Çoğu diyabetli için alışma süreci zor geçer. Her gün sabah, öğlen, akşam ve gece insülin yapmanın acı verici olacağını düşünür.
Ben de başlarda çok zor bir süreç atlattım...
Haplar, İğneler Değil Mutluluktu Tek İlaç: Bir Diyabetlinin Alışma Sürecinde Yaşadıkları
1
Liseye daha yeni başlamıştım, yeni arkadaşlar ediniyorum. Ortama alışma süreci içerisindeyim derken...
Çok sık tuvalete çıkma, yorgunluk, durmadan susama gibi belirtilerin sonucunda tip1 diyabetli olduğumu öğrendim.
Hastaneye yatırıldım diyabet eğitimi için. Tabii durmadan ağlıyordum "Niye ben?" diyorum. Her gün 4 kere iğne olmak istemiyordum.
Ve diyabetle barışma sürecim birazdan yaşayacağım bir olayla başladı. Hemşire yanıma geldi "Niye ağlıyorsun sen durmadan ya, gel bakayım benimle" dedi.
Takıldım peşine, bir odanın kapısına gittik. İçeride daha bir kaç aylık bebek ve annesi vardı.
Hemşire: Saat kaç ?
Ben: 12
Hemşire: Tamam şeker ölçümü ve insülin yapma vakti, hadi git oradaki bebeğin şekerini ölç ve insülin yap.
Ben: Nasıl yani ama o da mı şeker hastası? Parmaklarını tutmaya kıyamam, şekerini nasıl ölçeyim onun?
Hemşire: Gördün mü bak sen kaç yaşındasın ağlıyorsun insülin yapmak istemiyorsun bu bebek ne yapsın? Bak annesine o alıştı bile ağlıyor mu?
Ben: Ama :(
Hemşire: Hadi git şimdi ağlayacaksan bu bebek için ağla ya da in aşağıya kanser olan çocuklar için ağla veya git doğuştan beyninde tümör olan bebek için ağla ama sakın bu yaşta küçücük bir iğne olacaksın diye karşıma gelip ağlama.
Hemşire "Bak annesi gülüyor çünkü bir ilacı var, sadece insülin veya haplar değil, mutlu olmak onların ilacı" dedi.
Odaya gidip daha sesli ağladım. Sonra daha güçlü kalktım ayağa sildim gözyaşlarımı.
Ve her gün sabah 7'de insülinimi yaptıktan sonra çocukların odalarını gezdim hepsiyle oyunlar oynadım.
İnsülinlerini yapmayı öğrettim, ilaçlarını ben verdim, balon aldım onlara. Kalem aldım birlikte resimler yaptık, bebekleri güldürdüm.
Tam 8 senedir tip1 diyabetliyim ve kanser atlattım. Bir de her sabah onun için ilaç içiyorum.
Ama o günden sonra hiç kendim için ağlamadım, başkası için de ağlamadım çünkü ağlamak değildi çözüm.
Hep güldüm, alışmaya çalıştım, hep güldürdüm, alıştırmaya çalıştım.
Çünkü haplar veya iğneler değil, mutluluktu tek ilaç.
Not: İçerikteki fotoğraflar buradaki Instagram sayfasından alınmıştır. Ayrıca Fotoğrafların da bir hikayesi var :) Tıklayınız!
tip2 diyabetli olarak halime şükrettim.