Güneş'in görüntülerine her gördüğümüzde hayranlıkla bakıyoruz ancak şimdiye kadarki çekilmiş en detaylı görüntülerini henüz görmediniz. Dünya üzerindeki en büyük ve en güçlü güneş teleskobu Güneş'in yüzeyinin yakından görüntülerini kaydetti. Güneş'in yüzeyindeki parıltılara gelin, bir de yakından bakalım...
Bu ölçeklerde plazma yapıları bir tablodaki fırça darbelerine ve dokulara benzetilir. Mesafeleri bir bağlama oturtmak gerekirse, tek bir güneş konveksiyon hücresi ortalama olarak ABD'nin Teksas eyaletinden sadece biraz daha küçüktür, diye aktarılıyor.
Aynı zamanda Güneş'in daha şiddetli patlamalarıyla da ilişkilidirler: manyetik alan çizgileri birbirine dolandıkça, koptukça ve yeniden bağlandıkça, koronal kütle atımları ve güneş patlamaları şeklinde inanılmaz enerji patlamalarını serbest bırakırlar.
Solar maksimumda Güneş'in kutupları yer değiştirir; şu anda 2025 yılında gerçekleşmesi beklenen solar maksimuma giden yoldayız, ardından solar aktivite bir kez daha azalmaya başlayacak.
Çünkü güneş lekeleriyle sıklıkla ilişkilendirilen koronal kütle atımları, Dünya'nın manyetik alanına çarpan ve teknolojik olarak bağımlı yaşam biçimimizde bir dizi aksaklık riski taşıyan yüklü parçacıklardan oluşan devasa bulutlar gönderebilir.
Bazen, güneş lekesi benzeri, umbrası olan ancak çevresel penumbrası olmayan konsantre manyetik alan bölgeleri görülebilir. Bunlar güneş gözenekleri olarak bilinir; bir penumbra oluşumu için gerekli koşullar sağlanmadığında oluşurlar.
Fotosferden püskürürler ve birkaç dakika sürerler. Bilim insanları fibrillerin nasıl oluştuğunu bilmiyorlar, ancak kesinlikle çok fazlalar ve dağınık güneş manyetik alanının yönleri konusunda oldukça güvenilir göstergeler.