklığıdır, o kadar da uğraşmışızdır. Genelde kalın kitaplarda olur bu lanet şey. Bantları söküp tekrar başlardık maalesef. Tabii bantları sökerken bant izleri de kalır, kötü bir görüntü oluşurdu.
İlkokulda sol üst köşeye düzgünce yapıştırırdık genelde, büyüdükçe asileşip çapraz bir şekilde yapıştırmaya başladık.
Sonra tükenmez kalemle itinayla ad, soyad, ders ismi, sınıf, numarayı yazardık. (İlkokul numarasını hatırlamayan yoktur bu arada.) 😌
Sonra da bütün kitapları, defterleri üst üste bırakır, ertesi sabah dümdüz olmuş bir şekilde bulurduk. ✌️
Maddi durumu el vermeyenler için unutulmaz detaylardan biridir. 😕
20 sayfa kadar çeker, ileriki haftalarda tekrar yapardık. Bazı defterlerde hazır olurdu tabii. Şimdi bile o bomboş, tertemiz sayfalara yazası geliyor insanın. Özellikle de sağ sayfalara. 😌
😒
Ortaya çıkan kapağın resmini hatırlamak da ayrı bir keyifti.
Hiç kuşkusuz ki bizim dönemimizdeki yeri apayrıydı. İnsan özlemiyor değil.
son resimdeki kitap hala var amk tükenmiyor illet şey
Ne demek kitap-defter kaplama makinesi?! Hayatımda ilk defa duydum bu kadar mı geride kalmış kaplama günlerim? Bu arada o kaplama seanslarını iple çekerdim ben, üçlü çekirdek aile olarak gülüşerek oturduğumuz yegane anlardandı.
İğrenç Günlerdi insan özlüyor