''Sağcı'' veya ''Solcu'' uzun zamandan beri insanların siyasi görüşlerini sınıflandırmak için kullanılan iki kavram. Yaşamımızın günlük seyrinde birçok sefer duyduğumuz veya okuduğumuz bu sıfatlar, nereden ve nasıl ortaya çıktı, bunu hiç merak ettiniz mi?
Sağ ve sol kavramları 1960'tan sonra sıklıkla kullanılmaya ve içerisi doldurulmaya başlanmıştır. Nitekim bu tarihten sonra faaliyete geçen Adalet Partisi'nin 1980'e kadar sağın en güçlü temsilcisi olduğunu söylemek mümkün.
Aslında CHP'nin solcu olarak tanımlanması cumhuriyetçi oluşuyla alakalıdır ve çoğunlukla 1960'lardan sonra yaygınlaşmış ve 1970'lerde zirve dönemine varmıştır. Ne demek istediğimiz yazının sonuna geldiğinizde daha iyi anlaşılacaktır.
Fransa'da 1789'da ihtilalden evvel toplanan ve sonrasında da varlığını devam ettiren bir ana meclis vardı. Doğal olarak mecliste farklı kesimlerden ve ideolojilerden üyeler mevcuttu. Cumhuriyetçiler, radikaller, monarşi taraftarları, meşrutiyetçiler, muhafazakarlar, çiftçiler, din adamları, soylular vesaire.
Devrik kral XVI. Louis ve eşi Marie Antoinette henüz gözetim altındaydılar. Mecliste farklı gruplaşmalar oluşmuştu. Jacobin diye anılan grup gerçekten dikkat çekiciydi. Radikal görüşleri vardı ve az sonra yönetimi ele aldıklarında kral ve eşini yargılayıp giyotinle idam edeceklerdir.
Şöyle ki meşrutiyetçiler yani kralın yerinde kalmasını fakat bir meclisle yönetimi paylaşmasını savunanlar sağ tarafta oturuyorlardı. Muhafazakarlardı ve radikal değişim taraftarı değillerdi.
Solda ise cumhuriyet taraftarı ihtilalciler vardı. Bunların özelliği, grup olarak ortak bir karar alıp onun etrafında birleşebilme marifetleriydi. Kralın tarihe karışmasını arzuluyorlar ve cumhuriyetin ilanını istiyorlardı.
19. asır boyunca özellikle Avrupa'da bu fikirleri benimseyip geliştiren birçok düşünür, bilim insanı ve siyasetçi ortaya çıktı.
Ülkelerin birbirine uzaklığı ve dönemin iletişim eksikliği sebebiyle Fransız ve Türk insanı birbiriyle kolaylıkla yakınlık kuramadı. Aynı zamanda Osmanlı'da, Fransa'daki gibi ahali arasında çok büyük ayrımlar görülmüyordu. Toplum içerisinde zenginlik hoş karşılanan ve gıpta edilen bir şey değildi. İnsanlar daha çok paylaşmayı tavsiye ediyor, zengin birisi ancak parasının büyük kısmını fakirlere yardım ve hayır işleri için kullanırsa toplum tarafından takdir ediliyordu.
1945'e kadar tek partinin varlığı ideolojik olarak ayrılıp kutuplaşmayı yavaşlattı. 1950 sonrasında hız kazanan sağ-sol saflaşması 60'lar boyunca büyüme sürecini geçirdi ve 1970-80 arasında doyum noktasına ulaştı. 70'ler boyunca Türkiye, bu iki ideolojinin savaşıyla birçok vatandaşının ölümüne şahit oldu. Aslında ülke için en iyi olacak şey her iki siyasi görüşün de birbirini dinleyerek millet menfaati için ortak çıkarlarda buluşması ve karşılıklı ilişkilerle eksik yönlerini tamamlamasıdır.
sağ zengindir sol fakir, sağ çıkardır sol özgürlük, Sağ torpildir sol fukaralık. Sağ ranttır sol eşit, sağ içi boş muhafazakarlığa sol bilim, sanat ve devrime önem verir. Şiir, türkü soldur, arabesk fantezi sağ, Sağ her zaman kazanan sol her zaman kaybedendir.
Ne yazık ki günümüz solculuğu kürtçülüğü,sağcılığı ise yobazlık derecesinde islamı savunuyor biz laik milliyetçiler ise ortada kaldık.
Dünya'yı sağcı hükümetler yönetiyor. Bu yüzden 1 Milyar insan aç bu yüzden insan emeğinin sömürüsü üzerine kurulu bir düzen var . Bizim ülkenin dincisine sağcısına milliyetçisine göre Kuran'ı kerim'de yazılanları yapmak yani hak yememek hoş görülü davranmak herkesin düşüncesine saygı göstermek fikir olarak islami ama uygulamaya çalışmak ateist komünist solcu olmak anlamına geliyor. Yani papağan gibi iyi hak olanı söylersen sağcı ama bunu uygulamaya koymaya çalışırsan solcu olursun. Ayrıca Türkiye'yi hiç bir zaman solcular yönetmemiştir. Cumhuriyet tarihi sağcıların iktidarı ile geçmiştir. O yüzden köy enstitüleri kapatıldı , uçak fabrikaları traktör fabrikasına çevrildi. Vizyonlu asıl milliyetçiler sağcılardan çıkmaz.