Her gün artık onlarca insanı veriyoruz toprağa. Şehitlerimize üzülmediğimiz tek bir gün dahi yok. Bombalar patlıyor ülkenin başkentinde, biz üç gün bilemedin bir hafta konuşup unutuyoruz. Alıştık artık ölüme, acıya; duygularımızdan bir bir arınıyoruz...
Öfkemiz büyük, sorumlu olanlar hesap versin istiyoruz. Ama sorumlu ararken acıyı gerçekten hissedenin yerine kendimizi koyamıyoruz. Onların tek düşündüğünün kayıpları olduğunu, o insanın yüzünü bir daha hiç göremeyeceğini, içindeki acının ne denli büyük olduğunu kestiremiyoruz. Her gün ateş başka bir ocağa düşüyor, insanların yüreği acıdan dağlanıyor. Ama biz bunu siyaset malzemesi haline getirenleri sadece izliyoruz...
Bölünmek istemiyoruz derken, ülkenin zaten çoktan kutuplaştırıldığının bilincine varamıyoruz. O kadar nefret ediyoruz ki birbirimizden, bizden olmayandan; ülkenin en acı günlerinden bir tanesinde bile birbirimizi yiyoruz.
Savaşıyoruz kendi içimizde. Belki de başkalarından çok kendi kendimize biz zarar veriyoruz.
Giden canların hesabını vermek istemiyoruz. Hatalarımızı, suçlarımızı hiçbir zaman kabul etmiyoruz. Başkaları acı çekerken bile kendi çıkarımızın peşindeyiz. Nasıl olsa destek verenim var deyip, kafamızı kuma gömüyoruz.
Bir terör olayı sonrası seri bir şekilde yetkililerden kınama tweetleri geliyor. Ertesi gün de bıçak kemiğe dayanmış oluyor. Ama o bıçak kemiğe dayanana kadar; kaç ailenin bir daha hiç eskisi gibi olmayacağının hesabını yapamıyoruz.
Önlem almaya gerek yok, nasıl olsa olay gerçekleştikten sonra kınayıp suçlulara güzelce hadlerini bildiriyoruz.
Bir terör saldırısı olduğunda ilk olarak sosyal medya siteleri kapanıyor, yayın organlarına yayın yasağı getiriliyor. Artık o kadar alıştık ki bu duruma, sesimizi bile çıkaramıyoruz.
Patlayan bombaya, yitip giden canlara önlem alınamazken; yayın yasağı getirerek mi yaralarımızı sarıyoruz?
Herkes birbirinden korkuyor ve nefret ediyor artık. Kimse kimseye iyi niyetle yaklaşamıyor. Kolay değil birine güvenmek. Kendinden olmayana inanmak ise imkansız hale geliyor...
Her gün işe giderken, işten dönerken aklımıza geliyor bu soru. Daha vahim olanı ise alışıyoruz; korkuya, tedirginliğe. Ölmek neyse de, yakınlarımızı kaybetme düşüncesi aklımızı kemirip duruyor; bir yerde hala insanlar yakınlarını kaybederken...
Artık sokağa çıktığımızda her insanın gözlerinin içerisinde görüyoruz bu tedirginliği. En azından insanların her gün teröre kurban gitmediği o günlerin geride kaldığını biliyoruz. Ve yapacak hiçbir şeyimiz yok. Bu acıtıyor içimizi. Durduramıyoruz akan kanı, yitip giden canların önüne geçemiyoruz.
Gözyaşı döküyoruz, hiç tanımadığımız insanlar adına ama bir süre sonra devam ediyoruz normal hayatımıza. Sonra bir bomba daha patlıyor. Bu sefer daha az sürüyor acımız. Ama daha tedirginiz artık. Çünkü ölümlerin önüne geçemiyoruz. Çaresiziz artık. İçinde bulunduğumuz bu acının, kaosun, ölümün bir çaresi olmadığını düşünmeye başlıyoruz. Biz de duygularımızdan arınıyoruz. Ne kadar reddetsek de, bunu biliyoruz...
Kimse kusura bakmasında terörist severleri (hdpliler ve akpliler) ne seviyorum nede saygı duyuyorum, canları cehenneme (bu arada bende kürdüm)...
Maalesef ölümlere, şehit haberlerine alıştırıldık. Psikolojide duygu körelmesini yaşıyoruz. Burada bile rahatlıkla kendi düşüncemizi paylaşamıyoruz. Şunu şunu söylesem birileri sazan gibi atlar da canımı sıkar mı diye düşünmeden edemiyoruz. Dan dun küfürleri saydırarak, kalaylıyarak kendi egomuzu tatmin etmeye çalışıyoruz. Yazık çok yazık. İnsanlığımızdan çıktık hesap makinasına döndük. :((((
Şam'da cuma namazı diye çıkılan yolda Kocatepe'de hergün cenaze namazı kılma noktasına geldik.....