'torino'da 1889'da nietzsche, şehri dolaşırken bir faytoncunun atını kırbaçladığını görür. at o kadar yorgundur ki kırbaç darbelerine tepki veremez halde yere çökmüştür. nietzsche koşarak atın yanına gider, boynuna sarılır, ağlayarak ata bir şeyler söyler, bilincini yitirir ve bayılır. bayılmadan önce ata 'anne, ben ne aptalım' dediği rivayet edilir'
belki de beş yıldır çocukluk travmalarımı düşünüyorum, üzerlerine kafa yoruyorum, günlük yaşamıma nasıl etki etmiş olabileceklerini anlamaya ve onları düzeltmeye çalışıyorum. pırıl pırıl bir ayakkabı ile neden rahat edemediğimin sebebini çocukluğumda arıyorum. bu konuda bir iz sürücü, bir av köpeği gibiyim. kendi labirentimden çıkmaya çalışıyorum. şimdilerde ise ülkem ve onu yönetenler benim için bir travma haline geldi, görüyorum, biliyorum. beni yenemeyeceksin türkiye, seni de atlatacağım. senin labirentinden de alnımın akıyla çıkacağımdan emin olabilirsin. halil cibran’ın dediği gibi:
‘’yol değişir, yolcu değişir ama menzil değişmez.’’