Psikozun ismini aldığı Wendigo, Kuzey Kanada bölgesinde yaşadığı düşünülen mitolojik bir karakterdir.
Kuzey Amerikalı Anişinaabe Kızılderilileri, insan eti yiyen bir kişinin Wendigo'ya dönüştüğüne inanır.
Bu mitolojik karakter, insan eti yiyemediği zaman açlığını yosunla giderir ve tek başına yolculuk eden gezginleri takip ettiği söylenir.
Kalbinin buzdan olduğu, tek öldürme yolunun da bu buzdan kalbi eritmek olduğu söylenir.
Wendigo sendromuna sahip kişi insan etine hissettiği büyük istek ile onu elde etmek için elinden geleni yapar.
Çevresine zarar verebilir, insan eti yemek için bir insanı öldürmesi gerektiğinden bu kişiler cinayete meyillidir.
Wendigo sendromunu psikolojik rahatsızlık yapan durum ise insan eti üzerine duyulan saplantıdır. İnsan eti isteğinin bu kadar takıntılı olması zihinsel, psikolojik bir hastalıktır.
Wendigo hastalığının ortaya çıkmasındaki en büyük etken kişinin geldiği kültürdür. Ete düşkün ve avlanmanın hayatı devam ettirmek için yapıldığı toplumlarda daha çok görülür.
Kişinin daha tehlikeli durumlara girmeden psikolojik tedavi görmesi gerekir. Bastırılması zor yamyamlık isteği kişinin kendine ve çevresine zarar vermesine yol açar.
İnsanların etlerini canlıyken yemek, çeşitli oyunlarla onları kendilerine çekip cinayet işlemek, çocuk eti istemek vb. sapkınca hâl alabilir.
İnsandaki bu yamyamlık duygusu günümüzde tedavi edilebilir duruma gelmiştir.
Batılı etnograflar, psikologlar ve antropologlar arasında Wendigo sendromuna duyulan ilgi, 1980'lerde bu fenomenin tarihselliği üzerinde tartışmaya yol açtı .
Bazı araştırmacılar, aslında Wendigo sendromunun uydurma olduğunu ve antropologların bilimsel gerçekliğe dayanmayan verilerle çalıştığını ileri sürdü.
Yani Anişinaabe Kızılderilileri, bu 'hastalıktan' muzdarip kişileri Wendigo olarak mitleştirip, yamyamlık duygusunun utancını yaşamak istememiş olabilirler.
Yakın tarihte ise muhtemelen Wendigo Sendromuna sahip kişilerin hikayelerini bu içerikten okuyabilirsiniz. 👇👇