'Bekle dedi gitti. Ben beklemedim, o da gelmedi. Ölümgibi bir şey oldu ama kimse ölmedi...' demiş Özdemir Asaf. Eğer bekleseydi, hiç gelmeyecek birini beklemiş olacaktı, bizler gibi...
1. Bekledikleri kişinin hiç gelmeyeceğini bilirler aslında. Ama yine de beklemekten vazgeçmezler.
2. Gururlu insanlardır, içlerinin güzelliğini saklayamazlar. Kimseyi kırmayacak kadar iyidirler. Bu yüzden sessiz sakin bir köşede yalnızca beklerler.
3. Yanlarında ne kadar insan olursa olsun, bekledikleri kişi gelmediği sürece hep yalnızdırlar.
4. Günler, haftalar, aylar, yıllar onlar için sadece birer rakamdan ibarettir. Bir kum saati gibi zaman da onların avuçlarından hızlıca akıp gider.
5. Umut, onları ayakta tutan en mühim duygudur. Her şeylerini kaybetseler de umutlarını kaybetmezler.
6. Dışarıda attıkları her adımı, onu göreceğim heyecanıyla atarlar. Etrafından geçen insanları hep ona benzetirler.
7. En kötü olanı ise kaybettikleri kişiyi bekleyenlerdir.
8. O andan sonra dünya; flu ve gridir onların gözünde. Yaşam tahammül edilesi güç bir uğraştır.
9. Ama beklemekten vazgeçmek o insandan vazgeçmektir. Kaybettikleri insandan vazgeçmezler.
10. Hatıralarına sıkı sıkıya sarılırlar. Onların yüzünü biraz olsun güldürebilen tek şey, hatıraları ve umutlarıdır.
11. Beklemek onlara, hayat karşısında güçlü olmayı öğretmiştir. Yaralı bir şekilde dimdik ayakta durmak gibidir, hiç gelmeyecek birini beklemek.
12. Güneşin gözlerini yakacağını bildiği halde göğe bakmaktır, gelmeyeceğini bildiğin bir insanı beklemek. Kanatların olmadığı halde gökyüzüne aşık olmaktır.
13. Dokundukları, baktıkları her şey bekledikleri kişiden izler taşır. Bu yüzden o kişiyi unutmaları imkansızdır.
14. Zaman geçtikçe, unutamasalar da alışırlar bekledikleri kişinin yokluğuna. Ama bu alışkanlık da sızlatır içlerini.
Öldüğünü söylemeyin yeter,gelmesede olur
Belli bir süre sonra alışılıyor. Alıştıktan sonrası çok kötü değil.
:((