Bir insanı, bir şeyi gözünde çok büyüten; başka şeyleri de gözünde çok küçültüyor, küçümsüyor demektir. Küçümsenenler; aslında kendisine kibredilen, yukarıdan ve tepeden bakılanlardır ve aşağı doğru, küçümseyici bir ifade ile bakanlar, birilerini de gözünde büyüterek bakmak durumunda olurlar.
Nasıl ki Yaratan’dan ötürü yaratılanı seviyorsak Yaratan’ın birliğinden ötürü de yaratılanın birliği ve eşitliği vardır.
Her birimiz, bedende bir hücrenin çoğalarak trilyonlarca hücreye dönüşümünden ibaretiz. Bedenimizde bir hücremiz çoğalarak tüm diğer hücreleri meydana getirir ve organlarımızın tümünü de bu bir hücrenin içerisindeki bilgi oluşturmuştur. Çeşitlilik arttıkça bizler seçimler yapmaya ve kendi organlarımızı başkasından ayırmaya ya da bir organımızı diğerinden üstün görmeye başlayabiliriz. Oysaki her bir organımızın bir görevi, bir programı vardır.
Organlarda olduğu gibi sistem içerisinde her bir insanın bu dünyaya bir gelme nedeni, bir vazifesi ve programı mevcuttur. Her birimiz bize özel programı gerçekleştirmek için buradayız ve bunu yaparken de Bir’in karşısında her birimiz birizdir. Buradaki birlik, herhangi birinin daha şuurlu veya daha şuursuz olması; daha ilerlemiş ya da geride kalmış oluşu ile değil; varlığın birliği iledir.
Her birimizin dünya okulunda talebe olarak, talep eden olarak bir talebe birliğimiz vardır. Gözlerimiz iyi görürken kulağımız az duyuyor diye “O hâlde kulak da kalsın.” demez, “O kulak benim kulağım.” diyerek kulağımızın da daha iyi duyabilmesi daha sağlıklı olabilmesi için çaba gösteririz.
Önemsenmeyen, kenara koyulan organ biraz can acıtabilir. Örneğin sigara ile kirli hava ile akciğerlere yüklenilerek akciğerler görmezden gelindiğinde onlar da görünebilmek için bazı eylemlerde bulunabilir. Bizler bu birliğin içerisinde, olanların tümünü, insanların tümünü kucaklamak ve bir görmek durumundayız. Bu durumda şu sorulabilir: Bir kişi bir şeyleri fark ve idrak edip uyandıysa bu kişiyi daha çok önemsemeyelim mi?
Birini küçümsemek ise varlığın birliği ilkesine karşı gelmektir. Oysaki bu dünyada her birey varlığının vazifesini yapmaktadır.
Kâinatın sonsuz ilerleyişinin içerisinde her birimizin bir sürü görevleri vardır. Her birimiz sonsuz varlıklar olarak sonsuz evrenlerde, gezegenlerde ve dünyalarda doğmuş olan, doğacak olan varlıklarız ve bizden milyonlarca yıl daha ötedekiler dahi bizi küçümsemezken bizim kendimizi başkalarından daha yüksek gören taraflarımızdan sakınmamız çok önemlidir çünkü küçümseme hâli kişiyi bir taraftan kibre, bir taraftan da aşağılık duygusu ve komplekslere götürebilir.
Aşağılık duygusuna girenlerin birçoğu, kendilerini yetersiz ve değersiz hissettikleri için zamanı, bedeni, hayatı, sağlığı, bilgiyi ve ruhu saçan ve saçmalayanlar olabilirler. Bizlerin birliği kabul edebilmemiz -aşağıda ya da yukarıda görmekten uzak- her bir tanesini bizimle aynı platformda kabul etmemiz çok önemlidir.
Var olmanın kıymetini bilen biri, herhangi bir canlıyı, herhangi bir eşyayı aşağıda görmekten uzak durur, çünkü bu tekâmül dünyasının içerisinde her bir nesne, her bir atom, her bir zerre ve eşya, tekâmülün bir parçasıdır ve bizler çok yukarılardan çok aşağılara olan her bir şeyle -bizimle selamlaştıkları gibi- selamlaşırız.
Sizin bir kişiyi aşağıdan geliyor diye zorla yukarıya çekmediğiniz gibi sizi de birisi istemeye istemeye bulunduğunuz yerden daha yukarı çekmez ama talep edenler, bir üste çıkabilmek üzere her türlü yardımı ve desteği almayı hak ederler ve güzel bir şekilde kullandığı takdirde bu şansı, kişinin kısmetine, eylemine dönüşebilir.
Birlik olalım ve bir görmeyi bir daha düşünelim. Farkındalık ve algılama içerisinde, ikiyi; aşağıyı-yukarıyı, sağı-solu, farklılık ve karşıtlık gibi görülen tüm durumları eşit, dengede ve bir görelim, bir olalım.
Sevgilerimle.
Hoşça kalın.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio'nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio