“Bir televizyon kumandası olsaydım nereye saklanırdım…..Hmmm…Evet! Koltuğun altına!”
Bu diyalogu sesli veya sessiz en az bir kere kendiyle yaşamayanımız yoktur. Öte yandan kendi kendine konuşmanın olumlu karşılanmayacak bir şey olduğunu çoktan öğrenmişizdir. Evet, deliler kendi kendine konuşabilir ama bu kendi kendine konuşan herkesin deli olduğu anlamına gelmez. Tıpkı deliler kahkaha atıyor diye, hiç gülmeden bir ömür geçirmeyi seçmeyeceğimiz gibi…
Bu seçimi yapmadan önce sizlerle kendi kendine konuşmanın paha biçilemez faydalarını paylaşmak istiyoruz..
Yapılan bir araştırmada deney katılımcıları bir süper markete götürülmüş, grubun yarısından aradığı şeyi bulmaya çalışırken sessiz kalmaları söylenirken diğer yarısına kendi kendilerine konuşabilme izni verilmiş. Kendi kendine konuşanlar, aradıkları ürünleri diğerlerinden çok daha hızlı bulmuş.
Araştırmacılar bu farkı, kendi kendine bir hedefi tekrarlamanın hafızayı güçlendirerek o hedefe daha yakın olmamızı sağlamasına yoruyor.
Örneğin hayatınızda daha önce hiç görmediğiniz, neye benzediğine dair hiçbir fikriniz olmayan bir eşyayı arıyorsanız, kendi kendinize bunu sürekli hatırlatmanın tabi ki hiçbir faydası olmayacaktır. Ama mesela markette elma reyonunu arıyorsanız, elma kelimesini tekrarlamak elmanın görsel özelliklerini size hatırlatarak bulmanızı kolaylaştırabilir.
Bebekler bir dili yapılabilecek bütün hataları yapma pahasına her duyduğunu tekrarlayarak öğreniyor. Bu yatkınlığımız ileriki yaşlarda birden çok aşaması olan işleri yapmamızı kolaylaştırıyor. Örneğin, ayakkabısını bağlayamayan bir çocuğa yardımcı olmanın en kolay yolu ona yapması gereken adımları sesli bir biçimde sıralatmak.
Bizse, ayakkabı bağlamaktan çok daha karmaşık işlerle meşgul olduğumuz anlarda, doğuştan gelen bu yeteneğimizden faydalanmaktan daha doğal bir yol izleyemeyiz.
Dikkat eksikliğinden muzdarip olan çocuk ve yetişkinlerin bir huyunun da çok konuşmak olduğunu gözlemlemişsinizdir. Çünkü biriyle veya tek başına konuşmak, dikkati artırıyor, uğraşılan işe verilen dikkat süresini maksimuma çıkarıyor ve beynimizin başka konularla meşgul olmasını engelleyerek dikkatimizin dağılmasını engelliyor.
Ders kitabını yalayıp yuttuğunuz dersin sözlüsünde “aslında hiçbir şey bilmediğiniz” hissiyatına kapıldıysanız kendi kendine konuşmanın bu özelliğine çok hak vereceksiniz. Kendi kendinize konuşarak beyninizde “bölük pörçük” halde bulunan bilgileri, düşünceleri ya da kararları tutarlı bir düzene oturtabilirsiniz.
Üstelik kendinizle konuşarak kendinize bir dış ses de olabilirsiniz. Bu sayede kendinizin terapisti olup, duygusal ve kişisel sorunlarınıza da daha kolay çözüm getirebilirsiniz.
Aynı anda birçok iş yapmanız gerekiyor olabilir.Aklınızda tuttuğunuz irili ufaklı görevler arasında bir oraya bir buraya giderken işler içinden çıkılmaz bir hale de gelebilir. Böyle durumlarda kendinizi bir kenara çekip konuşun. Aslında yapmanız gerekenlerin düşündüğünüzden daha az karmaşık olduğunu bu sayede görmeniz çok kolay
Kendinizle küs kalmayı ister miydiniz? Kendi kendinizle konuşmayı alışkanlık haline getirerek kendi üstünüzde buna benzer bir etki yaratıyorsunuz. “Şimdi aynaya bakıp seni seviyorum diyin” öğüdünü birkaç kez denemiş olsanız bile, kendinizle dostluğunuz o minik deneyden öteye nadiren gidiyor. Bunu değiştirmek için hiç de geç değil. Eminim faydası olacaktır.
_Kendime not: Ellerime sağlık, iyi iş çıkardım. Kendi kendime konuşup ne desem şimdi... hmmm.... NABER? Oldu mu? Olmadı mı? Neyse hadi yayınlayalım, herkese iyi okumalar demeyi unutma. Bye.
valla ben ders çalışırken kendime anlatıyorum çok iyi oluyor hatta bir kere dur yanlış yaptım özür dilerim dedim ahshjfkgkkhj
Ya kendimle konuşmaktan ziyade hayali arkadaş yarattım kendime.Senelerdir var.Aslında biliyorum teknik olarak kendimle konuşuyorum.Ama zeki olduğumu iddia etmem.Herkes kadar zekiyiz işte.
Kendimle aramda espriler var. Aynada da öyle ciddi ciddi konuşamıyorum yani yapabilirsin falan diye, gülüyorum hep :D