Beklentinizi yüksek tutarak içeriğe gelmiş olabilirsiniz ama birçoğunu okuduğunuzda çoğunuzun 'İyi ki Japonya'da okumamışız.' diyeceğinden çok eminiz.
Beklentinizi yüksek tutarak içeriğe gelmiş olabilirsiniz ama birçoğunu okuduğunuzda çoğunuzun 'İyi ki Japonya'da okumamışız.' diyeceğinden çok eminiz.
Japonya’da okur-yazarlık oranı % 99’dur. İlkokul düzeyinde bir öğretmene ortalama 25 öğrenci, orta öğretimde 18 öğrenci, yüksek öğretimde 11 öğrenci düşmektedir.
Bunun ilk 6 yılı ilkokul, son 3 yılı da orta okuldur. Zorunlu eğitim 6-15 yaş arasındaki çocukları kapsar ve devlet okullarında parasızdır. Okullaşma oranları okul öncesinde % 65, ilkokulda %99,9 , ortaokulda % 99 , lisede %92 ve yüksek öğretimde %39’ dur.
Öğrencilerin okul hayatının büyük bir kısmı dolaylı ya da dolaysız olarak ahlaki davranışların ve karakter gelişiminin öğrenilmesi sürecidir. Okul müfredatları Japon toplumunun ve kültürünün temel değerlerinin öğretilmesine adanmıştır. Aynı zamanda Japon öğrencilerin akademik başarıları uluslar arası standartların çok üzerindedir. Sistemin temel karakteri yüksek okullaşma oranı ve derslere devam “zorunluluğudur”. Önemli bir yere sahip olan özel eğitim kurumları da aynı karakteristik özellikleri taşımaktadır.
Öğrenciler tüm dersleri aynı sınıfta alır sadece laboratuvar ve pratik uygulamalar için özel sınıflara giderler. İlkokulda tam gün eğitim yapılır. Sabah 8:30 ‘da ders başlar, 15:50’de biter. Dersler 45 dakikadır. İlkokulda Japonca, sosyal çalışmalar, matematik, fen bilgisi, müzik, resim ve el sanatları, ev işleri ( 5. ve 6.sınıfta ), beden eğitimi, ahlak eğitimi ve özel faaliyetler dersleri verilir.
İlkokul zorunlu ve parasızdır. İlkokulun amacı, işbirliği ruhunu, bölgesel ve ulusal gelenek bilgisini, uluslararası anlayış ruhunu, matematik, dil ve bilim yeteneğini, müzik, sanat ve edebiyata olan ilgiyi geliştirmek ve kazandırmaktır.
Nisan-Temmuz ortası, Eylül – Aralık sonu ve Ocak- Mart sonu olmak üzere üç dönem halinde yapılır. Haftada 5,5 gün (cumartesi yarım gün) okula gidilir. Yılda toplam 240 iş günü vardır. Japon okullarında karma eğitim yapılmaktadır.
1969’dan itibaren bütün ilk ve orta okullarda ücretsiz kitap dağıtımı yapılmakta, ilkokulların %98’inde devletin finanse ettiği öğle yemeği verilmektedir.
Devlet okulu öğrencilerinin ilk defa ortaokullarda saç ve kıyafetleri düzenlenmekte, üniforma giymeleri mecburi tutulmaktadır. Kılık kıyafetle birlikte davranış, tutum ve beklentilerde görülen değişiklikler ortaokulların ciddiyetini göstermektedir. Japon ilkokullarının çok disiplinli olduğu görülmekle birlikte, ortaokullar ilkokullara oranla çok daha ciddi ve çok daha disiplinlidir.
Bütün okullarda eğitim amaçlı Japon Televizyon Kurumu (Nippon Hosa Kyokai) tarafından mükemmel bir şekilde hazırlanmış radyo ve televizyon sistemi mevcuttur.
Türkiye'de 50 kişilik bir sınıfın, öğretmen yok diye başıboş bırakılması tam bir kabustur. Öğretmen gelmediği durumlarda derse, o dersi boş olan bir öğretmen, müdür yardımcısı, vs. girerken Japonya'da öğretmen o gün okula gelmediğinde öğrencilerin sessizce sınıfta oturarak ders çalışmaları beklenir ve bu beklentinin boşa çıktığı görülmemiştir.
Japon okullarında kadrolu bir müstahdem veyahut hizmetli yoktur. Bunun yerine okulun tüm işlerini öğrenciler ve öğretmenler işbirliği içerisinde yapar. Japon okullarında yer paspaslayan öğrenci, cam silen öğretmen görmek şaşırtıcı değildir. Hatta ve hatta tuvalet temizliğini bile öğrenciler yapar. Bu sebepledir ki öğrenciler okulu temiz tutmaya özen gösterir, nihayetinde kirletseler de temizleyecek olanın kendileri olacağını iyi bilirler.
Okulun bitmesiyle ders bitmez öğrencileri boş bırakmamak adına yüklü ev ödemleri ve proje çalışmaları verilir. Japon okullarında yaz tatili süresi 6 haftadır ve 2'şer haftalık kış ve ilkbahar sömestre tatilleri vardır ki öğrenciler bu tatilleri de ödev ve diğer çalışmaları yaparak geçirirler.
9 yıllık eğitim süresi boyunca Japonya'daki tüm okullarda, öğrencilere devlet tarafından belirlenen ve okulda hazırlanan aynı öğle yemeği verilir. Öğretmenler ve öğrenciler aynı yemeği yemek zorundadır ve bunun için bir yemekhane bulunmaz, öğrenciler öğle yemeklerini kendi sınıflarında kendi sıralarında yer. Öğrenciler tabaklarında yemek bırakmamaya teşvik edilir hepsi 'Temiz Tabak Kulübünün' doğal üyesidir.
Japonya gibi son derece güvenilir bir ülkede dahi okullar baskınlara, izinsiz girişlere, kavgalara, vs. karşı kendini korumak zorundadır. Bu amaçla Japonya'daki her okulda eski bir samuray silahından devşirilmiş, alüminyum bir boru ucundaki kıvrık kancadan ibaret sasumata bulunur. Okula yabancı birinin izinsiz girmesi halinde öğretmenler, müdür, veli, güvenlik hatta büyük öğrenciler el birliğiyle bu aparatı kullanarak kişiyi etkisiz hale getirir. Silah taşımaktan daha akıllıca olduğu kesin.
Avrupa ve Amerika'da gördüğümüz bireye saygı, özgür eğitim ortamı kavramlarını Japonya'da görmek pek olası değil. Japonlar disiplini ve kurallara uymayı öne çıkaran bir eğitim sistemi benimsemiş durumda ve bu da karakteristik Japon grup davranışlarını izah eden bir olgu.
Kaynaklar:
http://sitemaker.umich.edu/arun.356/structural_differences
http://japanese.about.com/od/japaneselessons/a/061000.htm
http://www.egitimhane.com/turkiye-ile-japonya-egitim-sistemi-arasindaki-farklar-k201-0.html
http://www.nier.go.jp/English/educationjapan/pdf/201103DFJE.pdf
http://mentalfloss.com/article/64054/9-ways-japanese-schools-are-different-american-schools
Öğrencinin tüm zamanını alma olayını doğru bulmuyorum. Bu öğrencilerin işleri kendilerini geliştirmek. Üretim sektörü ile, hizmet sektörü ile tam uyumlu çalışmak zorunda değiller. Yani günde 6-8 saat mesai yapmaları zorunlu değil. Bu yüzden ders saatleri ve/veya ders günleri bana göre az tutulmalı. Zaman değil, verim odaklı sistemlere geçilmeli. İnsan yalnızca ders dinlemekle gelişmez. Hep ders dinlemekle hiç gelişmez.
Ulan "Japonya'nın en özenilmeyecek 10 yanı nedir?" diye sorulsa hiç düşünmeden ilk sıraya yazacağım eğitim sistemine özenmek de... İntiharların %80'i iş ve okuldan kaynaklanıyor, "çalışmaktan ölmek" diye bir kavram var o ülkede, mecaz falan değil hem de. Nasıl gidip gidip bütün toplumların en beter, en özenilmeyecek şeylerine özenmeyi başarabiliyoruz?