Dışarıyı suçlayan bir kişi, bilelim ki kendini çok suçlu hissediyor. Bu hissiyat sebebiyle de karşısındakine kendini suçlu hissettirmeye çalışıyordur.
Dışarıyı suçlayan bir kişi, bilelim ki kendini çok suçlu hissediyor. Bu hissiyat sebebiyle de karşısındakine kendini suçlu hissettirmeye çalışıyordur.
Bu kişi, kendisinden ve başkalarından gizlemek istediği, şuuraltında ise içten içe fark ettiği eksikliklerini gizleyebilmek için sürekli dışarıyı eleştirir; dışarıda kabahat olarak gördüğü tarafları ön plana çıkarmaya çalışıyordur.
Her birimizde buna benzer kodlar olabilir. Bizler, çevremizdeki insanları hem okumak, hem onları fark etmek hem de kendimizde dışarıyı suçlamayla ilgili alanlar varsa bunları farkındalıkla dönüştürmek için bu bilgiyi güzel bir şekilde kullanabiliriz.
Bazı insanlar vardır; eşi, çocuğu, bir yakını ölmüştür, üzerinden yıllar geçmiştir ama hâlâ onları suçlamaya devam ediyordur. Kendisine kötülük yaptığını düşündüğü bir insanı, yaşadığı ülkesini, doğayı hatta hükümet veya devletini, devletleri sürekli olarak suçluyor ve suçlamak için bir gerekçe buluyordur. O kişi için dünya sadece kötü ve olumsuz şeylerle örülüdür ve kişi bunu hak etmediğini dışarıya göstermeye çalışıyordur. “Ben o kadar iyiyim, o kadar üstünüm ki aslında bu sistemi, bu sistemin bana verdiklerini hak etmiyorum, çok daha iyilerine layığım.” demeye çalışıyordur ama şuuraltı için durum öyle değildir.
Bu durumu kendimizde fark ettiğimizde şunu yapabiliriz:
'Mademki suçluyorum, o zaman içeride benim bir suçluluğum var; kendimi suçlamayı bırakabilir miyim, kendimi suçlu hissettiğim yeri iyileştirebilir miyim, eksiklik olarak gördüğüm hâli, durumu kucaklayıp kabul edebilir miyim?'
Kendimizi kucaklayıp kabul edebildiğimizce dışarıyı da kucaklayıp kabul ederiz. Dışarıya itirazı olanın içeride kendine itirazı vardır.
Kendiyle sorunu olanın dışarıda da başkalarıyla sorunu vardır. Kendiyle sorunlarını çözen için dışarıda eleştirdiği şeyler ortadan kalkar.
Bizler bu topraklarda kucaklama ve kucaklanma ifadeleriyle büyüdük. Kullandığımız kelimelerin, yaşanmışlıkların içerisinde aslında bu kabul, bu sevgi vardır; ayırma değil tam tersine birleştiricilik vardır.
Her birimiz çeşitli konulara bambaşka şekillerde bakarız ve bu başkalık, farklı şekillerde görebilmek, algılayabilmek; aslında bizim zenginliğimizdir. Bununla beraber de tüm doğruların birleştiği bir hakikat vardır.
Yollar farklı farklı görülse de aslında her birimizin gönlünün aradığı şey kendimizizdir. Yaratılanı Yaradan’dan ötürü hoş gördükçe, kucakladıkça kucaklanırız; severiz, seviliriz. Sevildiğimizi bildikçe sevinebiliriz.
Her birimiz, birbirimize gönülle ve tüm enerji kanallarıyla bağlıyız ve birbirimize birbirimizi yansıtmak için varız.
Seyrettiklerimiz, yansımalarımız, en yakın ve en uzakta olanlarımızın her bir tanesi; bu hayatta bizi bize anlatmak içindir ve dünyada olan her bir şeyden her birimizin bir payı vardır. Hiçbirimiz hiçbir şeyden hariç değiliz ve olan her şeyin sorumluluğu her birimizdedir. Olana dua edebilir, gelene şükredebilir, daha iyiye gidebilmek için çalışabilir, emek verebiliriz.
Sevgiyle kucaklamak ve kucaklanmak niyetiyle.
Hoşça kalın.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio