Beynim helyumla doluyor. Odak noktası belirsizleşiyor. Ne basit bir karar, verilecek olan. Yanıtlanacak olan ne kolay bir soru. Zihnim müsaade etmiyor. Binlerce halkanın hepsi aniden kesişiyor gibi.
Uyuşmuşluk hissi. Ne kadar tezat. Bir o kadar doğru. Sahiden uyuşmuş hissedebilir misin? Yoksa bu hissetmeye gücünün yetmemesi mi? Ne zaman hissizliğe böylesine alıştım da, onu hakiki bir duyguyla aynı kefeye koyuyorum?
Ne kadar direnirsem direneyim, beni alıkoymak, her yanımı sarmak ve benimle beraber yıkılmak üzere daima burada olacak. Onunla her gün savaşıyorum, 'bana iyi gelmiyorsun ve hiçbir zaman da gelmeyeceksin.' Ama uyandığımda orada beni bekliyor ve uyuduğumda beni eli geçirmeye can atıyor. Soluğumu kesiyor. Dilim tutuluyor.
Kesikler o kadar derin ki hiç iyileşmeyecek gibi görünüyor. Acı o kadar büyük ki, neredeyse dayanılmaz. Bu kesik, bu yara. Tek bildiğim şey bu acı; derin bir soluk, boş gözler, titreyen eller. Madem bu kadar acı verici, neden devam etmesine izin veriyorsun? Olmazsa... Belki de tek bildiğin bu.
Nefes almamı söyleyip duruyorlar. Göğsümün inip kalktığını hissedebiliyorum. Yukarıya ve aşağıya. Yukarıya, aşağıya. Peki ama neden boğuluyormuş gibi hissediyorum? Hava geldiğinden emin olmak için elimi burnumun altına tutuyorum. Yine de nefes alamıyorum.
Kendi zihnimin esiriyim. Kendi düşüncelerimin azmettiricisi. Ne kadar çok düşünürsem o kadar kötüye gidiyor. Ne kadar az düşünürsem o kadar kötüye gidiyor. Nefes al. Nefes al gitsin. Akışına bırak. Bu acı yakında dinecek.
Yaşamaktan da korkuyorum, ölmekten de. Ne hoş bir var olma tarzı!
Bu çok tuhaf — midenin içinde. Yüzerken ayağını yere değdirmek istersin de; su düşündüğünden daha derindir ya... Yere basamazsın ve kalbin bir an duraksar.
Depresyon hiçbir şey hissetmediğinde ortaya çıkan şey. Anksiyete ise haddinden fazla hissettiğinde. İkisinin aynı anda var olması, zihninde sürekli devam eden bir savaş demek. İkisinin aynı anda var olması, kazananın olmaması demek.
Sen benim için, benim tarafımdan yaratıldın. Çekileceğim inziva için yaratıldın. Düşmanca bir savunma tarafından yaratıldın. Korkular ve yalanlardan oluşuyorsun. Yerine getirilmeyen sözlerin ve nadiren kazanılan güveni kaybetmenin korkusu. Uzun zamandır, hayatımın tümünü sen şekillendiriyorsun. Gücüne güç katarak.
Bir bardak su ağır değildir. Gerektiğinde hiç düşünmeden kaldırırsın. Peki ya onu boşaltamıyorsan ve yerine de koyamıyorsan? Ağırlığını günlerce hissetmek zorunda kalsan ne olurdu? Ya da aylarca... yıllarca? Ağırlığı değişmez ama yükü değişir. Belli bir noktada ne kadar hafif göründüğünü hatırlamaz olursun. Orada yokmuş gibi davranmak için kimi zaman her şeyi feda etmen gerekir. Kimi zaman ise, bırakırsın düşer.
Uyumaktan korkuyordum. Korkunun en saf halini zifiri karanlıkta hissetmiştim. Aslında korkutucu olan karanlık değil; gölge yaratan ışık hüzmesiydi — dehşet verici bir gölge!
Soyunmayla ilgili derdiniz ne sizin? Kac defadır böyle sanatsal yapılarda bu tip yorumları görüyorum. Böyle yorumlar gerçek çok üzücü... Yukarıdaki konuda anlatılanın başka bir şey olduğunu hepimiz biliyoruz. Eğer böyle çalışmalardan rahatsız oluyorsanız bakmayın, yorumda yapmayın sizi ilgilendiren bir şey yok demekki...
siyah beyaz olsaydı daha iyi olabilirdi "bence" ama yaşadığımız hissiyatı kelimelere harika bir şekilde yansıtmış
Ne kadar güzel anlatmış benim kelimelere dökemediğim hislerimi.Biliyorum depresyon ve özellikle anksiyete bozukluğu yaşamayanlarınız anlamayacak bunları.Ben de anlamıyordum 1 yıl öncesine kadar.Umarım hiçbir zaman da anlamak zorunda kalmazsınız.Ama uyarmak isterim eğer otu boku kafaya takıp,hep kötü senaryolar düşünüyorsanız ve kalbiniz bu senaryolar yüzünden atıyorum telefon-kapı çaldığında pırpır ediyorsa çok geç olmadan bir uzmandan yardım alın.İlerlediğinde ve ataklar başladığında hayat çok çok zor oluyor.Bu sağlıklıyken tahmin edebileceğiniz bir his değil ve inanın yaşamak istemezsiniz...