İstanbul'dan soğumak kolay ama buradan gitmek inanılmaz zor. Zoru başarıp gidince, bir rahatlama geliyor insana. Yorulduğu, usandığı her şeyden kurtuldum diyor, seviniyor. Ama minik bir dönüşle, o koca şehrin burnunda tüttüğünü bir anda anlayıveriyor.
Bir sonrakini rahatça beklerken, etrafta koşuşturup eskiden sinirinizi bozan insanlar size komik bile gelir.
Eskiden 'aman her gün gördüğüm şey' düşüncesiyle kitaba ya da telefona gömülüp pek de tadını çıkarmadığınız o boğazı iliklerinizde hissedersiniz.
Eskiden karşılaşmanın sıradan olduğu, görünce bir kafa selamıyla geçiştirdiğiniz insanları bile özlersiniz.
İstanbul'da yaşarken belki de 3-5 yılda bir hatırlayabileceğiniz minik hatıraları, her köşe başında hatırlar, tebessüm edersiniz.
'Boş metrobüs' diye bir şey varmış dersiniz. Hele bir de bayram tatilinin birleştirildiği az insanın olduğu istanbul mesaisine denk gelirseniz... Yayla gibi mis!
O denizin kıymetini, döndüğünüzde anlar, denizi en güzel gören yere çökersiniz.
İstanbul'da yaşarken en çok kurduğunuz 'Ay, Taksim çok kalabalık gitmeyelim,' cümlenizi unutur, o kalabalığın içinde tebessümle İstiklal'i gezersiniz.
Hele bir de, onlardan da aynı özlemi hissederseniz, değmesinler keyfinize...
Durur, dans eder, tempo tutar, müziğin hakkını verirsiniz!
Eskiden uyuduğunuz ya da görmekten bir keyif almadığınız o manzaranın aslında nasıl muhteşem olduğunu, geri dönünce fark edersiniz.
Avcılar'dan, Kadıköy'e uzanan yol eskiden gözünüzde büyür. Ama İstanbul'a 'tatil' için gelirseniz, her ucu yakındır.
Eskiden sürekli gözünüzde büyüyen o yol, arada bir geldiğinizde küçülür, cebinize girer. Dilediğinizce eğlenmenin vakti artık gelmiştir!