'Hiç uykum yok. Hiç uyuyamıyorum. Domuz gibi içiyorum. Ama gözlerimi kapalı bile tutamıyorum. Sabaha beş saat var. Annemi düşünüyorum. Nerededir şimdi? Aynada kendime bakıyorum bazen. Ve tek kelime etmesem bile vücudum yaşadıklarımı, hayattan ne anladığımı anlatmaya yetiyor. Sağ omzuma kendi çizdiğim kelebek, beğenmediğim için üzerine attığım çarpı işareti ve altında aynı kelebeğin bir Japon tarafından çok daha iyi işlenmişi. Sol dirseğimin iki parmak yukarısındaki kurşun yarası. Bileklerimdeki otuz dört dikiş. Medeniyeti bir aralar, herkes gibi yaladığımı kanıtlayan apandisit ameliyatımın izi. Ve sırtımı kaplayan, Tanrı'nın yüzü. Bilmiyorum... Hızlı yaşadım. Ama genç ölmekten çok, hızlı yaşlandım! Ama hayattayım.
Kayra, bir gün bana 'Mutsuzluğuna hiçbir çare aramıyorsun' demişti.'
Hakan Günday'ın en güzel eserlerinden birisi olan 'Kinyas ve Kayra' kitabından 20 alıntı.
güzel kitaptı anlayabilene..
Ergenlikte girdiği depresyonu hiç geliştirememiş basit bir karamsardan öte değil.
normallik bazı insanlara verilen bir yetenektir gerçekten. bu halleri yaşayan insanlara şımarık ve karamsar ya da melankolik gözüyle bakılıyor. halbuki normal olamadığı için böyle bu insanlar bunları anlamak için yaşamak gerekiyor