Paul Cézanne, Fransız post-empresyonist ressam ve gezgin. Modern sanatın gelişmesine yaptığı katkılar ve etkisi nedeniyle çoğu zaman modern sanatın babası olarak anılmıştır. Empresyonizm ile kübizm arasında bir köprü oluşturmuştur.
Ama biz size Twitter kullanıcısı Celine Symbiosis'in ağzından Sainte-Victoire Dağı'na olan aşkını anlatacağız.
Cezanne yalnız kalmayı severdi. Yalnızlıkla gelen sessizlik düşünmesini sağlıyordu. Hele bir de tepeye bakan bir evde yaşıyorsanız…
Cezanne de öyle yaptı ve Cezanne, zaten bunları yapabilmesi için yalnızlaşmaktan başka çaresinin olmadığını biliyordu...
“Sanat, uğruna her şeyin feda edilmesi gereken, kıskanç ve yalnızca kendini düşünen anlayışsız bir güçtür.” Cezanne.
Peki bir dağa neden saplanıp kalır insan? Çıplak, kayalık, ürkütücü, soğuk, gri belirsiz ve her zaman dik başlı bir dağa neden ölümcül bir tutkuyla bağlanılır?
Hangi kültürde olursa olsun, destanlarda, aşıkların dizelerinde, şarkılarda, deyimlerde, vs. gören, işiten ve her şeyi bilen varlıktır dağ. Bir dağ, başka bir dağa küsebilir, dile gelip konuşabilir, bağrına basabilir, eteklerinde yaşatabilir, yürüyebilir ve göz yaşı dökebilir. Etna gibi cezalandırır, Everest gibi aman vermez, geçit vermez, kurda kuşa yem eder; başı dumanlı, öfkeli ve fırtına habercisidir.
Derken kalker kayaları çıkar ve bıçakla kesilmiş gibi görünen 12 km uzunluğunda bir şerit oluşur. Yüzyıllar içinde meydana gelen sel ve erozyonlarla görünüm değiştiren dağ, bir çok savaş, kutsal mekan ve olaya tanıklık eder.
18.yy'a kadar “Aix Dağı” olarak bilinir. Sonra “Sainte-Victoire” Dağı olarak anılmaya başlar ve hem resim hem edebiyatta adı sık sık geçer.
Walter Scott, 1824’te yayınladığı Geirstein ya da Sislerin Kızı adlı yapıtında Saint Victoire Dağı’na yaklaşık 60 sayfa ayırır. Stendhal, Bir Turistin Anıları adlı yapıtında, bu dağdan ‘Dünyanın tüm yaratılış sürecinden daha ilgi çekici bir dağ’ diye söz eder.
Her şey böyle mi başladı?
Önceleri bu dağ resimlerinin ana figürü değildir. Zamanla dağ varlığını belli etmeye başlar. Önceleri sıradan, kompozisyon tamamlayan bir dağ iken, yavaş yavaş Sainte-Victoire Dağı’na dönüşür. Paris’te yaşadığı yıllarda, en iyi arkadaşı Emile Zola’yla birlikte düzenli olarak Aix’e giderek, burada değişik kır manzaraları yapar.
Cezanne bir süre sonra daha güneyde bir dağ evi satın alır. Bu evden başka bir açıdan Saint Victoire dağını resmetmeye devam eder.
Erişilmeyen bir kadın için yapılabilecek tek şey, Cezanne’ın yaptığı gibi, onu uzaktan izlemek, her hareketinden haberdar olmak mıdır?
Saint-Victoire dağı resimlerinde neredeyse hiç insan varlığına rastlamayız. Kare ya da dikdörtgen formlarında resmedilmiş bir kaç ev, insanı değil, sadece insan varlığını haberdar eder.
Arkada görünen dağ.
o kadar kültürsüzmüşüm ki cenaze diye okudum :( çok güzel paylaşım, tişikirlir diazepam <3
dağı ilk gördüğümde bu ne be dedim ama resimleri gördükçe bir yanının uçurum olması keskin hatları çok hoşuma gitti kesinlikle resimlerinin yapılması gerekiyormuş :)