Yazmak güzel şey. Üstelik kendini yazmak, kendini kağıtlara anlatabilmek muazzam şey. Günlük tutmak da bu güzelliğin bir sonucu.
Her ne kadar küçükken çok teşvik edilsek de günlük tutmaya, başarabilenlerimizin sayısı oldukça az. Ama geç değil hiçbir şey için. Yeter ki, vakit ayırabilelim. Hatıralarımıza ve kendimize...
29 harften türettiğiniz gizli hazineniz saklanır o bembeyaz kağıtlarda.
Bir köşede yalnızca sizin onları çıkarmanızı bekler.
İhtiyacınız olduğu anda yanıbaşınızda bulunan dosttur.
Yüzünüzü güldürecek herhangi bir anı...
Samimidir...
İnsan daha ne ister ki? 😊
Bir nevi o güzel günlere geri dönmenizi sağlayabilir. 😀
Meraklı değildir. Sizin anlatmak istediğiniz kadarını merak eder yalnızca. 😉
Bazen bir kaçış noktası olabilir...
Söz uçar yazı kalır diye boşuna söylemiyorlar...
Yapmacık değildir.
Hayatımı anlatsam roman olur diyenlere...
Yol göstericidir.
Hatıralarınızı emanet edersiniz ona. O da sizden sonrakilere...
Her gün aynı olunca günlüğünde bir anlamı kalmıyor dedi şair...
Bende bugün günlük yazmaya başlayayım diyordum(10 yildir aynı şeyi diyor)
bence kötü yanları da var NEREYE SAKLASAM gibi dfgdg