Okurken gözyaşlarımı tutamadım...
Okurken gözyaşlarımı tutamadım...
Bir bacaktan ibaret olmadığını, kendini engelli olarak görmediğini her fırsatta dile getirdi. Haziran ayının sonunda yayınladığı videoyla dördüncü kez kansere yakalandığını açıkladı ve sonuna kadar savaşacağını söyleyerek kendisine bir kez daha hayran olmamıza neden oldu. Ancak 15 Eylül'de yoğun bakıma alınan Neslican'ı 20 Eylül'de kaybettik.
Biz de sizler için bu röportajın bazı kısımlarını derledik. Röportajın tamamı için buraya tıklayabilirsiniz.
20 Eylül'den sonra hayatının nasıl değiştiği sorusuna acılı bir şekilde yanıt veren baba Fahri Tay, yaşadığı acının tarifsiz olduğunu şu sözlerle aktardı:
Hayat durdu. Biz de öldük. Canımın içini, kendi ellerimle toprağa verdim. Yok böyle acı. Kabullenemiyorum. 20 Eylül’de benim kıyametim başladı. O günden beri hiçbir şey, eskisi gibi değil. Geceyi gündüzden, gündüzü geceden çıkaramıyorum. Uykusuz geceler ve gözyaşlarıyla boğuşarak geçiyor zaman. “Bir tanem, bu soğukta, karanlık toprakta yapayalnız. Ben nasıl uyurum?” diyorum. N’aparım, nereye giderim bilmiyorum, Rize dar geldi bana. Yüreğim yangın yeri. İçtiğim suyun yarısı, göz yaşım. Mahvoldum ben. Hala inanamıyorum. Havadan, gökyüzünden, gözümden sakındığım evladım artık yok. “Beni alsaydınız!” diye diye haykıra haykıra bugünlere geldim…
Neslican'ın mücadelesinin tam olarak bize gösterdiği gibi olduğunu anlatıyor Fahri Tay:
Oldum olası cesur ve korkusuzdu. Bacağı, Samsun’da alındı. Biz perişan olduk, başımızdan aşağı kaynar sular döküldü. Fakat Neslican, “Ben bir bacaktan ibaret değilim ki! Üzülmeyin benim için. Ben devam edeceğim” dedi. Bir saat sonra hastanenin koridorlarında yürümeye başladı. Ağlayanlara kızıyordu. Hayata hiç küsmedi. Herkese enerji saçıyordu, gerçekten süper kahraman gibiydi. Hepimize, yaşama nasıl tutunacağımızı o öğretti. Bu dünyaya geldi, insanlara, saçma sapan şeyler için, dünyamızı zehir etmememiz gerektiğini fısıldadı, görevini tamamladı ve uçtu gitti güzel kızım. Ama ben onsuz, hayatıma nasıl devam ederim bilmiyorum. Rüzgarlı havada, dümeni kilitlenmiş bir gemi gibi nereye çarparım, nasıl alabora olurum belli değil. Sabrımın son demindeyim.
Ailecek psikolojik destek aldıklarını ifade eden Fahri Tay, Neslican'ın ardından verilen güzel tepkilere de ne kadar sevindiğini anlatıyor:
Dik duruşu, cesareti, onurlu hayatı benim gurur kaynağım. İnanılmaz acılar çekerken bile, Youtube kanalına vlog’lar çekti. Instagram’da paylaşımlar yaptı. Kendi çabasıyla, mücadelesiyle milyonların kalbine dokundu. Ama çok büyük acılar çekiyordu. “Bir gün, acım olmadan yaşasam da ertesi gün ölsem!” diyordu. Siz, fiziksel acının büyüklüğünü düşünün. Şimdi en azından acı çekmiyor, kurtuldu. Tek tesellimiz bu. Kısacık hayatına o kadar çok şey sığdırdı ki. 80 yıl yaşayıp, mum gibi sadece dibini aydınlatacağına, 21 yıl yaşadı pek çok insana ışık oldu. Onun, insanlara ve insanlığa hizmet ettiğine inanıyorum. Dik durmayı, onurlu yaşamayı, acı içindeyken bile gülmeyi öğretti insanlığa.
Siyasetten iş dünyasına, basından sanat dünyasına kadar pek çok insan yazdı, çizdi, konuştu. Herkese teşekkür ediyorum.
Mümkün olsa ömrünün geri kalanını kızına vereceğini de söylüyor Fahri Tay:
Dünyayı gezecektik, yeni ülkeler keşfedecektik. “Babacığım, sana öyle bir damat getireceğim ki benimle gurur duyacaksın!” derdi. Gülerek hayalini kuruyorduk. Neslican’ı istemeye geleceklerdi, ben önce zorluk çıkaracaktım. Veremeyecektim güzel kızımı. Sonra tabii ki kabul edecektim. Neslican, kendi düğününde, kuğu kuşu gibi süzülerek, benimle Çerkez oyunu oynayacaktı. Çerkez oyunu oynamasını ben öğretmiştim ona. Tıpkı kendisini gibi minnoş minnoş çocukları olacaktı. “Erkek olursa, senin adını koyacağım!” diyordu. Ben Neslim’in çocuklarının elinden tutup, parklarda oynatacaktım… Yalan oldu bütün hayallerimiz!
Neslican'ın adını yaşatmak için girişimlerde de bulunacaklarını anlatan Fahri Tay'ın kitap müjdesi de çok ama çok güzel...
Nesli’nin adını yaşatmak onu gelecek nesillere anlatmak için elimden gelen her şeyi, imkanlarım dahilinde yapmak isterim. Bir sürü hayaller kuruyorum. Ama ne yapsam, o, geri gelmeyecek biliyorum. Beynim biliyor gelmeyeceğini, ama kalbime laf anlatamıyorum. Bir yerlerden çıkıp gelecekmiş, güzel sesiyle, boynuma sarılıp, “Babacım!” diyecekmiş gibi. Söylüyorum, benim bu dünyadaki kıyametim kopmuş durumda. Psikolojim perişan. Beden ve ruh sağlığım düzelirse, ileriki zamanlarda kızım için her şeyi yapacağım. Şimdilik, şunu müjdeleyebilirim: 14 Mart’a, yani Neslican’ın doğum gününde, günlükleri kitap olarak çıkacak.
Okurden agladim... Dayanmasi cok guc, sabirlar dilerim guzel yurekli abimize ve esine.
hala kabullenemiyorum.ben bile unutamamisken henuz hazmedememisken ailesini dusunemiyorum.onun mucadelesi daha da genis kitlelere ulasmali tanidigim en guclu insandi.kimsenin olumu beni bu kadar etkilemedi.ailesine sonsuz sabir diliyorum ...
Ağladım... çok zor... Rabbim sabır versin!