Hiç zor değil: Sürekli işi yokuşa sürer, geciktirir veya zamanında bitirmezler. Örneğin unuttum derler. Yardımcı olacağını ya da işi yapacağını söyler fakat yapmazlar. Bazen sadece ‘hayır’ diyerek çözebilecekleri basit konularda bile kabul etmiş ve uyum sağlamış gibi görünüp daha sonra işi sabote etmeye eğilimlidirler. Kızgın ve sinirlidirler, eğer üzerlerine gidilirse işi erteler, küser ve kızdıkları kişinin dedikodusunu yaparlar...
Bu tipleri nasıl tanıyabileceğimize bakalım:
Ama isteksizlikleri, öfkeleri, saldırganlıkları ve daha çok pasif direnişli davranışlarıyla, bir nevi savunma mekanizması geliştirmiş oluyorlar.
Ancak hiçbir şekilde fikrin gerçekleşmesi sürecinde destek vermezler.
Söz konusu ekip arkadaşını bambaşka bir konuda yetersiz gösterecek bir eksiği gösterebilir; hatta daha önceden fark etmiş olsa bile o an fark etmiş gibi davranabilirler.
Uyarınca da, ‘Aaa!!, onu da mı bekliyordun, hiç farkında değilim’ veya ‘Unutmuşum’ gibi bahaneler üretebilirler.
Sorumluluk üstlenmeyebilir, mesela çok acil ve kritik bir bilginin hemen dikkate alınmasını sağlamak yerine konunun ciddiyetini bildiği halde ‘Masana not bırakmıştım, görmedin mi yoksa?’ diyebilir veya ‘Sen biliyorsun sanıyordum, bilmiyor muydun?’ diyebilirler.
‘O iş bende sen merak etme’ diye işi üstlenmiş gibi yapıp - eğer siz ona güvenir, işi yapacağını zanneder ve takip etmezseniz - kasıtlı olarak işi aksatabilirler.
Ancak diğer kişilere sürekli daha fazlasını hak ettiklerini, haksızlığa uğradıklarını söyleyip dururlar.
'Ne saçma bir iş yapıyoruz, ne gerek var ki şimdi buna!’ diyerek şikayet edebilirler. Genelde dedikodu yapmaya yatkındırlar, kişilerle ilgili olumsuz düşüncelerini kişinin kendisinden saklayıp başkaları ile paylaşmaya bayılırlar.
'Yapacağım’, ‘az kaldı’, ‘bitmek üzere’ diyerek işi devamlı ve kasten ertelerler.
‘Ya tabii mutlaka çözülmesi lazım, konuşur hallederim’ gibi ifadeler kullanabilir ancak çözüm için dişe dokunur bir çaba göstermeyip, sonunda da ‘Denedim olmadı’ diyerek sizi zor durumda bırakırlar.
‘Önemli değil, senin sağlığın daha önemli’ deyip, aslında çalışanı içten içe suçlamaya devam edebilir ve başka bir ortamda hak ettiği bir primi/ödülü almasına engel olur.
Bir sorun yaşandığında, suçun kendisinde olduğunu farkedip, tepki almamak için ‘kimseye kendimi ispat edemiyorum’ gibi ağlamaklı ifadeler kullanarak kendilerini mağdur gösterirler.
Araştırmalara göre pasif agresif davranış şekli daha çok kadınlara özgü oluyor. Bir başka deyişle ‘agresyonun kadınca ortaya konuş şekli’ biçiminde ortaya çıkıyor.
Özellikle iş yerinde kadın olmanın yükselmeye ve yönetici olmaya engel olduğu yaygın kanısı nedeniyle de, direkt karşı koymalar kadınlar tarafından çok uygulanamıyor olabilir.
Erkeklerde özellikle kaybetme ve başarısız olma korkusu bu davranışları körüklüyor.
Çünkü öfkelerini ve kızgınlıklarını dolaylı olarak, yani kendilerinden bekleneni yapmayarak gösteriyorlar.
Çocukluktan gelen ve otomatik hale gelmiş bu davranış biçimi kişilerin savunma mekanizmalarını destekler. Eğer işe ve ilişkilere çok yansıyan problemli bir durum oluşmuşsa, bu kişilere yardım alması önerilebilir.
Olumsuz sonuçlanan bir durumun hemen ardından kişiye net geribildirim vermeli, ‘Keşke böyle yapmasaydın’ gibi çözüm içermeyen veya ‘Nasıl böyle davranırsın’ gibi suçlayıcı ifadeler yerine ‘Bundan sonra mutlaka şu şekilde hareket etmeni bekliyorum’ gibi net yönlendirmeler yapılmalı.
Konunun ‘kişisel’ hale gelmesine izin vermemeli, problem yapılması gereken ne ise sadece ona odaklanılmalı. Konuyu değerlendirirken ‘Söylediklerinden şunu anlıyorum..’ gibi ifadelerle yansıtma yapmak ve konunun özünden sapmasına izin vermemek işe yarayabilir.
Böylelikle bir ihtimal pasif agresif kişinin zamanla nispeten sakinleşip, deyim yerindeyse ehlileşip, size uyum göstermesini sağlayabilirsiniz...
Harvard Business Review
akşam olsa da eve gitsem diyorum, her gün , her lanet olası gün hem de -.-
#13'teki kadın kim?