''İnsanın keşfedip bulabileceklerinin bir sınırı var mıdır?'' sorusu bir kere de olsa hepimizin aklından geçmiştir. Bu soru insanlık tarihinin en derin sorularından biridir. Peki gerçekten de biz insanların keşfedebileceklerinin bir sınırı var mıdır?
Örneğin Samanyolu'na bakalım. Çapı 200.000 ışık yılına kadar uzanan ve 100 ila 400 milyar arasında yıldız içeren bir yapıdır. Burada her yıl kaç yıldızın doğduğunu düşünüyorsunuz? Binlerce mi yoksa milyonlarca mı?
Evrende var olacak tüm yıldızların %95'i zaten doğmuş durumda ve biz yıldız oluşum çağının sonuna çok yakınız. Yeni yıldızların oluşumu da yavaşlamaya devam edecek.
Dahası toplamda biz insanların gözlemleyebildiği kadarıyla evreni oluşturan yaklaşık iki trilyon galaksi var ama ne yazık ki ışık hızında seyahat edebilsek bile görebildiğimiz galaksilerin %94'ü bizim için sonsuza kadar ulaşılamaz durumda.
Bunun düşüncesi her ne kadar ürkütücü olsa da insanların keşfedebileceğinden çok daha fazla gezegen var.
Bunun için çok çok geriye gitmemiz gerekiyor çünkü gezegenlerin varoluş sebebi Büyük Patlama ile ilişkili.
Ancak tamamen homojen değildi, bazı kısımları diğerlerinden biraz daha yoğundu ve bu büyük sonuçlar doğurdu.
Bu o kadar hızlı oldu ki yoğunluktaki bu küçük farklar atomaltı mesafelerden galaktik mesafelere uzadı. Bu yüzden evren daha yoğun ve daha az yoğun bölgelerden oluluyor.
Ancak yoğun ceplerin dışında uzayın genişlemesi hiçbir zaman durmadı. Bu da Yerel Grup'un bir sürü şeyle çevrili olduğu anlamına geliyor.
Evren genişledikçe bizim ve diğer yerçekimsel cepler arasındaki mesafe daha da artıyor.
Peki kayboldularsa onları nasıl görüyoruz dediniz değil mi? Onları ışık sayesinde görebiliyoruz. Ve ışık evrende seyahat etmek için zamana ihtiyaç duyuyor böylece her saniye ışık bize trilyonlarca galaksiden ulaşıyor.