Sosyal medyada 'Türkiye bir mühendis kaybetti, Avrupa bir işçi kazandı' benzeri cümleleri sıklıkla duymuşsunuzdur. Peki ya sonra neler oluyor dersiniz? Yurt dışına gidenleri nasıl bir hayat bekliyor?
M. Berat Saymadi isimli bir X kullanıcısı, Kanada'da binbir emekle açtıkları restoranın başına gelenleri anlattı.
Kaynak: Twitter
Kimileri eğitimini yurt dışında almak istiyor, kimileri de çalışma hayatını yurt dışında devam ettirmek istiyor. Çalışma koşullarının çok daha rahat, kazançların daha fazla, en önemlisi de hayat kalitesinin daha fazla olacağı düşünülüyor.
Ancak yurt dışında devam edemeyeceğiniz veya devam etmeyi tercih etmediğiniz bir işiniz varsa durum biraz daha zor.
Olayların bugüne nasıl geldiğini anlatmak için bizlere hayat hikayesini anlatan kullanıcının paylaşımlarına bir bakalım...
Berat, 2004 yılında İstanbul Üniversitesi Sanat Tarihi’ni kazanmış, Mersin’den İstanbul’a taşınmıştı. Bir abisi İstanbul’daydı. Sonra diğer iki kardeşi de onun yanına geldi.
2007 yılında mottolarını 'Para değil, dostluk biriktirir' olarak belirledikleri bir kafe bile açmışlardı. Öğrenciler arasında meşhur olmuşlar; müzik, sinema, dans, dil dersleri ve başka kültürel aktiviteler yaptıkları Kumbara Sanat’ı kurmuşlardı.
'Rebetikolar, 45likler, birçok alternatif müzik gruplarının müzik dinletilerine ev sahipliği yaptık.' diyen Berat, 20017 ile 2017 arasında birçok kişiye dokunmuşuzdur diyor.
Tabii bu süreçte, kendi kariyeriyle ilgili gelişmeler de yaşanıyor. Berat, İstanbul Üniversitesi Sanat Tarihi Bölümünün Bizans Kürsüsünün kazısında, Anadolu Kavağı ve Yoros Kalesi’nde yıllarca kazı ekibinde çalışıyor. Ayrıca bir müzik programı da yapıyor...
Her şey Berat'ın abisinin 2010 yılında Montreal'a taşınmasıyla başlıyor. Ardından Berat ve kız kardeşi de taşınma kararı alıyor. Burada evleniyorlar, çocuk sahibi oluyorlar.
Başlarda bir ekmek almanın bile ne kadar zor olduğunu anlatsam inanmazsınız. Çeken bilir! Kız arkadaşım Galatasaray Hukuk mezunuydu. Burada tekrar okumak zorunda kaldı. Çok zorlandık. Çocuğumuz olduktan sonra, buraya daha umutla bakmaya başladık.
İlk yıllarının çok zor olduğunu, kara kışın ortasında restoran açtıklarını belirten isim, her gün 100km yol gidip geldiklerini ve psikolojik olarak ne kadar zorlandıklarını belirtiyor. Üstelik karşılarındaki restoran ise deli gibi iş yapıyordu...
Zamanla işlerini yoluna koyan üç kardeş, işlerinin yüzde 90'ının mekan içinde olduğunu belirtiyor. Artık restoranlarına gelen insanları da tanıdıklarını, herkesle harika bir ilişkileri olduğunu söylüyorlar.
İlk kundaklama saldırısını tesadüfen oradan geçen bir komşumuz görmüş. Müdahale etmiş. İtfaiyeyi ve polisi çağırmış. İlk saldırıyı hasarsız atlattık. Bunu her yere yazdık. Herkesi uyardık. Polis kayıtlarına geçti.
Çok üzgün, öfkeli, endişeli ve yorgun olduğunu belirten restoran sahibi, şimdilerde ise nasıl bir yol izleyeceklerini bilmediklerini söylüyor.
Bu saldırıyı düzenleyenlerin bir an önce bulunmasını, restoran sahibi dostlarımızın ise bir an önce bir çözüme kavuşmasını diliyoruz.
yakınlarda ortadoğulu rakip hangi restorant var? ona bir bakın..
Büyük ihtimal ortadoğulu biri yakmıştır çekemezlikten.
yakınlarda kürt var mı?