Kavrama, denge sağlama ve yük taşıma gibi temel hareketler için yeterli bir sayı sunarken, daha fazla parmak gelişimsel karmaşıklığı artırabiliyor. Daha az parmak ise özellikle kavrama yeteneğini sınırlayabiliyor. Bu nedenle doğal seçilim sürecinde beş parmaklı yapı avantajlı kabul edilmiş ve nesiller boyunca aktarılmış olabilir.
Bazı hayvan türlerinde yetişkinlikte parmak sayısının azaldığı görülse de, çoğunda embriyonik aşamada beş parmaklı temel planla gelişim başlıyor. Atlar ve kuşlar buna örnek gösteriliyor. Bu durum, beş parmaklılığın tetrapodlar için bir “başlangıç şablonu” haline geldiğini gösteriyor. Öte yandan genetik mutasyonlar sonucu ortaya çıkan fazla parmaklılık vakaları, bu sistemin tamamen katı olmadığını ancak genel çerçevenin büyük ölçüde korunduğunu ortaya koyuyor.