Tek başına yemek yemek, tek başına sinemaya gitmek, tek başına tatile çıkmak... Yalnızlık elbette bir noktaya kadar güzeldir ama her şeyi tek başına yapmak, bazı noktalarda insana acı vermeye başlar. Hele ki bu yalnızlık isteğiniz dışında gelen bir durumsa.
Sadece hayat seni yalnız olmaya itmiştir ve bu şekilde tanımlanmak canını sıkar. Çünkü sosyal ilişkilerinde hiçbir problem yoktur.
Gerçekten ihtiyacın olduğun zamanlarda bunun için etrafında kimseyi bulamadığın için zamanla yardım istememeye alışırsın.
Hasta olup yataktan çıkamadığın zamanlarda bile sana bakacak, nazını çekecek kimsen olmadığı için zamanla bu kavramı da unutur, hiçbir şeyden kolay kolay şikayet etmemeye başlarsın.
Çünkü aynı anda birden fazla iş yapman gerektiğinde bunları senin için halledebilecek biri ya da birileri yoktur.
Ve bu kabuk, zamanla daha da sertleşir.
Çünkü insanlar senin içini görmeye ve anlamaya çalışmak yerine, o dışındaki duvarlara bakarak seni zor biri olarak yaftalar.
Adeta üstesinden gelemeyeceğin hiçbir şey yokmuş gibi hissedersin.
Şahane tespit👏O kadar doğru ki yazılanlar👍