'Boş zamanlarımda kıyafet tasarımları çiziyorum. Sadece çizim yapmakla kalmayıp bu elbiseleri dikiyorum da. Ebru sergisinden kazandığım para ile kendime dikiş makinesi almıştım. Çizdiğim, tasarladığım elbiseleri bu dikiş makinesi ile dikmeye başladım. Dikiş makinesi olmadan da ayaklarımı kullanarak dikiş dikebiliyorum. Mesela aldığım kıyafetlerde hoşuma gitmeyen yerlerini düzeltiyorum, onları yeniden tasarlıyorum. Yemek yapmayı da çok seviyorum. Ayaklarımı kullanarak oklava ile hamur açıyorum, kesiyorum, mantıları kapatıyorum.'
Sümeyye'nin, engellilere bir mesajı var: 'Engellilerin de diğer insanlardan hiçbir farkı yok, bunu anlamaları gerekiyor. Çok çalıştığı zaman herkes istediğini başarabilir. Kolunun olmaması, bacağının olmaması, bunlar başarmak için kesinlikle engel değil. Her şeyin bir çözüm yolu vardır. Kendilerine mutlaka bir uğraş bulsunlar. Bir şeyleri başarabildiklerini görünce 'Aaa ben bunu başarabildim, başka şeyleri de başarabilirim' diyebilirler. Ben her işi ayaklarımla yapabiliyorum. Günlük işlerimi yapabiliyorum. Yazı yazıyorum, resim yapıyorum, yemek yapıyorum, dikiş dikebiliyorum. Kollarımın olmaması hiçbir şeye engel değil. Tüm engellilerin böyle düşünmesi ve hayata sıkı sıkı sarılmasını istiyorum.'
Helal olsun sana kardeşim. Hiçbir şeyin başarının önünde engel olmadığını gösterdiğin için teşekkür ederiz.
inşallah başarılarının devamı gelir aynı azimi ve başarıyı hayatının devamda da gösterir.
Denizi olmayan şehrin azimli kızı,işin kalpte bittiğini gösterdin gururla...