Hrant Dink’in, 19 Ocak 2007’deki suikastta öldürülmeden önce tek bir isteği vardı. Çocukken elleriyle inşa ettikleri, eşi Rakel’le de tanıştıkları Tuzla’daki Ermeni Yetimhanesi’nin kurtulması. İstanbul Büyükşehir Belediyesi Meclisi, Dink’in 14’üncü ölüm yıldönümünde yaptığı imar değişikliğiyle, Ermeni Yetimhanesi için sosyal ve kültürel tesislere izin verdi.
Hürriyet gazetesinden Aydemir Kadıoğlu'nun haberine göre, Hrant Dink’in yıllardır yapmak istediği şey, eşiyle de tanışmasına vesile olan, çocukken inşaatında çalıştığı Tuzla’da Ermeni Yetimhanesi’ni (Kamp Armen) yeniden hayata geçirmekti. Tapusuna el konulan kampın hiç olmazsa müze olmasını istiyordu. Yetimhanenin Tuzla’daki arazisi 1962 yılında Gedikpaşa Ermeni Protestan Kilisesi tarafından satın alınmıştı. 1950’lerde kilisenin alt katı Anadolu’dan gelen yetim çocuklar için yatakhane olarak kullanılıyordu. Sayıları 60’ı bulunca, kilise bağışlarla Tuzla’daki araziyi satın aldı. 1962 yazı ve sonrası, aralarında Hrant Dink’in de olduğu 8-12 yaşlarındaki yetim Ermeni çocukları adeta amelelik yaparak kamptaki binaları yaptı. Fakat kampın tapusuna el konuldu. Davalar yıllarca sürdü.
2015 yılında bir grup genç, kampın yıkılmaması için nöbete başladı ancak bir sonuç çıkmadı. Kamptaki binalar yıkıldı, ağaçlar kesildi.
Ancak aynı yıl çok önemli bir gelişme oldu. Tapu bağış yoluyla kilise vakfına geçti. Vakıf, arazinin imar planını değiştirmek için başvuruda bulundu. İBB Meclisi 2017’de parseldeki ‘idari tesis’ şerhini kaldırarak ‘sosyal kültürel tesis alanı’ ilan etti.
İBB Meclisi, 14 Ocak 2021 tarihli kararla parselin imar planını oybirliğiyle değiştirip, ‘Sosyal kültürel tesis’ alanından ‘Özel sosyal kültürel tesis’ alanına aldı. Böylelikle vakfın hayata geçirmek istediği projenin önü açıldı. Bu değişiklikle, halk eğitim merkezi, sosyal yardım birimleri, yurt, huzurevi, güçsüzler evi gibi tesisler yapılabilecek.
Hrant Dink, 5 Ağustos 1996’da, kampın tapusunun iptal edilmesiyle ilgili Agos gazetesindeki yazısında, amelelik yaparak kampı inşa ettikleri o günleri şöyle anlattı: “Dümdüz bir araziydi bizi alıp götürdüklerinde. Birkaç yüz metre ilerisinde de, henüz el değmemiş bir göl ve yanında tertemiz bir deniz. İlkokul iki ile beşinci sınıflar arasında okuyan çelimsiz öğrencilerdik, 20 kişi kadar. Koca bir yaz orada kamp hayatı yaşayacaktık güya… Ve kazmaya başladık önce. Kazdık çadır çubuklarını diktik, kazdık fidan diktik, kazdık kuyu açtık. Başımızda bir inşaat ustası ve biz 20 çocuk amele, kazdık temel attık ve bina inşa etmeye başladık. İnanın o yıl hep kazdık. O dümdüz çorak araziyi giderek yeşillenen, giderek renklileşen bir yer haline getirdik. Kamp hayatı yaşamaya gitmiştik, kamp inşa edip döndük yatılı okulumuza o yaz...”
Başlığa virgül koymaya ne dersiniz? Böylelikle Hrant Dink'in "Hayali Ölümü" nden bahsetmemiş oluruz.....