Beyin tümörü denen illet, hayatın büyük kabuslarından biri. Hikayemizin kahramanlarından Onur, daha önce beyin tümörü teşhisi konduğunda bunun üstesinden gelmeyi başarmış. Ancak bu illet kanser olarak tekrar nüks ederek onu yeniden bulmuş ve yepyeni bir direniş dönemi başlamış...
Hikayenin başlangıcı 2007 yılına dayanıyor. Onur'un çok sevdiği Mercedes'te çalışmaya başladığı yıl... Bir elektrik çarpmasıyla başlayan, konuşma sorunu yaşadığı kısa ve aralıklı nöbetlerin sıklaşmasıyla hayatının değişeceğinden haberdar olmadığı o yıl...
Onur kendi gibi bu hastalıkla uğraşanların ne hissettiklerini bilmek istemiş, ancak yeteri kadar kaynak bulamayınca kendi hislerini ve deneyimlerini aktaracağı bir blog sayfası açmış.
Bu sayfa yoluyla 30 Temmuz'daki dirayetini bize gösteren sözler ise şunlar:
'Bense çok cesaretliydim. Kardeşimi teselli ediyordum. “Tamam benim beynimin ortasında bir tümör çıkmış, olabilir” diyordum. Ameliyat olanları duymuştuk, alınabiliyordu sonuç olarak. Ama o benden daha “iyi” biliyordu. Ağlamasının bir açıklaması vardı. 30 Temmuz 2007 günü benim için eski yaşamım bitmişti, bunu o gün anlayamayacaktım…'
Teşhis konulduktan 5 gün sonra, Onur ilk ameliyatını olmuş. Ameliyatın çok büyük bir riski varmış. Tümör Onur'un beyninde konuşma bölgesine çok yakın bir yerde olduğu için tümörün tamamı alınsa dahi konuşamama riskine sahipmiş.
Ancak ameliyathanede ayıldığında Onur konuşabiliyormuş ve iyi haber tümörün tamamının alınmış olmasıymış. 1 gün sonra yeniden konuşma güçlüğü yaşasa da 2 haftalık bir sürecin sonunda, uzunca bir süre gelmemek üzere gitmiş bu sıkıntılar...
Rutin kontrolleri ve her gün kullandığı ilaçları dışında hayatında değişen bir şey olmadığını söylese de hayata bakışından duruşuna çok şey değişmiş aslında.
Fotoğrafların ilki ameliyat öncesi, ikincisi ise ameliyattan 1 yıl sonra 2008 yılında.
2008'in ikinci yarısında bir kontrol sırasında, hastalığın tekrarlayabileceği fark edilmiş. Daha doğrusu bu riskin varlığı Onur'a acı bir şekilde hatırlatılmış. Onur buna kimsenin hazırlıklı olamayacağını şu sözleriyle anlatıyor:
'Psikolog değilim, ama travmatik bir olaydan kurtulan birinin, yaşadığı kötü şeyleri unutmaya çalışmasından daha doğal bir şey yoktur. Her zaman kafasındadır o olay, bazen tekrar edebileceğini de bilir, ama onu yaşamaz, şu anda değil…'
'Bekle ve takip et' davranışından Onur hiç hoşnut değilmiş. Doktor olan kız kardeşi ve onun eşinin de desteğiyle İsviçre'ye gitmeye karar vermiş. Doktorlardan öte renkli bir MR'la nüksün ciddiyetini daha iyi anlayabilmek gibi bir şansları olacakmış. Olmuş da...
Ardından, “altın neşter” olarak bilinen Gazi Yaşargil'in öğrencisi olan Uğur Türe ile irtibat kurmuş ve ameliyat gerçekleşmiş. Ameliyat sırasında tümörün alındığı an hissettiklerini de şu sözleriyle dile getiriyor:
'O anda kendimi bıraktım. Beynim açık, yaralı bir halde, çok şişirilmiş bir balonun hava kaçırması gibi, bıraktım kendimi… Uyanık olduğum her saniye boyunca sağ elimi tutan hemşireyi hatırlıyorum. Titremeyen tek yerimin elim olduğunu hissettim. Ağlıyordum… Rahatlamıştım…'
Bu ameliyatları anlatması onun için ayrı bir travma elbette...
'Sevgili Onur, çok uzak olmayan bir geçmişte büyük bir savaş verdim. Hayata tutunduğumda çok şey değişmişti artık benim için. Hafta sonu koştuğum yarışın son anında öyle çok haykırmak istedim ki 'seni yendim' diye. Başaracağına eminim, sevgiler.'
'Hayatta herkesin bir kahramanı vardır. Her şeyin çok daha iyi olmasını diliyoruz...'
'Sevgili Onur, yedek bir oltam var, Bodrum'a bekliyorum. Sevgilerimle...'
'Sevgili Onur, ben Esra, yanimdaki de Gökhan. Kanada'dan selamlar. Çok geçmiş olsun! Her zaman bekleriz. Sevgiler...'