Maggie Merkezleri, umudun mimarisi olarak adlandırılır. Bu merkezler, çocuklar ve gençler için özel olarak tasarlanmış, hayatlarının en zor dönemlerinde onlara destek olmayı hedefleyen yerlerdir. Merkezlerin bu ismi almasının etkileyici bir hikayesi de vardır. Gelin bu hikayeye birlikte bakalım!
1993 Mayıs'ında kanserle karşı karşıya kalan ve bu hastalığı yenmeyi başaran peyzaj tasarımcısı Maggie Keswick, beş yıl sonra kanserinin nüks ettiğini öğrendi. Kendisine sadece üç ay ömür biçilmişti.
Bu süre zarfında hayata sıkı sıkıya tutundu ve mücadelesini asla bırakmadı. Keswick, kanserle olan savaşında gösterdiği bu dirençle herkese ilham verdi. Ancak hikaye bu kadarla bitmedi...
Peyzaj mimarlığı alanında yetkin olan Maggie, bu düşüncesinden sonra son iki yılını kanser bakım merkezlerinin tasarımına adadı. Hatta geleneksel iç mekanların sınırlılıklarını aşarak, hastaların iyileşme süreçlerine katkı sağlayabilecek bir çevre ve tasarım anlayışı geliştirdi. Maggie'nin hazırladığı planlar, kanser bakım merkezlerinin sadece bir tedavi alanı olmaktan çıkıp, hastaların iyileşme sürecine aktif olarak katkı sağlayan bir yaşam alanı olmasını hedefliyordu.
Bu tasarım, Charles Jencks tarafından 'umudun mimarisi' olarak adlandırıldı. 1996 yılının Kasım ayında yani Maggie'nin vefatından bir yıl sonra, ilk Maggie Merkezi Edinburg'da hizmete girdi.
Merkezlerin temel amacı hastaların kemoterapi süreçlerinin yoğunluğu ve uzunluğu, hastaları adeta bir hapis gibi hissettiren hastane ve kliniklerde, steril ve ruhsuz odalarda geçmek yerine, hastaların kendi evlerindeymiş gibi konforlu ve rahat hissetmelerini sağlamaktı.
Maggie, bu süreçte kanser hastalarının tedavi süreçlerinde iyileştirilmesi gereken unsurları detaylı bir şekilde ele almıştı. Hastane ortamlarındaki bekleme alanlarının yetersizliği, hastaların hem fiziksel hem de psikolojik durumlarını olumsuz yönde etkiliyordu ve Maggie bu sürecin daha etkin kullanılması gerektiğini vurguladı.
Maggie, hastaların yaşama sevinçlerini ölüm korkusu nedeniyle yitirmemeleri ve tedavi sürecinde aktif bir rol alabilmeleri gerektiğini savunuyordu.
Tedavi merkezleri; psikolojik, sosyal ve ekonomik tedavilerin yanı sıra, Tai chi, Yoga, yaratıcı yazı, sanat ve müzik terapileri gibi alternatif tedavi yöntemlerini de bünyesinde barındırıyor ve hastalara yardımcı olmayı hedefliyordu.
Herkesin erişimine açık olan çeşitli terapiler, hastaların yaşam kalitelerini artırmak için tasarlanmıştı. Bu merkezlerin temel amacı, hastaların hem fiziksel hem de ruhsal iyileşme süreçlerine destek olmaktı.
Merkezlerin iç kısmında ise, tipik bir hastane atmosferini yansıtan koridorlar, işaretler veya tabelalar bulunmuyor. Bu da ortamın daha huzurlu ve sakin bir havaya bürünmesini sağlıyor.
Tedavi merkezlerinin her bir detayı, ziyaretçilerin ve hastaların konforunu düşünerek tasarlanıyor ve merkezlerde geçirilen zaman, hastaları hem ruhen hem de bedenen yenileyecek bir deneyim sunuyor.
Bu tedavi merkezlerinin ayırt edici bir diğer niteliği de dünyanın en prestijli mimar ve tasarımcıları tarafından tasarlanmış olmalarıdır. Frank Gehry, Sir Norman Foster, Rem Koolhaas, Zaha Hadid ve Kisho Kurokawa, bu isimlerden yalnızca birkaçıdır. Bu merkezlerin tasarımında emeği geçen bu isimler, alanlarında öncü ve yenilikçi olmalarıyla tanınmaktadır.
Bu, mimarinin sadece estetik bir değer olmadığını, aynı zamanda hastaların iyileşme sürecini de doğrudan etkileyebileceğini göstermekle beraber bu gibi merkezlerin artması gerektiğini de vurguluyor.
İyimserlik inceyken, umut kalındır. Umut, korkunun öteki tarafıdır. Umut, ufkun ötesine bakmaktır. Umut, beklenti içinde olmak ve işlerin en iyi şekilde devam edeceğini ummaktır...
Yorumlarda buluşalım!