Onlar vahşice öldürülen ve ruhları bir türlü huzur bulamayan kişiler... Beklemedikleri bir anda ölümün soğuk yüzüyle tanışıp arafta kaldılar ve bir şekilde hikayeleri yıllar boyu dilden dile dolaştı. İşte huzursuz seslerinin hala duvarlarda yankılandığı söylenen ve her biri vahşi bir cinayete kurban gitmiş kişilerin hayalet hikayeleriyle karşınızdayız...
Henüz yedi yaşında küçük bir kız olan Christine Darby, 1967 yılında Raymond Morris adlı bir sapık tarafından kaçırıldı. Morris, küçük kıza tecavüz edip öldürdü ve cesedini kanala attı. Olaydan bir yıl sonra, Christine’in bedeni bulundu ve Morris cinayetten yargılandı. Morris’in ayrıca iki kişinin ölümüyle de bağlantısı olduğu düşünülüyordu. Ancak Christine’in hikayesi burada sonlanmadı. Kasaba halkının Christine’in hayaletini gördüğüne dair dedikodular baş gösterdi. Tarif edilenlere göre küçük kız siyah gözlüydü ve üzerinde ölmeden önce giydiği kıyafetler vardı. Küçük kızın hala ara sıra kasabada dolaştığına inanılıyor.
Marion Parker, henüz 12 yaşında bir kız çocuğuyken Edward Hickman adında bir psikopat tarafından kaçırıldı. Marion’un ailesi oldukça varlıklıydı, zaten kaçırılmasının asıl sebebi de Hickman’ın aileden fidye talebiydi. Başlangıçta rehin tutulan küçük kızın sonu ise yazdığı bir mektup yüzünden oldu. Mektupta, “Sevgili anne ve babacığım, keşke eve gelebilseydim. Eğer biraz daha böyle kalırsam sanırım öleceğim…” yazıyordu.
Fidyeyi alabilmek için kızın cansız bedenini arabanın arkasına yerleştirip boğazına kadar battaniyeyle örten ve göz kapaklarını bantlayan Hickman, kimse kızın öldüğünü anlamadan parayı alıp kaçtı. Marion’un babası ise kurtardığını sandığı kızının cansız bedeni için fidye ödediğini sonradan fark edebildi. Hickman bir süre sonra yakalandı ve öldürüldü. Ancak Marion’un ruhu bu cezayı yeterli bulmasa gerek, çünkü küçük kızın ruhunun hala doğduğu evde dolaştığı söyleniyor.
657 yılında inşa edilen Whitby Abbey Kalesi, Vikingler tarafından yıkılmış ve 1067 yılında yeniden yapılmıştı. Oldukça ilginç bir tarihe sahip bu kalede bir zamanlar Constance de Beverley adında bir rahibe yaşıyordu. Constance, genç ve yakışıklı bir şövalyeye aşık olunca bekaret yeminini bozdu. Ancak yakalandı ve cezası çok ağır oldu. Kalenin surlarından atılıp ölüme terk edilen genç kadının ruhunun kalede hapsolduğu ve çığlıklarının duvarlarda yankılandığı söyleniyor.
Grace Brown bir giysi fabrikasında çalışan 19 yaşında bir genç kızdı. Günün birinde fabrika sahibinin yeğenini görüp ona aşık olan Grace, Chester Gillette adındaki bu genç adamla sürekli birlikte vakit geçiriyordu. Ne yazık ki Chester, Grace’le aynı duyguları paylaşmıyordu ve tek derdi Grace’le eğlenmekti. Chester’ın planı, genç kız hamile kalınca bozuldu. Kızı oradan uzaklaştırmak için birlikte bir geziye çıkmayı teklif etti.
Adam onlardan iki gün haber alamayınca polise haber verdi ve arama çalışmaları başlatıldı. Chester otele yakın bir yerde bulundu, Grace ise ortalıkta yoktu. Chester’ın ifadesine göre, Grace’e onu sevmediğini söylemiş ve genç kız da gölde intihar etmişti. Mahkeme Chester’ın ifadesini inandırıcı bulmadı ve kasten adam öldürme suçundan idama mahkum ettiler. Grace’in nasıl öldüğü hala bir muamma, huzur bulamamış ruhu ise söylenenlere göre hala gölün çevresinde yaşıyor.
Bill Sketoe, İç Savaş sırasında ön cephelerde savaşmış cesur bir askerdi. Bir gün eşinin hasta olduğuna dair mektup alan Bill, yerine geçecek birilerini bulup doğruca evinin yolunu tuttu. Ancak yolda karşıt gruptan askerlerle karşılaştı ve askerler genç adamı esir aldı. Choctawhatchee Nehri’nin yakınlarında Bill’i asmaya karar veren askerler, bir ağaç dalına halat bağladılar. Ağaç Bill’i asabilmek için kısa kalmıştı, Bill parmak uçlarında durup nefes almaya çalışıyordu. Askerler Bill’in ayağının altına ufak bir çukur kazdılar ve Bill ne yazık ki bu kez hayatını kaybetti. Rivayete göre bu delik o günden hiç kapanmamış ve ne zaman birileri deliği tıkamak istese ertesi gün eski haline geri dönmüş şekilde bulunmuş.
1796 yılında yaşanan bu trajedi, yıllardan beri süregelen bir hayalet hikayesinin de başlangıcı olmuş. Yargıç Clark Woodruff'un kölelerinden biri olan Chloe, aynı zamanda da onun sevgilisiydi. Ancak bir köle olduğu için sürekli hor görülüyor ve değerini herkese kanıtlamak istiyordu. Bunun için kendisini bir kurtarıcı gibi gösterecek bir plan yaptı. Planına göre, yargıcın çocuklarına ufak dozlarda zehir verecek, sonra da onları iyileştirip ne kadar önemli biri olduğunu herkese gösterecekti. İşler Chloe'nin hesapladığı gibi gitmedi ve sadece çocuklar değil, yargıcın hamile karısı da zehirlenip öldü. Evdeki diğer köleler, bu suç yüzünden cezalandırılmaktan korktular ve Chloe'yi uykudayken yakalayıp onu nehre attılar. Söylenenlere göre Chloe'nin ruhu hala o evde dolaşıyor.
Elva Shue’nun başına gelenler, diğer kurbanların hikayelerinden çok daha farklı. Bir gün evinin merdivenlerinde garip bir açıyla yatarken bulunan Elva’nın bedeni, cinayet olduğu çok bariz olsa da ‘doğal yollardan ölüm’ olarak kayıtlara geçmişti. Elva’nın annesi Mary Jane ise bu işin peşini bırakmamaya kararlıydı, ancak yaşlı kadın kiminle konuşsa deli damgası yiyordu.
Mary Jane, Elva’nın öldürüldüğünü kanıtlamak için John Preston adlı bir avukatın yardımına başvurdu. Avukat Mary Jane’e inanmış ve davayı üstlenmişti. İlginçtir ki, dava sırasıda Mary Jane’e yardım eden bir diğer kişi ise Elva’nın hayaletiydi. Jüri karşısına geçen ve Elva’nın kocasının cinayetten sorumlu olduğuna onları ikna eden Mary Jane, kızı için adaleti sağladı.
O gün senfoni için hazırlığımı yapıp çıktım. Arabamı park ettikten sonra 100 metre kala 4 metre boyunda bir heykel dikkatimi çekti. Yaşlı & çirkin bir kadın kollarını açmış nefret ve intikam edasıyla karşıya öylece bakıyordu. Tam karşısına geçtim ve göz göze geldik. Gözlerini karşıya diken bu heykelle 5 saniye kadar kesintisiz bakıştık. Çabaladım ama bakışlarımı çekemedim. Adeta beni kilitledi. Etrafta bunu anlatabileceğim hiç kimse yoktu. Senfoni de zehir oldu. Performans sonrası bütün cesaretimi toplayıp yine karşısından geçmeye karar verdim. Fakat o bakışlar yerini cansız bir taş parçasına bırakmıştı. Bunun gerçek olduğuna yemin edebilirim.