O gittiğinden beri tam üç yıl geçti ama biz hala yokluğuna alışamadık. Hiçbir zaman gitmeyeceğini sandığımız insanlardan biriydi. Gönlümüzün dilinden anlayan, sesinin şefkatiyle sarıp sarmalayan babamızdı. Kötü haberini duyduğumuzda ailemizden birini kaybetmiş gibi üzüldük hep beraber. Kenarlara çekilip gizli gizli gözyaşımızı döktük, gidişini kabul etmeye çalışırken içimizin en derinlerindeki acıyı yok saymaya çalıştık. Ne yapsak olmadı, olduramadık. O, sadece bizim ismiyle tanıdığımız ünlü bir şarkıcı değildi. Sahnede giymekten çok hoşlandığı beyaz takım elbisesi kadar bembeyaz bir adamdı. İnsanlığın, saflığın, ezilenin, gürül gürül akan duyguların somut bir suretiydi Müslüm Gürses.
Onsuz olmayan bu üçüncü yılda onu yeniden analım istedik ve onu gerçekten de çok özledik...
Kızlar kıro demesin diye gizlice dinlerdik. Baba bizi affetsin...
ben anlamıyorum adam yaşarken dinleyenlerine kıro diyenler şimdi ağır müslümcü oldu bi söz vardır eşek öldü badem gözlü oldu diye biraz o misal oluyo (Teşbihte Hata Olmaz)
Zamane kızlarının vaktinde dinlediğimiz için kıro diye dalga geçtiği, modern pop, jazz, rock şarkılarını yorumlayınca bak ne güzel adam dediği, büyük sanatçı, insan.