Hayatı anlamlı kılan, yaşadığımızı hissettiren şeylerdir duygularımız. Bu duyguları da bize hissettirdiklerine göre iyi veya kötü diye sınıflandırırız. İnsan olmanın doğasında ayırt etmeden tüm bu duyguları hissetmek zorunlu olsa da hani bazen içimizden keşke hiç hissetmesek, o zaman her şey daha güzel olurdu dediğimiz bazı duygular vardır. İşte onlardan bazılarını sizler için derledik;
Bu duyguyla beraber kendinden başka kimseyi düşünmeyen, empati yoksunu insanlar da yok olup gitse ne güzel olurdu değil mi?
'Seven insan kıskanır' dediğinizi duyar gibiyiz ama o öyle değil işte! Seven insanın gerçekte hissettiği sahiplenmedir ve yine gerçekten seven insan, saygı duyar. Hem ilişkiler dışında bir düşünelim. Kardeşler, iş arkadaşları, dostlar bile birbirine türlü türlü kötülükleri bu hastalıklı duygu yüzünden yapmıyor mu?
Yok olması halinde tek başına tüm insanlığı kurtarabilecek bir duygu aç gözlülük.
Daha çok para, daha çok güç, daha çok kadın/erkek ... demek yerine ufak tefek şeylerle mutlu olmayı bilen, barış ve huzur içinde yaşayan bir insanlık olurduk.
Sanıyoruz ki kimse bu duygu silinip gitse şikayetçi olmazdı.
İlişkiler bittikten sonra giden kişinin yarattığı o boşluğun acısı yerine sadece canımızı yakmayan anılar kalsa müthiş olurdu.
Her bir insanın değerli olduğunu ve saygı görmek ya da saygı duymak için belli statülere gerek olmadığını daha da önemlisi sırf belli başlı bazı özelliklere sahibiz diye kimseyi küçümsememiz gerektiğini öğrenirdik belki.
Elimizi kolumuzu bağlayan, kendimizi bir hiç gibi hissettiren bu duyguyu hayatımızın hiçbir anında yaşamak zorunda olmadığımızı bir düşünün. Harika değil mi?
Kimi zaman bu duyguyu sevsek de bizi mutlu eden şey, içten içe aslında böyle olmadığını bilmek. Yani tercih edilmiş yalnızlığımız. Yoksa kimsesiz hissetmek ve ihtiyaç duyduğunda tek bir insanın bile yanında olmayacağını bilmek kadar kötü bir şey olamaz herhalde.
Herkes her şeyi başarsın, her istediğini hemen elde etsin demiyoruz. Ancak ulaşmak istediğimiz hedefe ulaşamadığımızda başarısız hissetmek yerine yeniden, daha sağlam ve emin adımlarla ilerleme gayretini kendimizde bulsak süper olmaz mıydı? Hem böylece insanları buna göre birbiriyle kıyaslamaktan da vazgeçerdik belki.
Ne kavga dövüş, ne de bağırıp çağırdığımız tartışmalar olurdu. Bunun yerine insanoğlu olarak her birimiz güzel güzel oturur konuşur ve düzgün bir iletişim kurardık.
Elbette hiçbir şeyden korkmamakta biraz sakıncalı ama burada kast ettiğimiz bizi bir şeyleri değiştirmek için atacağımız adımlardan alıkoyan, gerçek potansiyelimizi göstermemizi engelleyen korkular.
Belki de bunun için kimseden hiçbir şey beklememeyi öğrenmemiz gerekiyordur ama bazen elimizden geleni yapmamıza rağmen hayatın kendisi de bunu bize yaşatmıyor mu? Bu duyguyu hiçbir zaman hissetmemek gerçekten çok güzel olurdu.
Hiç kimse ya da hiçbir şey bizden umutlarımızı, geleceğe dair inancımızı çalamaz; böylece hayata baktığımız o pozitif pencerelerimiz de hiçbir zaman kapanmazdı.
Hissedene de hissedilene de hiçbir yararı olmayan şu hastalıklı duygu da silinip gitse kötülüklerin çoğu son bulurdu.
Başarılı olmak için biraz da hırs gerekiyor diye düşünüyor olabilirsiniz ama biz ona motivasyon diyelim. Sonuçta hırs hastalıklı bir duygu ve hırsına yenik düşen insanların neler yapabileceğini biliyoruz. Bu kötü ve insanı tehlikeli bir hale getiren duygu da yeryüzünden silinse özellikle iş hayatındaki pek çok çirkin şey de silinip giderdi.
Hayali bile güzel! Bir düşünsenize; herkes herkesi dinliyor, anlayışlı ve hoş görülü. Daha da önemlisi kimse birbirini yargılamıyor ve saygı duyuyor!
Aslında bundan önce sıraladığımız pek çok duyguyu hissetmemizin nedeni; önyargı.
Bu duygu hiç olmamış olsa belki pek çok kötü duygu da kendiliğinden silinip gider.
Hissettiğimiz pek çok olumsuz duygunun bize yaşattığı onca yaşanmışlıktan sonra elimize kalan en kötü şey belki de; hissizlik! Bundan öncekiler yok olmadıkça bizi bir duvar gibi katı ve soğuk hale getiren şu duygudan da kurtulmamız zor olurdu herhalde.
belki de bizi insan yapan bu duygulardır
Anlamsız temenni.. acı olmayınca tatlı, tatlı olmaz.. hırs, kıskançlık, tahamülsüzlük, önyargı vs.. gibi duygular günümüz sistematiğinde pompalanan, insan yapılandırması güdüler ve doğada yeri yok, en azından sistemin dayattığı yada mecbur kılarak öğrettiği ölçüde yer almıyor.. ancak doğal ölçülere sahip tüm olumsuz duygular da, bizi biz yapan ve iyiye güzele mutluluğa ruh katan unsurlardır.. denge candır
En iyi değilim, en kötü de. En cömert değilim, en cimri de. En kibirli değilim, en mütevazı da. Hiç kimseyi kandırmamış değilim, herkesi aldatmış da.. Kimseyi yarı yolda bırakmamış değilim, herkesi satmış da.. Hep iyiliğimden kaybetmiş değilim, kötülük yapa yapa kazanmış da.. Çok başarılı olduğum günlerde oldu, dibe vurduğum da.. Sevgi dolu değilim, nefret dolu da.. Biraz barışçıyım, biraz da savaşçı.. Biraz güçlüyüm, biraz zayıf.. Biraz iyiyim, biraz kötü.. Hem iyi, hem kötü.. İnsanım.! " William SHAKESPEARE "