Gençliğinin baharında bu hayattan tam 6 yıl önce koparıldı Özgecan... Onunla birlikte insanlığı da bir annenin "Keşke kurşunla vursalardı çok yanmıştır kızımın canı." cümlesiyle uğurladık.
Onun acısını 6 yıl geçmesine rağmen katledilen binlerce kadın gibi unutamıyoruz. Yolda yürürken, otobüste müzik eşliğinde dışarıyı seyrederken, annemiz ya da babamız bizlere "yavrum" derken boğazımızda düğümleniyor acısı.
Özgecan gibi binlerce kadını bu ülke bu yeryüzüne sığdıramadı. Her seferinde "Bu son olsun, bir kişi daha eksilmeyeceğiz." desek de kız kardeşlerimiz bir bir ellerimizden kayıp gidiyor.
Sadece isimler ve yerler değişiyor. Değiştirilen tek şey bu! Yaralarımızı define arar gibi dibe doğru kazıyorlar. Bize bu ülkede yaşama dair ufak bir kırıntı bile bırakmıyorlar.
Umutlarımızı, yarınlarımızı, kanımızı kısacası elimizde bizi var eden neyimiz varsa alıp götürüyorlar. Acımasız karanlıklarda solduruyorlar canlarımızı.
Bizim için ölümün eli kulağında. Bunu hepiniz çok iyi biliyorsunuz. Özgecan da bunu biliyordu ki her kadın gibi çantasında spreyiyle geziyordu.
Bunun ağırlığını anlayabilir misiniz hiç?
İnsanlığın insanı teğet geçtiği bir çağdayız artık ama olsun, biz yine de birbirimize sımsıkı sarılıp yine "Bir kişi daha eksilmeyeceğiz" cümlesini bağırarak haykıracağız.
Ne olursa olsun hayatımızı bu çağa yedirmeyeceğiz. Ölümü bizlere yakıştıranların karşısında son gücümüze kadar kenetleneceğiz çünkü birbirimizden başka kimsemiz yok.
Birbirimizi unutmayacağız. Tıpkı Özgecan gibi acılarımıza da... Her gökyüzüne baktığımızda seni görüyoruz Özgecan. Seni ve öldürülen bütün kız kardeşlerimizi asla unutmayacağız.
6 sene geçti. Ne değişti? Hiçbir şey! 6 yıldır biz hala vahşice yitip giden canlara ağıt yakıp üç gün konuşmaktan başka hiçbir şey yapamadık. Daha fazlasına cürret etmeye kalktık, tehdit edildik. Daha fazlasına cürret etmeye kalktık, terörist ilan edildik. Daha fazlasına cürret etmeye kalktık, dinsiz ilan edildik. Daha fazlasına cürret etmeye kalktık, hapse atıldık. Ölmemek için avazımız çıktığınca bağırdık, derin ve sonsuz uykusundan uyanmak istemeyen adaletten aldigimiz tek cevap koca bir "Şşşt!" oldu. Biz hep sustuk. Biz hep SUSTURULDUK! Tecavüze uğradık, suç bizde arandı. 20 gün alıkonulup tecavüze uğradığımız için intihar ettik, sorumlusu gösteriş için iki gün içeri alınıp sonra da delil yetersizliğinden(!) salındı. Yakıdık, bir varile konulup üstümüze beton döküldü, geçmişimiz sorgulandı. Milletin bakanı ailemizi arayıp göz yummamızı söyledi.
Biz para kazanmak için bakıcılık yaptığımız evde öldürüldük. Tüm deliller ortada olmasına rağmen fail arkası sağlam diye gerinerek sokakta dolaşıyor. Insanlar kendimize iki kere ölümcül ateş ettigimiz gerçeğine inanıyor da suçluyu aklıyor. Tecavüze uğrarken failimiz annemizi arayıp olanları dinletti, kimse hiçbir şey yapmadı. Dayanamayıp intihar ettik ve bunun sonucunda %99 engelli kaldık. Müsebbibi içeri atılmak şöyle dursun bizleri ve bizleri savunanlari tehdit etme cürretinde bulundu. Eski sevgilimiz tarafından iftiraya uğrayıp aynı karında büyüyüp aynı çorbaya kaşık salladigimiz kardeşimiz tarafından sokağın orta yerinde katledildik. Plazaların, evlerin balkonlarından aşağıya atıldık da "Orada ne işi varmış?" diye iğrenç sözlerle yaftalandık.
Düşünsenize sizin el bebek gül bebek büyüttüğünüz biricik yavrunuz bir yaratık tarafından canice katlediliyor. Düşünsenize hayalleriniz var okulunuzu okuyorsunuz sadece yaşıyorsunuz ama bir saplantılı sapık bir şerefsiz sizi öldürüyor. Çok büyük ve tahamül edilemez bir acı ben bile yıllardır her gördüğümde kanım donar kalbim sızlar. Birde ailesini yakınlarını düşünün. Çok acı çok..
Mekanı cennet olsun. Çok üzmüş ve şok etmişti ne kadar vahşice işlendiği bu cinayetin. Etkisinden çıkamamıştım bir süre. Bir de bu olaydan sonra kadın cinayetlerine daha da farklı bakmaya başladım(önceden de çok üzülüyordum tabi ki) ve ne yazık ki sayı her seferinde daha da arttı şu 6 yılda.
6 sene geçti. Ne değişti? Hiçbir şey! 6 yıldır biz hala vahşice yitip giden canlara ağıt yakıp üç gün konuşmaktan başka hiçbir şey yapamadık. Daha fazlasına cürret etmeye kalktık, tehdit edildik. Daha fazlasına cürret etmeye kalktık, terörist ilan edildik. Daha fazlasına cürret etmeye kalktık, dinsiz ilan edildik. Daha fazlasına cürret etmeye kalktık, hapse atıldık. Ölmemek için avazımız çıktığınca bağırdık, derin ve sonsuz uykusundan uyanmak istemeyen adaletten aldigimiz tek cevap koca bir "Şşşt!" oldu. Biz hep sustuk. Biz hep SUSTURULDUK! Tecavüze uğradık, suç bizde arandı. 20 gün alıkonulup tecavüze uğradığımız için intihar ettik, sorumlusu gösteriş için iki gün içeri alınıp sonra da delil yetersizliğinden(!) salındı. Yakıdık, bir varile konulup üstümüze beton döküldü, geçmişimiz sorgulandı. Milletin bakanı ailemizi arayıp göz yummamızı söyledi.
Düşünsenize sizin el bebek gül bebek büyüttüğünüz biricik yavrunuz bir yaratık tarafından canice katlediliyor. Düşünsenize hayalleriniz var okulunuzu okuyorsunuz sadece yaşıyorsunuz ama bir saplantılı sapık bir şerefsiz sizi öldürüyor. Çok büyük ve tahamül edilemez bir acı ben bile yıllardır her gördüğümde kanım donar kalbim sızlar. Birde ailesini yakınlarını düşünün. Çok acı çok..
Mekanı cennet olsun. Çok üzmüş ve şok etmişti ne kadar vahşice işlendiği bu cinayetin. Etkisinden çıkamamıştım bir süre. Bir de bu olaydan sonra kadın cinayetlerine daha da farklı bakmaya başladım(önceden de çok üzülüyordum tabi ki) ve ne yazık ki sayı her seferinde daha da arttı şu 6 yılda.