AA'nın haberine göre, İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi'ne bağlı Eczacı Okulu'ndan 1945 yılında mezun olan Gülzar Aydın, ilk eczanesini 1953 yılında Aksaray'da açtı.
İş yerinin yıkılmasının ardından Bakırköy'ün Osmaniye'de dükkan açan Aydın, dükkanını daha sonra Yeşilyurt'a taşıdı ve 1970'lerden beri aynı bölgede hizmet veriyor.
Laboratuvarda çalıştığı dönemde ilaç üretim ve geliştirme konusunda çalışmalar yapmış olan Aydın, 1949 ile 1952 arasında farklı markalarda ateş düşürücü-ağrı kesici, astım, öksürük ve bağırsak parazitleri için ilaçlar geliştirmiş.
Meslektaşlarının ve komşularının her zaman kendisine sevgi ve saygıyla yaklaştığını söyleyen Aydın, 'Meslek yaşantım çok iyi geçti. Bir kere çok sevdirdim, çok tanıttım kendimi. Meslektaşlarım arasında çok iyi bir yerim oldu.' diyor.
Gülzar Aydın, hala sürdürdüğü mesleği ile ilgili olarak da şunları ifade ediyor:
'Mesleğimi çok seviyorum. İnsanları çok seviyorum. Bir de ben evde oturacak insan değilim. Yapacak bir şeyim kalmadı. Çünkü ailemden kimse kalmadı. Yalnızım. Yeğenlerim var ama onlar gençler, çalışıyorlar. Ben oturup da ne yapayım. Eğer kafam işliyorsa Allah'a bin şükür. Gözlerim görüyor, kafam işliyor, dolayısıyla niye insanlara yardımcı olmayayım.'
İş yerine kendisini görmek ve sohbet etmek için gelenlerin de olduğunu söyleyen Aydın, mesleğe yeni başlayacaklara şu tavsiyelerde bulundu:
''Mesleklerine dört elle sarılsınlar, dürüst olsunlar. Dürüstlükle çalışanın hiçbir zaman sırtı yere gelmez. Muhakkak ki onun mükafatını alır. Hiçbir zaman Allah mükafatsız bırakmaz dürüst çalışanları.
Eczacılık, para kazanmak için değil, insanlara yardım için yapılan bir meslektir. Daima bunun düşünülmesi lazım. Mesleği yaparken öyle havalarda uçmamak lazım. Tabi ki hakkını alsın ama hiçbir zaman mesleğini başka şekilde kullanmasınlar.''
Yeşilyurt Ekin Sokak Aytaç Eczanesi..hayatımın 30 yılı bu muhteşem kadınla aynı sokakta geçti.. herkesi ismi ile bilir bir gördüğü insani bir daha unutmaz.. koca bir mahalle onu tanır o da herkesi tanır. çalışıyor olması aşağıda bir canlıyı rahatsız etmiş de yaninda yetişen onlarca eczacı kalfasına ben şahidim.. benimki dahil elinin değdiği binlerce hayatı saymıyorum bile.. derdi emekli maaşı ile geçinememek ya da maddi şeyler değil bu kadın işine tutku ile aşık sadece.. bu kadar peşin hükümlü olmasak keşke ..
İlaçlar geliştirmiş kısmına saygı duydum.Köşebaşındaki marketten farkı kalmadı ne yazık ki eczacıların.reçete okuyup ilaç vermek için aldıkları eğitime yazık.ya doktorlar ilaç yazmasın teşhisi koysun ilacı eczacı versin ya da eczacılık fakülteleri kapanıp kalfalık yüksek okulları açılsın.Bir mesleği ısrarlar sürdürmeye çalışmak garip bir durum.Arzuhalcilik kadar geri kalmış bir meslek grubudur.Öyle olmasaydı eczanelerde ilaç sıkıntısı diye garip haberlere maruz kalmazdık.yaparsın ilacı olur biter.mesleğin özü bu değil mi zaten?