Yalnızlık, Karanlık, Çocuk, Umut, Cem Adrian… Cem Adrian deyince herkesin aklına belli başlı birkaç şey gelir. Sesi, sözleri, kişiliği… Seveni de var sevmeyeni de var elbette ve buraya sığdıramayacağımız kadar çok fazla güzel dizesi. Biz de Onedio olarak Adrian'ın eşsiz sesi ile bütünleşmiş en güzel dizelerini listeledik..
Yolun sonundasın, yerin dibindesin.
Sessizliğin ortasında en derindesin.
Bırakma elini, kendi ellerini...
En sıkı tutacak kendinsin yine kendini.
Bin kere öldüysem, bin kere dirildim geldim
Canımdan can,kan verdim ama adını yaşattım geldim
Yedi kat yerin dibinden beni duyabilir misin?
Kimse inanmadı sana,bir ben taptım geldim
Dönecek yerim kalmadı, herşeyi mahvettim geldim
Şimdi beni biraz sever misin?
Ben geldim!
Yıldızları gökyüzünden yere indirebilir misin ?
Bana daha önce hiç duymadığım bir kaç şey söyleyebilir misin ?
Beni tepeden tırnağa aşık edebilir misin ?
Şimdi beni biraz sever misin ?
Kaybolurken ay ışığı, üşür sokak çocukları..
Yetişmiyor duaları, kapalı hep kapıları..
Duyulurken adımları, titrer sokak lambaları..
Şehrin yalnız aşıkları, söylerler şarkılarını..
Gökyüzünde batarken güneş yeryüzünde sessizliğin
Ateşe aşık yanarken sen unutursun unutursun
Beni, beni, beni hatırla
Her ağlayan çocuğun gözyaşında
Evladını kaybetmiş bir annenin suratında
Boş kalıp titreyen avuçlarında
Beni, (beni, beni) hatırla (unutma)
Neden hep pencerede bekleyince daha çabuk gelir sanır o bekleyenler...
Neden o kaldırımlarda yüzlerini göremediğim insanlardan
Biri sanırım seni sen bilmezsin...
Bilmezsin nasıl olur insan
Nasıl olur aysız gece yalnızken...
Üşüdüğünü sanırsın aniden,
Ağladığını duyarsın birinin içinde hıçkırarak sessizce..
Bir çiğ tanesidir hayat..
Bir yaprağın üstünde..
İlk göz yaşıdır hayat..
Bir çocuğun gözlerinde..
Bir gaz fişeğidir hayat, bir annenin kalbinde..
Bir nefestir hayat, hep kısadır hayat tutunamaz ömrümüze..
Sevmek, defalarca aynı ateşe yürümek
Büyümek, kayıpların üstünde yükselmek
İnanmak, kırık kanatlarla uçurumdan atlamak
Savaşmak, kendi silahınla kendine vurulmak
Düştü elleri içimdeki boşluğa,
Su titredi, yaprak oynadı dalında.
Kesti elimi yüzündeki kirpiği,
Kalbimde bir çiçek açtı.. yine...
Gittiğin o yer nasıl, her şey güzel mi...
Orda benim gibi biri hep seni sever mi...
Yalnızlıkla büyüyorsun...
Nefesim biter, sesim yetmez, çıkmaz sana yollar
Güneş doğar güneş batar, kayıp bize yıllar
Şarkı susarsa, bir gün yine başlar
Kim bilir bir gün güneş yine bizim için doğar
Kimse durduramıyor yağmurları yağdırınca bulutlar
Neden susturamıyor içindeki delik deşik umutları
Düştüm. Kalkarım yine ellerini uzatınca bana Tanrı
Tanrı bulsun istedim, sevsin bütün kayıp çocuklarını
Hayır, istemem bir başkasını!
Yalnız da ayağa kalkabilirim...
Hayır, dokunma!
Bir başkasına tutunmadan da
Ayağa kalkabilirim...
Neden karanlık neden hep sessiz
Neden hep çıkmaz bütün sokaklar
Neden hüzünlü neden umutsuz
Neden yağmurlu bütün şarkılar
Neden uzamaz neden tutamaz
Neden sarılmaz bana kolların
Neden hiç duymaz neden durdurmaz
Neden konuşmaz bizimle tanrı
Ağladıkça gözyaşlarım
Dökülür yeşertir kuru toprakları
Diz çöker, yalvarırsın
Önünde cennetin beyaz kapıları
Can verirken umutların
Yetişir annenin kalbi, duaları
Şükreder gülümsersin
Tanrı aslında sever hepimizi
Çocuk,
Her vedanın ardında bir bekleyeni vardır kimsenin bilmediği
Ve her gözyaşının altında bir dua kimsenin duymadığı
Çevir gökyüzüne başını.
Bakma arkana!
Daha sert basa basa, daha güçlü!
Anlat bu kara şehrin yollarına ak adımlarınla!
Gitmek yenilmek değildir kazanmak da!
Gitmek gitmektir işte.
Hepsi bu.
Ben denedim, denedim bitirmeyi bu tek kişilik aşkı
Ben denedim, denedim denedim
Bitsin istedim bitirmeliydim, bu tek kişilik aşkı
Ben denedim, denedim
Hala bitmedi
Bak hala acıyor, hala acıyor, hala acıyor
Kırılan yerleri kalbimin
Hala acıyor, hala acıyor, hala acıyor
Kırılan yerleri kalbimin
Bugün damarlarımda kan yerine ayrılık dolaşıyor
Bugün ellerime ellerin yerine yalnızlık dokunuyor
Ve ask simdi çok uzakta uyuyan bir çocuğun kalbidir
Ve simdi bir kalbi bir bendenden ayırıp gitmenin tam vaktidir
Hoşça kal...
Korkmuyorum artık senden gece
Korkmuyorum hiç karanlık
Üzerime gel istersen
Sar beni ben kaçıp gitmem
Korkmuyorum artık senden yalnızlık
Korkmuyorum hiç korkmuyorum
Yüreğime vur vur istersen
Kalmadı hiç kaçıp gitmem
Ama bir acı var içimde bir yara hiç geçmeyen..
Pencereler önünde ölü kuşlar hiç ötmeyen..
Bir şarkı var dilimde sözleri hiç bitmeyen..
Öyle bir yağmur ki yıllarca hiç dinmeyen..
Gün gecenin ölümüdür
Aşk kalbimin düğümüdür
Ve bu yalan dünyada
Tek gerçek bir sözündür
Sen benim yarım kalan cümlelerimsin…
Hiç söyleyemediğim, söylemediğim o sözlerim…
Sen benim hiç ısınmayan ellerimsin…
Hiç unutamayan, unutmayan o kalbim…
Sen benim eksik kalan yerimsin…
Kapattığım pencereler, güneşlere çektiğim o perdelerim…
Sen benim hiç sevmediğim sessizliğimsin…
Kaybettiğim yolum, korktuğum karanlık, hiç tutamadığım o yeminlerim…
Sen benim terk ettiğim şehirlerimsin…
Düştüğüm çukur, uzanan ellerim, hiç tutunamadığım gidenlerim…
Sen benim kovulduğum cennetimsin!
Eğdiğim yüzüm, sövdüğüm aydınlığa hiç açamadığım gözlerim.
Kanatların büyüktü
Ellerin küçücüktü
Şarkılar dudağından
Rüzgara süzülürdü
Bir yanım eksik kaldı
Bir yanım hep yarım
Dudaklarım sımsıkı kapalı
Solum sağım yalnızlık
Şarkılar sessiz kaldı
Bir masal yine yarım
Bulutlardan beyaz
Gökyüzünden mavi aldım
Denizlerden sonsuzluk, gözlerinden umut aldım
Yıldızlardan ışık, kuşlardan haber aldım
Annemden öğüt tanrıdan inanç aldım
Özledim, özledim
Saçlarımda oysa hala ellerin
Özledim, çok özledim
O kirpik hala bende sevgilim..
Tüm sözler seninse, sessizlik benim.
İçimde açan bu siyah şey senin.
Yüzümden derimden kalbimden damlayan yerlere saçılan bu renkler senin.
Elinden tutar hep götürür seni, kapılar kapatır bırakır beni.
Geride, derinde, gecenin içinde seni izleyen o gölge hep benim.
Uzaklar seninse tüm yollar benimdir, gördüğüm yüzünse sevmek bana emirdir.
Sana uzanan sadece ellerimdir hissetmelisin.
Boynuma dolayınca zaman, ayrılığın o soğuk iplerini..
Kalın kalın, düğüm düğüm, boğum boğum..
Sarar beni yalnızlık,
Yalnızlık, yalnızlık elinde..
Bu gece çalmıyor, şarkılar, kırgın..
Duvarlar simsiyah, renkler dargın.
Çocuklar şarkı söylerdi, artık suskun.
Önünde bir melek öldü, öylece durdun.
Ve bir sabah yalnızlığın soğuk kollarında
Tarifi mümkün olmayan, anlatamadığın bir rüyadan sen,
Yapayalnız uyandığında
Güneş, eskisi gibi öpüp seni, kirpiklerinde parlamadığında
Ve temizlemediğinde artık yağmurlar kalbini,
Ve affedemediğinde artık Tanrı bizi,
Sevmediğinde, konuşmadığında,
Biz hangi şarkıyla uyuyacağız çocuk
Gözlerime bir bak, nasıl da ıslak
Bana hoşça kal derken, onlara iyi bak
Ağlamadan, ağlatmadan gitmelisin simdi buradan
Yağmurlardan rüzgarlardan hesap sor bu sokaklardan
Gitmelisin simdi...
Sevgilim, sevgilim
Bir yalnızlık şarkısı..
Koyar gider başucuma aşk..
O yalnızlık şarkısı..
Çalar durur hep başucumda..
Seni kaybettim.. seni kaybettim.. seni kaybettim..
Elinde cennetin kayıp haritası
Kalbinde hazineler, yüzünde anahtarı
Kimse görmüyor, kimse bilmiyor
Ve sen hâlâ üşüyorsun..
Kalbini kim kirdi?
Artık mavi değil mi?
Denizler gökyüzü eskisi gibi
Kanatlarını kim çaldı?
Artık sende değil mi?
Bir istiridyenin kıymetli incisini sakladığı gibi saklarım seni...
Bir bahar dalının narin tomurcuklarını sakındığı gibi korurum seni...
Çok derin...
Derinlerimde ellerin...
Bir armağan gibi Tanrı'dan bana...
Kış güneşinde altın kirpiklerin..
Yağmur gecenin karanlığını gökten söküp atarken
Rüzgar vurup bulutlarına beyaz şimşekler çakarken
Uykusundan uyanmış çocuklar korkmuşlar ağlarlarken
İçlerinden biri neden tanrı çok mu üzgün ki derken
Göç yollarında kuşlar kaybolmuş ölürlerken
Bir deniz kıyısında bir adam hala onu sayıklarken
Gökyüzüne açılmış eller birer birer kapanırken
Sen sen sen giderken
Bir meleği öldürürken !
Bir melek işliyor ismini ince bir dantel gibi kalbime
Hissediyorum kaderimin üstünde gezinen yumuşak uçlu parmaklarını
Küçük bir kum parçası karışıyor denize uzakta bir yerde
Ve gözyaşların değiyor avuçlarıma
Ağlama..
Yarın çok geç, bu gece ölmeliyim
Sağır bir kurşun gibi ağır ağır düşmeliyim
O kırık kalbine son kez dokunup ellerine
Kayan bir yıldız gibi gökyüzünde sönmeliyim
Yalnızlık
Saklandığın o küçük delikte buluyor seni
Yalnızlık
Seviştiğin o kalpsiz bedende uyuşturuyor seni
Yalnızlık
Sıkıştığın o küçük evinde vuruyor seni
Yalnızlık öldürüyor seni
Öldürüyor beni
Biz senle…
Aynı yağmurdan dökülen,
Ayrı dağlardan süzülen,
Aynı denizde can veren nehirler gibiyiz
Ben seni koklarım
Koklarım bir denizin kıyısında
Dalgalar estirir seni
Görürüm o martıların kanatlarında
İçimde bir şey kanıyor
Keskin bir vedanın yarası sızlıyor
Yüzümde bir şey soluyor
Aynı değil, umudun rengi kayboluyor
Bana düşlerimi geri ver
Gerisi hep sende kalsın
Bana son kez öyle gülüver
Yüreğim de sende kalsın
Her acı zamanla geçmez
Her giden mutlaka dönmez
Her âşık bir gün affetmez
Kalbi artık çarpmayınca
Tüm yollar senin olsun
Bana bir umut bırak giderken
Kalbim sende dursun
Bana unutmayı anlat severken
Dayanabilir mi sence sonlara?
Yenebilir mi onları?
Bozabilir mi kahpe yazgıyı?
Kalbim, kalbim
Bugün günlerden hiç benim adım yok
Kanatlanıyor içimden binlerce siyah kelebek
Savruluyor rüzgarda yaprak gibi
Kalbim uzaklarda bir yerde, kalbim kayıp
Bu şarkı aşka yazıldı
Kalbimde ismin kazındı
İyileşmem, vermem acımı
Senden bir tek bu kaldı
Bir katil gibi peşimde zaman
Boğazımda düğüm düğüm adın
Şimdi, gidiyorum ben
Dalından kopan yaprak gibi
Şimdi, vazgeçiyorum
Kökü topraktan sökülmüş bir ağaç gibi
Hani bazen benim gibi karanlık seni de korkutuyor mu?
Sessizlikte bir ses duyup seni de benim gibi ürkütüyor mu?
Hani bazen durup dururken bir şarkı seni de ağlatıyor mu?
Güneşteki kar gibi okşayıp kalbini eritiyor mu?
Yarın çok geç olacak
Bugün henüz henüz erken
Büyüdükçe güzelliğini kaybeden her şey gibi
Sen de ben de kaybedeceğiz
Ellerini tanırım ince beyaz
Gözlerin bakar durur kömür siyah
Sesini bağırır sessizliğin
Yüzümü çizer keskin kirpiklerin
Hazırım ben, hazırım ellerine
Hadi al savur beni yerden yere
Hazırım ben, hazırım sessizliğe
Hazırım sana, hazırım yine
Hazırım hadi
Yalnızlık
Hoşgeldin...
Çalmadan gir içeri
Sen geldin
Tanıdım gözlerini
Hoşgeldin...
Ansızın, çalınca yine kapın
Tanırsın sesini, tanırsın sessizliği
Ansızın, soğuyunca avuçların
Tutarsın elini, özlersin ellerini
Ve zaman, öperken alnından
Okşarken yüzünü
Söylerken son sözünü
Bazen böyle olur
Bazen konuşamazsın
Kayar ellerinden, aşk
Onu tutamazsın
Sen unutsan ben unutmam
Ben unutsam aşk unutmaz
Bir yara bu, hiç kapanmaz
Kalbimde hep kanar, yanar içimde
Sana bağlanınca
Düşmem sandım, düşmem sandım
Her yanım yarım yarım
Kalbim yine darmadağın
(Bugün günlerden hiç benim adım yok. Kanatlanıyor içimden binlerce siyah kelebek. Savruluyor rüzgârda yaprak gibi Kalbim, uzaklarda bir yerde. Kalbim kayıp.)
Sessiz, yorgun, ağır, gözkapaklarım kapanıyor yine… Yine…
(Karanlığa dokunabiliyor sanki ellerim.)
Yıkık, dökük, bu şehrin duvarları birer birer üstüme yıkılıyor yine…
(Sadece sesler duyuyorum..)
Yine…
(Ayak sesleri uzaklarda..)
Kuş sürüleri terk ederken bu şehri, ardında yoksul ve kimsesiz çocuk gibi bırakıyor yine…
(Susuyorum.)
Yine…
(Sessizlik keskin..)
Ve sonbahar sinsice yaklaşarak peşinde köpek gibi bir yalnızlığı üstüme sürüklüyor yine…
(Bekliyorum)
Yine…
(Beklemek keskin)
Sözler hep yalan! Yeminleri unut!
Bir veda bir sebepsiz tokat gibi çarpıyor yine…
(Burdan gitmem gerek)
Yüzüme…
Şarkılar yalan! Duyduklarını unut!
Bir hikaye rüzgarın ellerinde savruluyor yine…
(Herşeyi unutmam gerek)
Yine!
Kestim! Akıttım! Damarlarımdaki kanımda akan o kirli siyah yalanları!
(Acımıyor bileklerim)
Olmadı!
(Acımıyor hiç)
Sildim! Çıkardım! Yüzümden kazıdım yüzüme çizdiğin o siyah derin yazıları!
(Acımıyor ellerim avuçlarım)
Olmadı!
(Acıtmıyor hiçbirşey)
Kustum! Tükürdüm içimde senden kalan o keskin o acıtan hatıraları!
(Acımıyor tenim, ve acımıyor)
Olmadı!
(Dokunduğun yerler)
Söktün! Defalarca diktim o küçük ellerinle açtığın ve sızlayan bütün yaralarımı!
(Acımıyor artık kalbim)
Olmadı!
(Kalbim)
Bana ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın çocuk!
(Sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki ellerimin izlerini.)
Niye yaptın… Niye yaptın… Niye yaptın ahh çocuk!
(Sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki kaderimin sökülüşünü.)
Bana ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın çocuk!
(Sadece sessizce durup öylece izlemek istedim bir meleğin ellerindeki kalbimi.)
Niye yaptın… Niye yaptın… Niye yaptın ahh çocuk!
(Sadece öylece durup sessizce izlemeyi istedim, sadece bir meleği sevmeyi.)
Göremiyorum, duyamıyorum artık dokunamıyorum çocuk!
(Hep bir şey eksik gibi ve hep bir şey yarım ve hep bir şey yok artık sanki.)
Anlatamıyorum anlatamıyorum artık ağlayamıyorum çocuk!
(Ne bir ışık var ne de bir şarkı artık sokaklarında bu kaybetmiş şehrin)
İnanmıyorum inanmıyorum artık inanamıyorum çocuk!
(Ne bir isim var duvarlarında, ahh ne de okunabilen bir cümle.)
Bilmiyorum bilmiyorum artık sevemiyorum çocuk!
(Sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki ölümümü.)
Ne yağmur, ne kar, ne yüzüme vuran rüzgar, canımı yakan acıtan sonbahar, daha dinmedi çocuk!
(Öyle beyaz)
Seni silmedi çocuk!
(Öyle maviydi ki)
Alev alev yanan kirpiklerinde saçılan kıvılcımlarınla başlayan bu yangın daha sönmedi çocuk!
(Öyle güzeldi ki ve öyle..)
Sönemedi çocuk!
(Öyle masum ama… )
Bu viran şehirde, bu viran hikaye henüz bitmedi!
Bitmedi bitmedi bitmedi çocuk!
(Öyle yanlış öyle…)
Bitemedi çocuk!
(Öyle yanlış ki ve öyle… )
Bu aciz şarkılar, bu aciz dualar seni geri getirmedi getirmedi getirmedi çocuk!
(ve öyle çocuk)
Dönmedin çocuk!
(Kalbim…)
Bana ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın çocuk!
(Tüm maviler kirli şimdi ve tüm beyazlar utanç içinde ve sadece uyumak)
Bunu niye yaptın… Niye yaptın… Niye yaptın… Niye yaptın çocuk!?
(Uyumak istiyorum… )